“Ben je klaar om een stap verder te gaan in je zelfverzorging en de spiegelmeditatie te gaan doen?”, vroeg mijn leraar me. Mijn ogen werden groter. Ik ging rechtop zitten, opende mijn handen en antwoordde zonder te twijfelen: “Ja.”
Ik was toen al bijna zes maanden in India. Het was het laatste stuk van mijn tweede spirituele reis, sinds ik twee jaar eerder Boeddhist was geworden.
“Je gaat dan de komende dertig dagen elke dag tien minuten naakt voor een lange spiegel staan”, zei mijn leraar. “Al je oordelen en tekortkomingen komen onder een vergrootglas te staan. En na een tijdje vallen ze weg.”
Ik slikte. Was ik klaar om mezelf echt te zien? Ik was bang, maar besloot de uitdaging aan te gaan.
Hoe de spiegelmeditatie me bij de kern van mijn negatieve gedachtes bracht
De eerste paar dagen van deze “spiegeluitdaging” waren lastig, op z’n zachtst gezegd. Het duurde niet lang of de gedachtes en oordelen die ik over mezelf had, kwamen naar boven. En ze waren vaak hard genoeg om me te breken en hard te laten huilen. Maar ik zette door, en na een tijdje zag ik mijn elfjarige ik vanuit de spiegel naar mij kijken. Ik herinnerde me hoe ik opgroeide en zag hoe mijn moeder zichzelf in de spiegel bekritiseerde. Ze had niet door dat ik haar destructieve gewoonte daarmee overnam. Het was niet haar schuld, ze wist gewoon niet beter. Maar het heeft uiteindelijk wel geleid tot mijn overtuiging dat ik niet goed genoeg was.
Met behoorlijke tegenzin zette ik deze oefening door en keek ik echt naar mezelf in de spiegel. Hoe mijn lichaam ademde, van mijn buik naar de kroon van mijn hoofd.
Na de eerste week werd de kritische stem langzaam minder hard. Ik begon mijn buik te accepteren, ook wanneer die opgeblazen was. De littekens van puistjes op mijn gezicht. De verkleuring van mijn knie door de operatie. Vanaf de tweede week begon ik een mantra te herhalen: “Ik houd van mijn prachtige, krachtige en sterke lichaam”. Toen ik tien was, was ik niet zo kritisch naar mezelf. Dus waarom zou het oké zijn om mijn volwassen ik wel zo toe te spreken?
Door mezelf onder ogen te komen in de spiegelmeditatie lukte het me om jaren aan conditionering en vooroordelen opzij te zetten. Ik ontdekte een nieuw niveau van zelfacceptatie. Uiteindelijk hielp het me zelfs om weer van mezelf te houden, zelfs na al die jaren waarin ik had geworsteld met een eetstoornis. Waarin ik me niet thuis voelde in mijn lichaam. 
Zo krijg je meer compassie voor jezelf met een spiegelritueel
Via die zelfacceptatie kwam ik tot zelfcompassie. Dat is een boeddhistisch concept waarin je op een liefdevolle manier naar jezelf kijkt. Zelfcompassie is een krachtige emotie, op de lange termijn misschien zelf krachtiger dan zelfvertrouwen. Het leerde me dat mijn waarde nergens van af hangt, en dat onze menselijkheid ons allemaal verbindt. Er zijn zo veel mensen die zich niet thuis voelen in hun lichaam. Onze innerlijke criticus heerst met een ijzeren vuist, terwijl we daar allemaal stilletjes onder lijden.
Dankzij deze uitdaging begon ik mezelf te vergeven voor die innerlijke monoloog van schaamte, veroordeling en kwetsing. Voor al die jaren dat ik mezelf ervan overtuigde dat het onmogelijk was om van mij te houden. Ik leerde ook de mensen te vergeven die me hadden gekwetst. Ik leerde de maatschappij te vergeven, voor het feit dat ze me liet geloven dat ik eruit moest zien als een model.
Dat gebeurde allemaal jaren geleden. Tegenwoordig ben ik een life coach en raad ik al mijn cliënten deze spiegelmeditatie aan. Hieronder lees je hoe je het begin makkelijker maakt dan ik het had.
- Begin door drie keer per week, vijf minuten lang naar je gezicht te kijken in de spiegel. Zet een ontspannende playlist aan op de achtergrond. Gebruik je adem om jezelf terug te halen naar het nu en herhaal de mantra: “Ik houd van mezelf, ik accepteer mezelf, ik ben veilig”.
- Na twee weken ga je een hele week elke dag vijf keer voor de spiegel staan, telkens voor tien minuten.
- In de laatste week ga je naakt voor een lange spiegel staan, zodat je je hele lichaam kunt zien. Doe dat elke dag en herhaal je mantra. Houd vol en doe dit echt elke dag. Telkens als je jezelf negatief hoort denken, kom je terug naar je zelfcompassie, je loving kindness.
De spiegelmeditatie is één van mijn favoriete technieken geworden. Het helpt me om terug te komen bij mezelf en mezelf te steunen in mijn fysieke, emotionele en spirituele welzijn. Ik raad je van harte aan om het ook te proberen. Gebruik de spiegelmeditatie als een middel om jezelf eraan te herinneren aan wat je waard bent, aan wie je echt bent.
