Ondertussen weten we wel dat kinderen van nu anders zijn. We weten ook dat het beter is om vanuit rust en harmonie op heftig gedrag te reageren. Maar wat als irritaties, ergernissen en boosheid de overhand krijgen?
Een paar dagen geleden had ik zo’n dag… Eigenlijk was het aanvankelijk best een prettige dag, maar aan tafel begon het ‘gedonder’. Mijn kinderen hadden niet zoveel zin om te eten (en vaak betekent dat dat we zelf iets niet tot ons willen nemen….). Ze vlogen om de haverklap van tafel en zaten elkaar vreselijk in de haren. Ik voelde de boosheid in mij opwellen, terwijl ik weet dat ik het er daar alleen maar erger mee maak. Als ik rustig en ontspannen reageer, is het probleem zo opgelost. Maar die dag bleef ik er in hangen. Ik kon niet anders.
Als een grote donkere en allesoverheersende donderwolk liep ik later door het huis en ik dacht ‘als deze oersterke boosheid in mij zit, dan snap ik wel dat mensen in mijn leven zich van mij afkeren’. Terwijl ik als geen ander weet dat het altijd met mezelf te maken heeft…
Met die boosheid – die ik tegelijkertijd ook niet wilde – bracht ik mijn kinderen naar bed. Je begrijpt vast wel dat dat niet zo soepel verliep. Normaal gesproken blijf ik altijd even bij ze liggen totdat ze lekker in slaap vallen. Maar ik vertelde mijn zoon dat er zo’n boosheid in mij zat, dat ik nu beter even weg kon gaan. Toen viel hij direct in slaap.
Totaal onvermogen
Achteraf baalde ik natuurlijk van mijn boosheid en ik wilde dat zeker niet op mijn kinderen afreageren. Ik voelde me schuldig en vond mezelf een slechte moeder. Want juist boosheid is iets waar mijn kinderen zoveel moeite mee hebben (of heb ik dat vooral zelf ……).
Ik begreep toen wel dat als je zo vast zit in zo’n sterke emotie, je vastzit in een totaal onvermogen. Ik had het op dat moment echt niet anders gekund. Ook in het verleden niet. Dat maakte dat het ook geen zin had om me schuldig te voelen. Ik kon niet anders.
Wat kun je wel doen?
Wat ik wel kon doen, is mijn boosheid aankijken. Want mijn boosheid had echt niets met mijn kinderen te maken, maar alles met mijzelf.
Ik ging er eens goed voor zitten. Op het randje van mijn bed, zoals ik elke avond doe om mezelf even goed te ontladen en de dag van me af te schudden. Vastbesloten om die boosheid aan te gaan, komt één van mijn katten tegen mijn rug aan liggen, dat had ie nog niet eerder gedaan en het voelde als een sterke ondersteuning.
Toen ik in de boosheid ging zitten, kwamen er direct al verschillende situaties tevoorschijn waarover ik boos ben. In mijn werk, mijn relatie, mijn sociale contacten… En ik voelde direct dat deze boosheid alles te maken had met mijn gevoel van eenzaamheid en afwijzing, ook wel vaak afgescheidenheid genoemd, die met tijd en wijle bij mij naar boven komt. Bovenal voelde ik mij onzichtbaar en niet gezien…
En met dat gevoel stelde ik mij voor dat ik voor een spiegel stond en liet mezelf terugvoeren in de tijd. Ik kwam uit bij een leeftijd van 7 a 8 jaar, toen ik op de basisschool zat en niet gezien werd. Ik voelde mij totaal onzichtbaar, hopeloos en alleen, met de overtuiging dat ik er altijd alleen voor zou staan.
Ik liet me door mijn verdriet overspoelen en besefte dat ook mijn zoon zich zo moet hebben gevoeld de afgelopen tijd, waardoor hij niet naar school wilde en aangaf dat hij zo graag bij mij wilde zijn (voor mij een teken dat ik iets vasthoud).
Spiegel
Kinderen zijn een zuivere graadmeter. Ze houden jou een spiegel voor en laten jou precies zien waar je staat en hoe het gaat met jou. Daarmee dagen zij jou uit om oude pijn los te laten en te gaan leven vanuit verbinding als je authentieke zelf. Als je zo leert kijken naar jouw kinderen, dan kun je ontzettend veel leren over jezelf.
Die nacht sliepen we allemaal weer als roosjes. Mijn zoon bekeek zichzelf de volgende dag in de spiegel en zei: ‘Kijk mama, mijn wallen zijn bijna weer helemaal verdwenen.’ Maar het allermooiste was dat hij weer naar school toe kon zonder zich aan mij vast te klampen.
Je ziet het terug
Als je naar jezelf leert kijken en je eigen onverwerkte emoties een plek kunt geven, zie je het direct terug in je leven. Bij mijn kinderen keerde de rust en harmonie weer terug. En toen ik ging hardlopen, zag ik alleen maar lachende en aanmoedigende mensen om me heen. Eén daarvan stak zelfs juichend zijn armen in de lucht en riep naar mij dat het steeds beter ging. Mijn partner was weer meer betrokken en ook mijn andere contacten waren prettig en gewoon weer gezellig. En dat is wat er gebeurt als je van binnenuit verandert.
Tot slot
Ik vroeg mij nog wel even af of ik dit als coach en therapeut nog wel zou mogen meemaken. Kan ik dit wel naar buiten brengen zonder mijn eigen geloofwaardigheid in twijfel te laten trekken….
Maar ik besefte me ook dat ik geen verlicht mens ben, maar dat ik wel steeds meer en steeds langer mijn leven leef vanuit verbinding en dat ik mijn ervaringen juist gebruik om ook anderen bij te staan.
