We leven in een zware maatschappij en een harde wereld. Ik vergelijk het met een rivier, een rivier met een enorm krachtige stroming. Een stroming die nergens rekening mee houdt, die gewoon doordendert en daarmee van alles beschadigt zonder er iets om te geven. De stroming wordt sterker en sterker en blijft zichzelf voeden. Sommige van ons zwemmen tegen deze stroming in, net als ik. Maar is dit haalbaar? En zo ja, hoe?
Meegevoerd door de stroming
Voordat ik het weet, dender ik door. Ga ik mee in de stortvloed van de maatschappij. Laat ik mij meevoeren door de stroming om ergens uit te komen waar ik niet wil zijn. Dan bots ik tegen een rots op die ik niet had gezien en besef ik mij even weer dat ik de verkeerde kant op aan het gaan ben. Dat ik mee aan het gaan ben met dingen waar ik niet in mee wil gaan. Op dat moment moet ik weer gaan zwemmen, tegen de stroming in. Maar mijn weerstand is op dat moment juist omlaag gegaan. De klap van de rots heeft mij zwak gemaakt, juist op een moment dat de meeste kracht van mij verwacht wordt. Het is tegenstrijdig en soms lijkt het gewoon niet te doen.
Als ik een lange tijd met de stroming ben meegegaan zonder echt pijnlijke obstakels te zijn tegengekomen, blijkt na een tijdje dat ik ook een heel eind weer terug moet zwemmen. Dit vergt heel veel kracht. Vaak zwem ik dan ook nog alleen, wat het nog veel moeilijker maakt. Soms vraag ik mij af of alle mensen die samen tegen de stroming in zwemmen, niet juist iets moeten bouwen zodat het water daar stopt met stromen. Dat de stroming gestopt wordt en je dus niet zomaar meer met de stroming mee kan. Als je een stroming onderbreekt, wordt hij minder krachtig.
De stroming afremmen
Dus als wij nou een blokkade leggen, waardoor we de stroming afvlakken, hoeven we weer iets minder hard tegen de stroming in te zwemmen. Maar al die mensen bij elkaar verzamelen, betekent ook jezelf uit het oog verliezen. Niet verder tegen de stroming in zwemmen en op je pad alle mensen meenemen en ervan overtuigen dat ze je moeten helpen, dat het anders moet. Het betekent dat je jezelf afhankelijk maakt van al die andere mensen. En geeft iemand op? Dan is de blokkade zo weer verdwenen en voordat je het weet ga je alweer met de stroming mee.
Dus ben ik nu bezig om zelf tegen de stroming in te zwemmen. Om een aantal punten vast te leggen in die sterke rivier waar ik mij telkens weer aan vast kan houden. Zodat als ik even geen puf meer heb om terug te zwemmen, ik in ieder geval ook niet verder meer met de stroming meega. Het is een uitdaging, een moeilijk proces. Het ene moment gaat het heel goed, het andere moment lijkt het niet te doen.
Op weg naar rust en acceptatie
Maar ik wil dit volhouden, omdat ik erin geloof dat er ergens een punt zal komen waar de stroming minder krachtig wordt. Waar ik, wanneer ik gewoon op mijn eigen tempo zwem, niet meer word meegesleurd door de stroming. Dan kom ik in rustig vaarwater en kan ik, al weet ik nog zo goed dat verderop de stroming zo hard is, genieten van het punt waar ik ben. De rest zal mij dan een rotzorg zijn. Dan ligt de verantwoordelijkheid van de mensen die nog in de harde stroming zitten, bij die mensen om ook te blijven zwemmen tot ze op het rustige punt zijn gekomen. Dus ik verzamel mijn kracht, zet een paar sterke punten in de rivier en zwem mijzelf zo naar de rust en acceptatie.
Ik wens je heel veel kracht toe en hopelijk ontmoet ik je op onze plek van rust.
