Janita Venema heeft het boek “Het Fluisterkind” geschreven. Ze ontdekte in haar eigen leven dat haar kinderen boodschappen hadden voor haar. Ze bleken haar spiegel te zijn. Kinderen spiegelen door gedrag, dromen, spel, en zelfs ziekte, de innerlijke wereld van hun ouder(s). Toen Janita in de spiegel durfde kijken kon ze op zoek gaan naar wat zij zelf niet verwerkt had als kind.
Zielsdraad
Wij zijn met een zielsdraad verbonden met onze kinderen, zo geeft Janita Venema aan. Wij voelen bij ons kind wat we niet voelen bij het buurkind. Kinderen voelen bij hun ouders wat ze niet voelen bij de buurman/buurvrouw. Wij willen onze kinderen gelukkig zien en onze kinderen willen ons gelukkig zien.
Spiegelen, wat is dat?
Oppervlakkig zou je kunnen zeggen dat als jij niet van jam houdt en je kind lust het ook niet dat dat een spiegel is. Maar kinderen spiegelen ook dingen die jij je niet bewust bent. Je zogenaamde blinde vlek. Het zijn de dingen die bij jou niet tot ontwikkeling zijn gekomen. Ont-wikkelen betekent dus de wikkels eraf halen, blootleggen. Het voert terug naar jouw kindertijd, naar wat jij hebt moeten wegstoppen, ontkennen, zo zeer dat je het je niet meer bewust bent. De grote emoties als verdriet, boosheid, angst worden vaak door kinderen gespiegeld. Een boos kind dat voortdurend woedeaanvallen heeft die uit het niets blijken te komen. Als de ouder in de spiegel kijkt en ontdekt ( dus niet langer toedekt!) dat er binnen in hem/haar nog steeds een kind zit dat niet woedend mocht zijn, kan door het zich bewust te worden gaan werken aan het helen van dat oude stuk. Als de woede eruit mag komen zien we dat het kind ineens niet meer zo boos is. Het hoeft ook niet meer gespiegeld te worden.
Is een kind zich bewust dat het spiegelt?
Nee, kinderen zijn het zich niet bewust. Doordat ze zo verbonden zijn met hun ouders laten ze haast automatisch onbewuste processen zien door gedrag, dromen, spel en zelfs door ziekte. Doordat kinderen zo graag willen dat hun ouders leven in plaats van overleven, fluisteren ze ons boodschappen in. Neem het kind dat moeite heeft met zijn ontlasting, dat maar niet wil komen en de daarbij behorende buikpijn en huilen. Wat kan de ouder niet ont-lasten? Welke last draagt de ouder mee( onbewust), wat maar niet naar buiten kan komen( geuit worden) en welk verdriet ligt daaraan ten grondslag?
Metaforisch leren vertalen
Als we naar ziekte kijken en aandoeningen, dan is oorpijn een mooi voorbeeld van horen en luisteren. Wat kan de ouder in zichzelf niet (meer) horen? Waar kan de ouder in zichzelf niet meer naar luisteren? Een kind droomde telkens over spoken. Wat spookt er in het leven van de ouder rond?
Wat vragen kinderen van ons?
In verbinding zijn met jezelf en met het kind in jezelf. Dat is wat kinderen van hun ouders vragen. Kinderen voelen dus waar de ouders iets heeft laten liggen. Eerst fluistert een kind heel zachtjes in het oor van de ouder, daarna, als een ouder het niet oppakt, gaat een kind schreeuwen en zien we dat de problematiek steeds erger worden. Ten slotte gebruikt een kind de megafoon om duidelijk te maken dat het hem ernstig is dat zijn ouder bereid is te kijken naar eigen inwendige processen.
Het is dus eigenlijk een cadeau dat kinderen ons confronteren. Maar dat is het wel: confronterend. In de spiegel kijken, daar heb je lef voor nodig. En vaak ook een goede therapeut die met je meekijkt en jouw innerlijke wereld helpt te doorvoelen.
Veel gedragingen bij kinderen verdwijnen, zo leert de praktijk, als ouders aan zichzelf gaan werken. Kinderen laten dat direct zien in hun gedrag. En wat zijn ze je dankbaar! Dankbaar dat je echt gaat leven.
