Misschien heb je er zelf last van, of ken je iemand die er last van heeft. Ontevredenheid over je lichaam, jezelf dik en lelijk vinden, terwijl de weegschaal, andere mensen en je kledingmaat zeggen dat je niet dik kunt zijn. Een negatief, waarschijnlijk zelfs vertekend zelfbeeld. Het kan je ontzettend in de weg zitten en op veel onbegrip van je omgeving stuiten. Je durft je lichaam niet te laten zien; als het warm is draag je lange mouwen en een lange broek, en een bikini is helemaal een no-go. Je verstopt jezelf en je zit liever binnen.
Het liefst zou je trots zijn op je lichaam, of je er in ieder geval comfortabel in voelen. Maar dat betekent iets los moeten laten, uit je comfortzone stappen, jezelf laten zien. Vaak te eng, te veel, een te grote stap.
Zelf heb ik hier meer dan de helft van mijn leven mee geworsteld. Wat de ander, de weegschaal, het BMI of al die therapeuten ook zeiden, ik zag het anders. Ik durfde niet te vertrouwen op iets wat ik zelf zo anders zag en voelde. De eetstoornis die ik op mijn 15e ontwikkelde had meerdere functies, maar één daarvan was het aanpakken van het in mijn ogen ‘te dik’ zijn. Te dik. Ik had een gezond gewicht en een gezond lichaam, maar wat ik zag was monsterachtig.
Dat ik een vertekend lichaamsbeeld had, moge duidelijk zijn. Maar hoe kun je je lichaamsbeeld veranderen? Hoe breng je dat wat je ziet, dat wat je voelt en de realiteit in lijn? Hoe laat je los wat je altijd hebt gezien en geloofd? Het is vaak te eng en daardoor onmogelijk.
Hoe overwin je die angst? Die angst om jezelf letterlijk en figuurlijk te laten zien? Het bleek de achterliggende reden van de eetstoornis en het vertekende lichaamsbeeld: ik was teveel. Ik was ervan overtuigd dat ik geen ruimte in mocht nemen, er niet mocht zijn. Jezelf laten zien en gezond zijn betekende aanwezig zijn, vol zijn. Terwijl ik vond dat ik er niet toe deed en niet op aarde hoorde. Dat ging niet samen. Dun zijn stond voor mij voor geen ruimte innemen, niet voelen en eigenlijk: niet leven.
Met de eetstoornis en het niet aannemen van mezelf en mijn lichaam ontweek ik het leven, ik sloot mezelf ervoor af.
Gezond zijn, volledig geïncarneerd aanwezig op aarde betekent: ruimte innemen, een effect hebben op je omgeving, zichtbaar zijn. Mens zijn. Daar had ik een aversie tegen.
Maar ondanks dat ik niet op aarde wilde zijn, had ik enorm last van die ongezonde patronen en raakte ik steeds meer vervreemd van mezelf.
Dus besloot ik, na al twee langdurige therapieën afgerond te hebben, me in 2013 toch weer door te laten verwijzen naar een therapeute in Amsterdam.
Zich afvragend of ze me überhaupt terug op aarde kon krijgen, begonnen we het traject met wandelen. Om mezelf weer een beetje terug mijn lichaam in te roepen, te aarden. Langzaam kwamen daar aardende ademhalingsoefeningen en yoga bij. Die deed ik trouw elke dag thuis en ondanks dat het ontzettend moeilijk was om tegen mijn opstijg- en verdwijnneigingen in te gaan, ondanks dat ik overweldigd werd door alle emoties die loskwamen en ontzettend overprikkeld werd door alles wat het leven was, begon ik te landen in mijn lijf en het transformerende van de yoga, de meditatie en de ademhalingsoefeningen te ervaren.
Aarden, aarden, aarden. Het was doodeng mijn patronen, mijn droomwereld en het contact met het hogere, waar ik dacht meer thuis te zijn, los te laten. Maar ik vertrouwde op mijn therapeute en ik landde steeds meer in mijn lichaam.
Ik kwam erachter hoogsensitief en heldervoelend te zijn. Iets heel moois en nu een tool in mijn yogalessen, doordat ik nu weet hoe ik het kan gebruiken en kan kanaliseren.
Oude patronen heb ik los kunnen laten. Voor het eerst voel ik me comfortabel in een gezond, normaal lichaam. Wat een bevrijding!
Wat er veranderd is? Door het landen in mijn lichaam is dat wat ik zie samengevallen met dat wat is. Lichaam, lichaamsbeeld, gevoelsleven en ziel zijn samengevallen. Waarachtig, rechtlijnig, één.
Wat daarvoor nodig was? Terugkomen op aarde en landen in mijn lichaam. Met aardende yoga, vooral gericht op het openen van de heupen en het contact maken met het bekkengebied, ademhalingsoefeningen waarmee datgene wat vastzit losgelaten wordt en er ruimte ontstaat voor nieuwe energie, en meditatie gebaseerd op het werk van Hetty Draaijer, is dat gelukt.
Deze tools, daar ben ik eeuwig dankbaar voor en het feit dat ik deze tools nu door kan geven en anderen mag helpen en bijstaan in dit proces tijdens yoga en meditatiesessies is geweldig. Het was een lange weg om te komen waar ik nu ben, maar ik zou het voor geen goud willen ruilen voor een ander leven. De inzichten die ik heb gekregen, het contact met mijn intuïtie en gevoelsleven en dat ik daar anderen mee kan helpen is het allemaal ontzettend waard.