We zien elfen en elementalen misschien vooral als wezens die je alleen tegen komt in de ongerepte natuur. Maar wanneer je affiniteit met deze wezens hebt, kun je ze op de meest onverwachte momenten tegenkomen – zoals in deze helende reis.
Een innerlijk kind in nood
Op een avond voelde ik dat een innerlijk kinddeel van mij hulp nodig had. Als ervaren regressietherapeut speel ik soms therapeut voor mezelf: bijvoorbeeld als er opeens een oud, onbewust stukje geraakt wordt in het leven van alledag en naar de oppervlakte van het bewustzijn komt. Zo’n stukje oud zeer kan van een vorig leven zijn, maar ook uit de meer recente kindertijd stammen. Dus ging ik op de bank zitten, sloot mijn ogen en reisde met mijn aandacht naar binnen, naar het kind waarvan ik voelde dat ze mijn aandacht nodig had.
Ik vond een klein meisje van ongeveer anderhalf jaar oud. Zij was het deel van mij dat zich genegeerd en afgewezen voelde door haar vader, en ze was nog steeds gekwetst en in de war, en vroeg zich vertwijfeld af waarom hij haar niet erkende en geen verbinding met haar maakte. In tranen liet ze me zien dat ze haar ‘kleine zonnetje’ verloren was, het deel van haar dat vreugdevol en goudkleurig was. Omdat ze was gaan geloven dat haar vader niet van haar hield, had ze dit deel van zichzelf afgewezen. Het zweefde boven haar hoofd, een klein balletje van gouden licht.
Dus nam ik haar mee naar de tijd dat ze haar licht verloren was. Ze lichtte op als een zon, en gouden licht straalde uit haar ogen, haar lichaam, zoveel dat het me bijna verblindde. Plotseling begreep ik dat haar vader een beetje bang was geweest voor haar licht. Het was zo sterk, en het was precies wat hij nooit had mogen doen, zichzelf zijn en in zijn eigen licht staan. En dit was zoveel licht! Ik kon zien hoe ze haar kleine handjes uitstak, en het leek wel of ze planeten, universa rond liet draaien met haar kleine vingertjes alsof het speeltjes waren. Ik hield mijn adem in van ontzag. Toen probeerde ik haar haar gouden bal van licht weer terug te laten halen, het deel van haar wat haar toebehoorde. Maar ze kon het niet: haar hart deed nog pijn.
Hart heling
Ik ging met mijn aandacht naar haar hart. Daar zat iets wat er niet hoorde: een verkreukelde laag plaatstaal. Het instinct zei me dat het van haar vader was. Ik liet het kind de energie uitademen, en stuurde zachtrose energie naar haar hart om het te helen.
Ik riep in gedachten de engelen om hulp. Ik voelde ze om me heen, maar tot mijn verbazing kwamen er spontaan nog meer gasten op mijn roep af. Het waren elfen!
Elfenheling
Het meisje lachte en strekte haar armpjes naar hen uit, en de elfen dansten om haar heen, draaiend in een werveling van prachtige kleuren. Te klein om zelfs maar te kunnen lopen, bewoog het kleine meisje haar armpjes alsof ze danste… en dat deed ze ook: dansen met de elfen! Het voelde alsof haar hart geheeld werd door hun magie en hun vreugde.
Opeens wist ik waar deze elfen vandaan kwamen. Het waren dezelfde elfen die ik in een ander leven gekend had, toen ik een ander klein meisje was dat zich onbegrepen voelde door haar stugge vader.
Elfenvriendjes uit een vorig leven
Dit kleine meisje was geboren in Engeland, had jong haar moeder verloren en groeide op bij haar vader. Hij was een hardwerkende, arme man, die weinig zei en nog minder begreep van zijn gevoelige dochter, die dingen zag die hij niet kon zien, en dingen voelde die hij niet kon voelen. Eenzaam en aan zichzelf overgelaten begon zij rond te zwerven door de bossen en weilanden, en had zich verbonden met de elfen die met haar kwamen spelen en haar vriendjes werden. Uiteindelijk voelde ze zich meer thuis in de wereld van de elfen dan in die van de mensen… en begon zelf kleine elfengrapjes uit te halen.
Helaas waren de elfen zich niet bewust van de beperkingen van het menselijk lichaam, en dus ook niet van de gevaren van het spelen in een gebied met uitgestrekte moerassen en poelen.
Toen het meisje op een dag in een verborgen moeras stapte verdronk ze, en haar elfenvriendjes konden haar niet helpen.
