Mijn vader was advocaat, mijn opa ook. Eenzelfde recht-wens stroomt door mijn aderen. Ik ben altijd vrijgelaten in wat ik later wilde worden. Een positieve lineage, vanuit beide ouders. Als kind was ik al heel eigen; opgevoed in liefde en warmte. Met ruimte voor eigen wens en wil. En uniek zijn. Op de lagere school vonden ze mij maar gek, apart. Ik kreeg het etiket ‘anders’, ‘buitenbeentje’. Ik telde niet mee. Mijn haren waren lang en los met grote strik, naast al die korte kopjes. En ik deed niet mee aan hockey. Mijn kleren waren apart, niet per se de laatste mode.
Thuis leerde ik – al had ik dat toen niet zo door – dat het heel normaal is om gevoelens te hebben en dat ik over gevoel mocht praten. Dus dat deed ik ook in de klas. Het was thuis niet erg als ik boos was, en thuis hoefde ik mijn mond niet te houden. Mijn klasgenoten vonden dat maar vreemd. Ook dat wij zongen voor het eten en bij de afwas. Ik had een juf die door die etiketten heen kon kijken. Die tegen mijn moeder zei: “Dat komt helemaal goed met dit meisje”. Maar ik vond als kind dat ik daar nu niets aan had, mijn zelfbeeld werd er op dat moment niet mee geholpen.
Alleen en anders dan anderen: ik voel nog de pijn en het kale gevoel over mijn ‘vriendinnen’ uit de buurt die niet met mij wilden fietsen, maar wel met elkaar. En ik fietste, alleen, daar achteraan, kijkend naar die twee ruggen voor mij. Wat geneerde ik mij. Ik weet nog dat ik in mijzelf begon te neuriën en zingen en naar de bomen keek. Verdrietig vanbinnen, en zo alleen. En ook, toen al, groeide het begin van moed om mijzelf op te pakken.
Vervormd
En nu, jaren later, ervaar ik een wezenlijke waarheid: dat ieder mens totaal uniek is; ja, dat is inderdaad alleen. En ook al één. Verbonden met de eigen authentieke bron.
Bepaalde rollen of etiketten, opgeplakt door anderen of de maatschappij, kunnen mij benauwen,
of beschadigen. Zo kreeg ik te horen: ‘Als advocaat op een groot, gerenommeerd kantoor hoor je geen gekke dierenoorbellen te dragen bij je stijlvolle kleding ….’. Maar dat vond ik juist zo mooi, en bij mij passen. Dat deed ik juist wél. Dat vergt moed. Of mensen die denken, en soms ook tegen mij zeiden: ‘Je kan niet zowel een goede moeder zijn, als een hardwerkende advocaat.’ Als ik dat mijn zelfbeeld laat zijn, en me in die vorm laat duwen, raak ik vervormd en verwrongen. Dan voel ik me klein, ellendig en opstandig.
Gelukkig had ik dierbaren nabij die mij steunden om wérkelijk mezelf te worden. De volgende stap? Ingeslikte of opgelegde patronen gaan zien, herkennen en moed vinden om dat af te leggen of uit te deuken. Om die opgelegde ‘zo hoort het’-verplichtingen en belerende normen naast me neer te leggen. Mij te kleden zoals dat bij mij past. En met hart en ziel zowél een goede moeder te zijn, als bevlogen advocaat met een eigen advocatenkantoor. Dat is onderdeel van het groeiproces. Bijvoorbeeld die ene vriendschap waarbij ik uit liefde en loyaliteit, maar ook uit angst om de ander te kwetsen, liever meeging in wat de ander graag wilde. Daarbij legde ik mijn eigen innerlijke stem het zwijgen op. Daar was ik heel goed in: oog voor de ander en niet voor mijzelf. Uiteindelijk gaf dat een innerlijke drang om wél met mijn eigen standpunt naar buiten te komen en eigen koers te volgen. Dat ik durfde om nee te zeggen op – op het oog – dagelijkse vragen van de ander als ik iets niet wilde, of juist wel. Dat proces vond ik reuze spannend en ik moest er al mijn moed voor verzamelen. Maar het resultaat is bevrijdend: ademruimte en innerlijke vrijheid en eigenheid.
Thuis in mijzelf
Wat past wérkelijk mij bij, waar voel ik mij thuis in mijzelf? Dit ‘thuis’ zit niet in mijn gedachten, maar in mijn hart en mijn buik. Daar zitten mijn emoties, gevoelens, inspiratie, warmte. Daar huist mijn intuïtie. Allemaal bepalend voor mijn zelfbeeld waar ík over ga.
De tijd is daar om steeds meer mezelf te zijn, me uit te spreken. Mijn mening te geven, juist ook over gevoel en bewustzijn, over mijn bedoeling en zingeving. Naar buiten te komen.
Zodat ik steeds meer samenval met mijzelf, in mijn werk als advocaat, in mijn werk als coach,
als vrouw, moeder, vriendin.
Ik las dat de wereld daar aan toe is, en hiernaar verlangt. Dat jij en ik ons uitspreken, uit onze mallen stappen, de moed hebben werkelijk onszelf te zijn. Dat is mij uit het hart gegrepen. Ik vind dit zo waar. En het bemoedigt mij en geeft me vertrouwen in de toekomst.
Wees jezelf zoals een dier, boom of plant dat is: die houden zich niet in, die zijn thuis in zichzelf, die zijn!
Tjongeroog is een centrum voor persoonlijke ontwikkeling, geleid door een hecht team van professioneel opgeleide vrijwilligers. We willen liefde brengen aan aarde en medemens. Dat doen we door het geven van bewustzijnstrainingen, verdiepende workshops en activiteiten rond natuur en cultuur. Onze artikelen voor Nieuwetijds worden geschreven door trainers van Tjongeroog. Deze bijdrage is geschreven door Ebba Hoogenraad
