Alleen leven is een ervaring op zich, en een unieke in haar soort. Het kan je leiden naar de opmerkelijke realisatie dat het simpele feit dat je leeft, een groots iets is [¹]. Het kan je helpen de vreugde van het bestaan te herkennen. Alleen zijn zorgt voor de nodige tijd en ruimte om een hoop schoonmaakwerk te doen, binnen en buiten, en alle delen van je hoogste wezen te harmoniseren.
Aangezien je alleen leeft, zijn er geen “do’s en don’ts”. Maar ik wil graag een aantal dingen delen die je misschien handig vindt tijdens het alleen wonen/leven, teneinde je ware zelf te vinden. Als het je niet aanspreekt, beste lezer, leg het dan gerust naast je neer.
Ten eerste, voel je vrij om fouten te maken en ervan te leren. Vanaf het moment dat we worden geboren, wordt ons aangeleerd hoe we moeten zijn, wat we moeten zeggen, wat ‘normaal’ is en wat niet. Nu, zelfs als we alleen zijn, blijven deze zogeheten leringen in ons onderbewuste hangen. Alleen zijn is een manier om dit allemaal los te laten. Het is een manier om af te leren wat ons van buitenaf is aangeleerd.
Ten tweede, het kleine wezentje in jou is ook maar menselijk en het is waarschijnlijk dat je je eenzaam voelt, wat ontmoedigend kan zijn. Soms ben je je misschien niet eens bewust dat eenzaamheid aan de orde is. De snelste manier om van je eenzaamheid af te komen is inspanning te doen om anderen op te zoeken. Maar dit is geen oplossing en het leidt je af van het echt werk. Het is belangrijk om bij jezelf te blijven om je eigen diepten te ontdekken.
Aan de andere kant kan het alleen blijven ook een verdedigingsmechanisme van het ego zijn. Het is dan een manier om te zeggen: “Ik ben zelfstandig, ik heb niemand nodig.” Laat dat evenmin het geval zijn want dat zou ervoor kunnen zorgen dat je je verliest in surrogaat pleziertjes, zoals vermaakt worden. Dit is net zo schadelijk als er helemaal in opgaan met anderen te zijn.
Er is een balans tussen met anderen zijn en alleen zijn en die balans is harmonieus en bevordert groei. Hoewel, het is nog beter om de ruimte te bereiken die je krijgt nadat je de dualiteit hebt overstegen. Dat is de ruimte waarin je beseft, van binnen verbonden te zijn met alles. Streef ernaar die ruimte te vinden, er in te verblijven en te leven vanuit die ruimte.
Alhoewel het moeilijk is om die ruimte te bereiken vol met zegening en vreugde, vooral als we onszelf zien als een identiteit, een ego [²]. Aldus, op onze reis om die ruimte te vinden, is het belangrijk om al je instrumenten met zorg te behandelen en dingen te doen die je plezier geven. Schilder, kook, leer dansen, doe vrijwilligerswerk – alles wat werkelijk aansluit op jouw doel – maar ga jezelf daarna geen schouderklopjes geven want datgene wat denkt dat het deze dingen doet, is het ego, en dat moet gaan.
Dit leidt mij naar mijn derde punt. Voel je niet schuldig dat je het jezelf comfortabel maakt en weet tegelijkertijd dat je ziel niets nodig heeft. Je maakt het jezelf comfortabel om zodoende de reis mogelijk te maken naar het niets meer nodig hebben. Het is alleen dan wanneer je onaangedaan kunt blijven, werkelijk gelijkmoedig, dat je je reis echt kunt gebruiken; de reis van het alleen zijn teneinde één te zijn met de geest van de wereld.
Ten vierde, het opruimen, zowel van buiten als van binnen, is een belangrijk onderdeel van het vinden van je ware zelf. Daarmee bedoel ik niet het obsessief wassen van kleding of kledingkasten opruimen. Dat is surrogaat. Maar houd frisse, verse dingen om je heen die resoneren met je diepere zelf. Eet gezond fruit, creëer een klein tuintje, geef planten water, brand wierook. Vroeg of laat zul je de hemel/lucht in jezelf ontdekken.
Verder is het in de stilte dat je je ware zelf zult vinden, en dus zal het helpen om de stilte te ontdekken en er comfortabel mee te worden hoe het voor je voelt. Het is niet alsof de stilte geen goede eigenschappen heeft. Die heeft het wel. Het voelt puur, onberispelijk, wit. Witte bloemen in mijn buurt helpen mij om mijn omgeving af te stemmen met mijn innerlijke wezen. Ik heb het gevoel dat het niet onontbeerlijk is maar behulpzaam. Vooral omdat, in het begin van stilte vinden, delen van jou nog kwetsbaar zijn en daardoor de neiging hebben terug te vallen in hun oude gewoonten.
Ten slotte, alleen zijn houdt ook in dat je weg bent van vrienden en familie. Maar dit kan juist leiden tot de ontwikkeling van liefde voor alle wezens. Normaliter hebben we de neiging gehecht te zijn aan sommige mensen, waar we meer om geven dan om anderen. Dit beperkt wie wij zijn en leidt tot compassie die van het ego komt. Ik heb herhaaldelijk meegemaakt dat deze compassie redelijk gewelddadig is omdat het toch de één of andere agenda heeft. Al is het maar zoiets welwillends als een behoefte om bij te dragen aan de maatschappij.
Om echt op één lijn te zijn met de ziel, moet men gelijkmoedig zijn, en dat houdt in: liefde voor alle wezens, zonder uitzondering. Tegengesteld hieraan, is het ego gewend om zich te focussen op familie, klanten, vrienden. In dat proces ontwikkelen we een aversie tegen buitenstaanders. Het is onze taak te beseffen dat er GEEN buitenstaanders bestaan. Met die realisatie komt ook het vermogen om mensen te koesteren – familie, vrienden, klanten, wie dan ook. Echter, dit soort koesteren is heel anders dan de eerste soort. Ergens weten we allemaal het verschil wel.
Op een bepaalde manier is alleen leven net als een klein huisje bouwen binnenin je. Een huisje van waaruit je kunt rondreizen in de wereld, veilig in de wetenschap dat er diep van binnen een plekje op je wacht dat comfortabel en veilig is.
———————-
Bronnen:
[1] Christie, A. (1977). An autobiography. New York: Dodd, Mead.
[2] In Indian psychology, ego refers to “the sense of a separate self-existence” (Ghose, 1970)
Ghose, A. (1970). Sri Aurobindo. Pondicherry: Sri Aurobindo Birth Centenary Library
