Deze belangrijke boodschap schreef ik onlangs aan mezelf. Misschien herken je er iets in?
Iets essentieels komt in beweging wanneer je erkent wat er in je leeft.
Je toont je volledige zelf. Ook de delen die je jarenlang hebt weggeschoven: twijfel, conflictvermijding, onzekerheid en het patroon waarin je jezelf kleiner maakt dan je werkelijk bent.
Wanneer je spreekt vanuit verbinding met wat er binnenin beweegt, zonder jezelf af te straffen, voel je hoe je dichter bij je eigen waarheid komt. Daar begint bewustzijn te groeien.
Zodra je jezelf ziet in zowel kracht als kwetsbaarheid, ontstaat er toegang tot een dieper midden. Een plek met helderheid, autonomie en rust. Daar groeit echte zelfliefde.
Je leert jezelf helder uitspreken, vrij van angst.
Angst om grenzen te trekken.
Angst om iemand teleur te stellen.
Angst om verantwoordelijkheid te nemen voor wat je werkelijk verlangt.
Angst om aardig gevonden te worden.
Angst om je licht te laten zien.
Het oude patroon waarin je je aanpast, draagt en de harmonie bewaakt door jezelf kleiner te maken, laat je vooral jezelf los. Je geeft te veel, ontvangt te weinig en vreest dat duidelijkheid tot afstand zal leiden.
Je voelt meer vrijheid wanneer je contact hebt met zowel licht als donker.
Je draagt niet langer wat niet van jou is.
Je redt niet meer en je wacht niet meer op bevestiging van buiten jezelf.
Je leert opnieuw luisteren. Niet alleen naar anderen, maar ook naar jezelf.
Je voelt wat schuurt en merkt dat je grootste kracht niet gaat over aanpassen, maar over aanwezig zijn.
Aanwezig bij jezelf.
Aanwezig bij wat klopt.
Aanwezig in het moment.
Je bewustzijn opent.
Je intuïtie wordt helder.
Je energie komt los van oude patronen.
Je liefde krijgt ruimte om te stromen.
Je bent aanwezig.
Echt aanwezig.
Bij jezelf.
