In de afgelopen maanden heeft onbelemmerde liefde mij weer op allerlei manieren herinnerd aan het feit dat wij allemaal verschillend zijn. Dat we allemaal vanuit een andere invalshoek kijken, vanuit andere waarden leven en vanuit een andere blauwdruk opgebouwd zijn. En ze herinnerde mij er ook aan dat die verschillen prachtig zijn. Dat ze ervoor zorgen dat we allemaal gelijkwaardig zijn, omdat we op deze manier allemaal onze eigen unieke plaats in het geheel in kunnen nemen.
Al zolang we bestaan heeft de mens de behoefte gehad om te categoriseren. Dat is op zich heel waardevol. Ons menselijke brein werkt met categorieën om een beetje overzicht te houden over de overweldigende hoeveelheid die ieder moment op ons afkomt. Zowel de informatie van binnenuit, als van buitenaf. Door te categoriseren kunnen we onszelf een beetje leren kennen en ook de mensen om ons heen.
Nou heb ik niet zozeer de behoefte om mezelf of de mensen om me heen te identificeren met welke categorie dan ook. Je kunt je wellicht herkennen in bepaalde kenmerken van een sterrenbeeld, een persoonlijkheidscategorie, een numerologisch getal, bepaalde waarden van waaruit je leeft, enzovoort, maar op zich is er natuurlijk geen enkele categorie die jou helemaal bevat. Jij bent altijd groter en meer dan welke indeling dan ook. Het is maar een menselijke poging om ons als mensen in kaart te brengen.
Hulpmiddelen om jezelf en elkaar te leren kennen
Ik vind het persoonlijk best prettig om mezelf te herkennen in iets wat een ander heeft gedacht en beschreven. Om een deeltje van mij beter te leren kennen en begrijpen, omdat iemand daar iets over bedacht heeft dat bij mij resoneert. En ik vind het ook prettig om mijn geliefden beter te leren begrijpen doordat iemand woorden heeft gevonden voor iets wat ik niet zelf heb. Dat helpt mij beter begrijpen wie mijn geliefde is en waarom we op elkaar reageren zoals we dat doen. In harmonie, maar ook wanneer we even met elkaar botsen.
En wat het mij dus ook leert is dat we allemaal zo prachtig uniek zijn. Dat we allemaal op zo’n eigen manier naar de wereld kijken. En dat, wanneer ik misschien niet helemaal kan volgen wat jij denkt en ziet, dit niet betekent dat er sprake is van goed of fout. Het betekent gewoon niet meer dan dat we op dat punt verschillen. Het leert mij om oordelen los te laten en een ieder te accepteren voor diegene is. Waardevol in zijn eigenheid.
We maken zelf de keuze of we verschillen als mooi of als fout willen zien. We maken zelf de keuze of we verschillende invalshoeken om iets te bekijken, als aanvulling zien of als bedreigend omdat we het misschien niet helemaal kunnen begrijpen. We maken zelf de keuze of we standpunten in willen nemen, of dat we aanvaarden dat ieder een rol te spelen heeft vanuit zijn eigen intrinsieke waarde.
We zijn allemaal waardevol
We zijn allemaal waardevol. We leveren allemaal onze eigen bijdrage aan het grotere geheel. En iedereen levert ook zijn of haar eigen bijdrage aan mij en mijn leven. Soms door me iets te leren wat ik vanuit mijn beperkte zicht nog niet zag. Soms door me te leren wat absoluut niet bij me past en waar ik liever een beetje van uit de buurt wil blijven. Soms door me te laten zien hoe mooi ik ben. Soms door me te laten zien waar mijn schaduw nog heel donker is. Iedereen levert een bijdrage aan mijn groei en daarmee aan mijn leven.
Mijn geliefden en ik passen op een unieke en wonderlijke manier als puzzelstukjes in elkaar. We lijken genoeg op elkaar om op een diep niveau elkaar te kunnen begrijpen. En we verschillen genoeg van elkaar om elkaar verder te helpen op ons eigen pad. Om aan te vullen wat we nodig hebben. Om bij elkaar andere deuren te kunnen openen zodat we grote sprongen kunnen maken. We houden elkaars hand vast terwijl we over steeds weer nieuwe drempels stappen.
En soms verandert de rol die we in elkaars leven te spelen hebben. Dan raken we elkaar waar het zeer doet. Dan halen we iedere schaduw naar boven die nog naar het licht gebracht wil worden. En dan doen de verschillen ineens pijn. Waar het zacht en warm voelde, wordt het scherp en hard. En hoe moeilijk dat ook is, ook dat heeft zijn waarde. Omdat we ergens diep vanbinnen besloten hebben dat we wilden helen, groeien, onze angsten voorbij wilden gaan. En dan helpen we elkaar nog steeds.
Vier de verschillen
Ik vier de verschillen in een ieder. Ik vier de waarde die ieder mens op een eigen manier te brengen heeft. En soms is dat ook even heel erg moeilijk. Dan lijkt het leven ineens een kwestie van wij-zij. Dan laten anderen kanten van ons als mensheid, en daarmee ook van mij als mens, zien die ik echt heel lastig vind. En vervolgens valt het weer op zijn plek: er is geen wij-zij, er is alleen een wij. Een prachtig, divers wij. Wij zijn gehelen die ieder op hun eigen manier weer onderdeel zijn van een groter geheel. Een groter geheel dat alleen heel is doordat wij allen onze bijdrage leveren.
En dat is voor mij de mooiste eenheidservaring die er is. Zeker ook in deze tijd, waarin we tot het uiterste uitgedaagd worden om in onze authenticiteit te zijn, terwijl we in verbinding blijven met elkaar. Wanneer we standpunten of reacties in mensen ontmoeten die voor ons gevoel zo ver van ons af staan. Het is aan ons om te veroordelen, of om serieus te nemen. Het is aan ons allen om de keuze te maken of we onbelemmerd lief willen hebben, of dat we verdeeldheid willen blijven ervaren. Ik weet wat ik kies, en dat past dan weer bij iedere categorie waarin je mij in kunt delen. Ik ken mezelf een beetje… 😉
