Ken je dat? Dat je achteraf naar een situatie kijkt en ineens heel veel compassie voelt? Voor bijvoorbeeld bepaalde beslissingen van je ouders, als je zelf eenmaal kinderen hebt? Ik snap bijvoorbeeld nu heel goed waarom mijn vader het soms lastig vond om geen tijd meer voor zichzelf te hebben. Mijn vader was een vrij introverte man. Hij hield van uren lezen, had altijd meerdere boeken om zich heen, omdat ook hij, zo zie ik nu, erop los associeerde. Dus zocht hij tijdens het lezen bijvoorbeeld de geschiedenis van een bepaalde gebeurtenis op. Hij was ook dol op muziek, had naast zijn enorme boekencollectie ook een uitgebreide muziek collectie, van blues en rock tot klassiek. Nu ik zelf volwassen ben en kinderen heb, kan ik me voorstellen hoe hij zich wilde verliezen in muziek, zonder dat zijn kinderen klaagden over ‘die stomme klassieke muziek’ of ‘die irritante blues’, zoals mijn kinderen soms klagen over mijn favoriete muziek. Ik zie nu ook hoe ontzettend intelligent mijn vader was en begrijp zijn neiging om in zijn eigen wereld te duiken, zijn eigen gedachten te kunnen volgen. Dus hoewel ik altijd al veel van mijn vader hield, kijk ik nu ook met veel meer compassie naar de momenten dat hij even niet zoveel geduld had met ons.
Maar hoe zit dat dan met compassie voor mijzelf?
Voor mijzelf heb ik vaak veel minder compassie. Als ik mijn geduld verlies, word ik boos op mezelf. Ik vind eigenlijk dat ik altijd lief voor mijn kinderen moet zijn, ongeacht de situatie. Dus als ik voor de vijfde keer moet zeggen dat ze hun schoenen aan moeten trekken en het komt er veel harder uit dan ik wil, vind ik dat niet oké van mezelf. Ik zit er op zo’n moment natuurlijk ook nog middenin. Met compassie kijken naar iets uit het verleden, lijkt veel makkelijker.
Zo heb ik wel compassie voor het feit dat ik het ooit zover heb laten komen dat ik een burn-out kreeg. Ik zie nu natuurlijk ook dat ik er ontzettend veel van geleerd heb, maar sowieso kan ik met liefde kijken naar dat bange vogeltje dat het niet meer redde in de drukte en de stress waar ze op dat moment in zat. Daarom kan ik nu zonder lading erover schrijven. Vanuit kracht, liefde en compassie.
Je verhaal delen vanuit compassie
Op het moment dat jij compassie kunt voelen voor jezelf, of anderen, in jouw verhaal, kun je er ook gemakkelijker over praten of schrijven. Wordt jouw verhaal liefdevoller en krachtiger. Bijvoorbeeld als je een depressie hebt gehad en liefdevol kunt kijken naar de persoon die het licht niet meer kon zien. Of als je in een relatie zat waarin je slecht behandeld werd en met zachtheid kunt kijken naar de vrouw (of man) die zich zo liet behandelen. Die bleef na de eerste ‘sorry’ en na de tweede en derde ook. Dan kun je nu misschien ook zien hoe krachtig die persoon was die uiteindelijk zichzelf terug vond en wel wegliep, of zichzelf wel bij elkaar raapte. De persoon die je geworden bent.
Je bent niet je verleden, je bent jouw NU
Dat je niet meer bent wie je toen was, is bewonderenswaardig en dat mag je ook zien. Je mag zien van hoe ver je gekomen bent. Je mag trots zijn op wie je geworden bent. Je mag delen dat jij dat bent. Je mag jezelf laten zien. Door jouw verhaal te delen, kun je er ook anderen mee helpen. Niet om het te herleven, maar om te zien wie je toen was, te accepteren wie je toen was en te laten zien wie je nu bent. Te laten zien wie je kunt worden, wat je kunt bereiken. Jezelf en een ander te laten zien hoe jij geheeld bent. Dus wees vol compassie voor wie je was en wees trots op wie je nu bent. Je mocht er zijn en je mag er zijn, precies zoals je was en precies zoals je bent!