Elfenheling door de tijd heen
Magisch genoeg konden ze, zoveel honderd jaar later, wel degelijk te hulp schieten en dat deden ze, dansend en springend, en maakten mijn innerlijk kind aan het lachen met hun streken. Er kwamen ook dieren bij, waaronder een kikker die zulke gekke sprongen maakte dat het kind het hardop uitschaterde. Haar hart werd geheeld door de vreugde van de ontmoeting. Het was zo ontroerend om me te realiseren dat deze elfen de kans hadden gegrepen om na al die tijd iets recht te zetten, en aan waren komen vliegen zonder dat ik er zelfs maar om had hoeven vragen.
Reis naar de hemel
Toen haar hart geheeld was, vroeg ik het kind of ze er aan toe was de gouden bal van licht in zich op te nemen. Plotseling werd ik omhoog getild. Het kind werd kleiner en kleiner, alsof ik omhoog vloog, het heelal in, door het duister en hoewel ik niets kon zien in het fluweelachtige zwart, was ik niet bang. Ik voelde me warm en veilig.
De Bibliotheek van het Zelf
Toch wilde ik liever wel weten waar ik was, dus zei ik hardop: ‘Waarom kan ik niets zien?’ Prompt kwam er licht, een draaiende beweging van licht dat uitmondde in een prachtige gouden koepel. Die bedekte een grote ronde kamer met rijen en rijen van in leer gebonden boeken langs de muur. Ik hield mijn adem in. de boeken waren bezet met prachtige edelstenen, en ik wist dat ze al mijn levens bevatten, alle ervaringen die ik ooit had geleefd. Het waren er zoveel!
Er verscheen een vrouw voor me, haar asblonde haar dreef om haar heen, en ze glimlachte naar me met een gezicht vol liefde.
‘Wie ben jij?’ fluisterde ik. ‘Ik ben Ashantara,’ zei haar stem in mijn hoofd. ‘Ik ben hier om je te helpen bij je taak.’ Ik wist meteen welke taak ze bedoelde, hoewel het meer voelde als een missie. Om die ervaringen, die boeken tot leven te brengen. Maar het waren er zoveel! Hoe kon ik ze allemaal schrij— plotseling schoven er een paar boeken uit zichzelf naar voren. Aha. Ze zouden zelf naar me toekomen, degenen die geschreven wilden worden, op hun eigen tijd.
Ik keek naar het middelpunt van de ronde kamer en daar zag ik het kleine meisje. Ik was ontdaan door de enorme taak die ze op zich had genomen voor dit leven. De tranen sprongen in mijn ogen. Maar ze zat al te spelen met kleurpotloodjes en papier, en ik zag dat ze vanaf het begin was afgestemd geweest op haar missie. Het zat haar in het bloed, het was wie ze was, en op haar eigen kinderlijke manier was ze al begonnen met het werk van haar ziel.
Een helpend handje van een gnoom
Nieuwsgierig beklom ik de wenteltrap om de boeken die de ronde muur bezetten beter te kunnen bekijken. Ze leken wel te pulseren van energie. Ik zag de inwoners van de boeken naar buiten komen: draken en andere wezens, krijgers en ridders. De boeken leefden! Ik liep met open mond rond tot een klein tafeltje me de weg versperde. Er zat een gnoom op een krukje achter de tafel. Ik voelde me geroepen om hem iets te geven, dus zocht ik in de tas die opeens aan mijn schouder hing en haalde er een gouden munt uit. Die legde ik op tafel. Hij gaf me op zijn beurt een gouden flesje. Die had de kleur van honing. ‘Voor mij?’ zei ik. Ik kon hem bijna in gedachten horen mopperen. ‘Natuurlijk voor jou, voor wie anders, sufferd?’ Gnomen zijn soms een beetje bot. Ik bedankte hem hartelijk en stopte het flesje in mijn tas.
Reis terug naar genezing
De reis had me vermoeid en ik voelde me geroepen terug te gaan. Ik nam het kleine meisje in mijn armen en meteen begonnen we rond te draaien, in een spiraal naar beneden, terug naar de aarde. Terug op aarde gaf ik het gouden flesje aan het kind. Ze nam het aan en kon eindelijk het gouden zonnetje weer in zich opnemen. Het was haar zelf, realiseerde ik me opeens, afgestemd op de gouden bibliotheek van het Zelf. Het kind glimlachte tevreden, weer gloeiend van gouden licht.
