Na een flinke speurtocht staan we eindelijk op de parkeerplaats van Mooji’s community in Portugal. De poort is dicht, het is warm en het is stil. Tot we een eerste volgelinge tegenkomen en aan de praat raken. “Ik ben er helemaal klaar mee!” roept ze op een gegeven moment uit. “Ik hoef dit ego niet meer. Het ego is alleen maar lijden. En ik ben dat ego niet. Ik wil mijn ego doodmaken.”
Doodmaken? Dat is toch niet helemaal zoals ik mij verlichting voorstel, persoonlijk.
Het raakt me wanneer ik dit gevoel tegenkom bij mensen. Want het klinkt alsof ze ergens aan willen ontsnappen. Misschien wel hetzelfde gevoel dat ons mensen in de houdgreep van verslaving houdt: Willen vluchten. Dit leven niet willen leiden. En erger nog: het klonk gewelddadig naar haarzelf toe.
Verlichting als vluchtroute
Zelf heb ik ook een aantal jaren heel graag verlicht willen raken. Ik woonde alleen in een oud flat-appartementje dat al op de slooplijst stond. De scheve muren kwamen soms wat op me af. Ik merkte aan de lopende band mijn negatieve gedachtes en gevoelens op. Naast gewoon een interesse en nieuwsgierigheid naar verlichting… leek het me toen ook gewoon wel een uitkomst: Zonder dat ego verder!
Het kwam bij mij voort uit ongelukkigheid. Een onmogelijkheid ook wel, om al mijn gevoelens aan te kijken en te omarmen. Een gebrek aan vertrouwen dat ik echt zou kunnen helen. Me echt goed zou kunnen voelen in dit leven.
Maar is het ego doden echt een oplossing voor het lijden? Mij is het in ieder geval niet gelukt om van mijn ego af te komen – hoe hard ik ook mediteerde! … Frustrerend? Eerst wel. Maar ik ben erachter gekomen dat ik er juist blij mee mag zijn dat ik mijn ego nog heb.
Dus mag ik, als tegenhanger van wat je zo vaak hoort, vandaag eens zeggen dat we het ego niet zo moeten afvallen? Omdat er juist veel moois in zit.
Unieke jij
Ego betekent letterlijk ‘ik’ (Latijns). Het is je ik-gevoel.
Natuurlijk is het heel mooi om je te realiseren dat je meer bent dan een persoon. Je bent onlosmakelijk deel van de mensheid, van het dierenrijk, van de aarde, van het universum, van alles dat is.
Een druppel is niet alleen een druppel. Een druppel is ook de oceaan. Prachtig.
Maar de druppel is ook de druppel en dat mogen we blijven waarderen.
Als mens ben je een volledig uniek persoon. Er is niemand zoals jij.
- Niemand die precies die leuke grappen maakt die jij maakt.
- Niemand die precies dezelfde worstelingen heeft overleefd.
- Niemand die precies dezelfde lieve dingen heeft gedaan voor haar naasten.
- Niemand anders met jouw paar ogen.
Dankjewel, ego, dankzij jou ben ik een unieke bloem in deze wereld.
Zelfzorg als verantwoordelijkheid
Ik stel me graag voor dat mijn ziel tijdens dit leven de taak heeft mijn ego onder haar hoede te nemen.
We kunnen niet bestaan zonder ego. Maar het ego kan ook niet goed bestaan zonder onze goede zorg.
Dus wat als het ego opspeelt,
- en je bijvoorbeeld in een ruzie iets veel te persoonlijk neemt?
- Of negatieve feedback niet prettig weet te incasseren?
- Of je gewoon eens flink onzeker voelt?
Eén optie is om je ego de schuld te geven. En te wensen dat je er vanaf was. Dat doet pijn.
En misschien ga je dan wel op een meditatiekussen zitten en heel hard proberen niet te denken en voelen. Even je zogenaamde Zen vinden. (Succes!)
Een andere optie is om je gevoelens toe te laten. Jezelf gerust te stellen. En jezelf te koesteren. Net zo lang tot je je weer beter voelt.
Ik ga voor de laatste optie. Jij?
Ode aan het ego
Een ode aan het ego dus vandaag. Een liefdevolle boodschap omdat we allemaal wat meer mildheid kunnen gebruiken.
Heb een mooie levensreis met dat leuke, unieke ego van je!
Ik ben benieuwd welke gevoelens dit artikel bij jou losmaakt.
Herkenning? Opluchting? Had jij ook al langer het gevoel dat er iets niet helemaal klopte aan hoe we met het ego omgaan? Of zie jij het juist helemaal anders? Je kunt het onder het artikel delen.