Ademloos lees ik haar blog. Ze speelt met woorden en schrijft zo beeldend dat ik me in haar verhaal waan. Als het goed met haar gaat, glimlach ik. Ik voel de frons op mijn hoofd als ze schrijft over wat minder gaat. En zij denkt dat ze niet kan schrijven?
Waarom doen we dat nog?
Waarom blijven we onszelf toch klein maken? Waarom vertrouwen we niet op wat we al kunnen? Waarom laten we ons dingen aanpraten? Was het die strenge leraar op de middelbare school? Of was het zelfs al je kleuterjuf, waar je voor het eerst hoorde dat je wat ‘langzaam meekwam’? Of waren het je ouders, die vast veel van je hielden, maar wel veel liever hadden gehad dat je én VWO had gedaan én alleen maar negens en tienen had gehaald? Vaak ligt de oorzaak in onze jeugd. Bij mijzelf was het een combinatie van meedogenloze klasgenoten en een aantal leraren die niet wisten hoe ze iemand moesten aanmoedigen in plaats van neersabelen. Kon ik het helpen dat mijn brein met de Duitse taal gewoon niets kon?
Het is niet meer nodig
Ik zie het zo vaak in mijn werk, mensen die bij mij komen omdat ze denken dat ze niet kunnen schrijven. Maar ook bijvoorbeeld tijdens het netwerken, coaches en therapeuten die nauwelijks durven te vertellen wat ze doen. Die ineens hun schoenen ontzettend interessant vinden als iemand ze vraagt naar hun werkzaamheden, terwijl ze daarvoor nog geanimeerd in gesprek waren over de onderneming van de ander. En negen van de tien keer is het niet nodig. Bijna altijd zijn het mensen die ontzettend goed zijn in hun werk, maar die het zelf niet durven zien. Die zichzelf ook niet durven te laten zien. Als je het echt niet kon, was je er dan aan begonnen?
Hoe voelt het voor je?
Gaat je hart zingen als je aan het werk bent? Word je er intens blij van? Hoe zou het dan mogelijk zijn dat je het niet kan? Gaan je cliënten blij weg? Heb je ze geholpen? Help je ze te transformeren? Zou het dan misschien kunnen dat je al supergoed bent in wat je doet? Durf je die gedachte misschien toe te laten?
En de andere dingen die je leuk maar ook spannend vindt? Schrijven voor je onderneming bijvoorbeeld. Heb je daar lol in? Heb je wel eens iets gepost en er een reactie op gekregen? Voelt het fijn als je deelt? Zou het dan mogelijk zijn dat je er al goed in bent? Dat je het al kunt, maar nog niet durft te vertrouwen?
Vergeet ook niet dat je kunt leren
Misschien is nog niet alles perfect, – maar vaak is perfect ook maar saai – zou je misschien durven geloven dat je kunt leren en jezelf kunt verbeteren? Maar dat je het daarvoor wel eerst moet doen?
Ik ga momenteel zeer regelmatig met mijn snoet op Instagram. De eerste drie weken zelfs dagelijks, om te wennen en om te delen wat ik te vertellen had. Mijn eerste filmpjes waren bij lange na niet perfect en nog steeds kan ik veel leren. Maar ik vind het, naast spannend, ook heel erg leuk om te doen. Het leuke is, het wordt steeds minder spannend en de filmpjes worden steeds beter. Ik heb steeds minder bloopers, heb minder takes nodig. En ik post ze ook gewoon als ze niet perfect zijn, maar wel perfect weergeven wat ik wilde delen.
Dus doe eens gek: Ga uit je comfort zone. Vertrouw op wat je nu al kunt en wat je misschien nog wat beter kunt leren en doe het gewoon. Ga shinen! Doen we het gezellig samen, want ik mag het ook nog veel beter leren.
