Voordat je nu denkt dat ik mijn verstand heb verloren, lees eerst even verder. Dan garandeer ik je dat je op enig moment een zucht van verlichting zult slaken. Want schreeuwen tegen je kind hoeft helemaal niet erg te zijn, echt waar.
Uit je slof schieten
We hebben allemaal momenten waarop we uit onze slof schieten tegen onze kinderen. Momenten waarop we het gevoel hebben dat ze het bloed onder onze nagels vandaan halen en we niets beters weten te verzinnen dan tegen ze te schreeuwen. Zo heb ik zelfs wel eens van beneden naar boven geschreeuwd dat mijn dochter stil moest zijn, terwijl ze nog geen jaar oud was en lag te huilen in bed. Een weldenkend mens zou het niet in zijn hoofd halen, effectief is het zeker niet (integendeel, denk ik), maar op dat moment kon ik niet beter.
Spijt
Over het algemeen hebben we achteraf spijt van onze actie. Niet dat we altijd in staat zijn om dat toe te geven ‘ze luistert echt niet, dit is het enige wat helpt’, maar we voelen wel aan dat het niet zinvol is wat we doen. En vaak gaat dat ook gepaard met een gevoel van falen en schuld. We willen niet zo doen, we willen niet zo zijn en dus veroordelen we onszelf. Noemen we onszelf een slechte ouder en verwijten we onszelf ons onvermogen.
Als je alles goed zou doen
Maar stel je nu eens voor dat je alles volgens het boekje zou doen. Altijd en overal. Dat je eigenlijk gewoonweg de perfecte ouder zou zijn. Wat zou je jouw kind(eren) dan een boel lessen onthouden. Dan zouden ze niet hoeven te leren wat je kunt doen als iemand onterecht boos op je wordt. Dan hoefden ze niet creatief om te gaan met iemand die op een onprettige manier macht uitoefent. Dan hoefden ze niet weerbaar en flexibel te zijn.
Het echte leven
Maar ja, als jij de enige bent die perfect is, dan is de buitenwereld wel een hele harde wereld. Dan moeten ze daar de lessen leren die ze beter in de veilige thuissituatie hadden kunnen leren. Want stel je voor dat er nog nooit iemand boos op je is geworden en je krijgt ineens een leerkracht die regelmatig boos is. Of dat dingen altijd in goed overleg zijn besloten, waarbij win-win het uitgangspunt is. En je krijgt op school allemaal opdrachten die je gewoon uit moet voeren en waarbij het niet telt hoe jij daar over denkt. Zou je dan niet liever hebben dat je kind hierop voorbereid is?
Schreeuwen is niet erg
Af en toe uit je slof schieten en tegen je kind schreeuwen is helemaal niet erg. En het is ook niet erg om een grens te trekken die eigenlijk te strak is. Of iets te verbieden, gewoon omdat jij het niet wilt. Of om te mopperen en chagrijnig te doen tegen je kind. Of………vul gerust alles in wat je wel eens doet en waar je niet zo blij mee bent. Je kind leert van dit soort reacties van jou en wordt er weerbaar, flexibel en creatief door. Zo lang het om af en toe gaat is er echt niets mis met dit soort gedrag. Zelf vind ik de 80/20 regel wel mooi die in veel situaties wordt gehanteerd. Zolang dit soort gedrag maximaal 20% uitmaakt van jouw interacties met je kind(eren) is er niets aan de hand. En zou je zelfs kunnen zeggen dat het goed is voor jou en je kind(eren).
Erop terugkomen
Je kunt dus de verwijten richting jezelf laten varen en met liefde en begrip kijken naar jouw eigen gedrag. Je kon even niet beter en dat is prima! Het is heel mooi als je er achteraf op terug kunt komen richting je kind. Als je kunt zeggen ‘ik schoot even uit mijn slof en dat had ik graag anders gedaan, maar dat lukte even niet’. Grote kans dat je kind er alle begrip voor heeft. Vertel je kind wat je graag had willen doen en als jouw reactie onterecht of overtrokken was, geef dat dan ook toe. Daarmee laat je zien dat je ook zijn of haar kant van het verhaal kunt zien en respecteren.
Heel vaak boos
Natuurlijk is het anders als je heel vaak boos bent, je dagelijks onredelijk gedraagt of over het algemeen veel te strakke grenzen hanteert. Speelt dat bij jou, kijk dan eens wat jou zo irriteert aan jouw kind(eren). Wat vind jij dat er anders moet? Waarover maak jij je zo druk dat het ‘een dingetje’ wordt? En onderzoek dan eens of jouw kind wel echt moet veranderen. Of dat jij misschien degene bent die (zijn kijk op de zaak) moet veranderen. Moet je kind bijvoorbeeld echt meer verantwoordelijkheid nemen voor zijn huiswerk? Of mag jij die verwachting wat bijstellen en je kind er meer ruimte in geven? Moet je kind netjes met mes en vork eten? Of zou jij het ook oké kunnen gaan vinden als het anders is?
Waarom wil je de verandering?
Als je van mening blijft dat je kind moet veranderen, kijk dan eens waarom je dat vindt. Welk belang zit erachter? Is het voor nu belangrijk? Of gaat het om later? In dat laatste geval zou je kunnen besluiten om er voorlopig geen punt van te maken, maar het over een half jaar nog eens te bezien. Dat geeft jullie beide de ruimte om erin te groeien, er flexibeler in te worden of ermee om te gaan. Is het voor nu belangrijk en vind je dat het echt anders moet, vraag dan hulp. Blijf niet hangen in gedrag dat niet werkt (boos worden, afdwingen etc), maar zoek naar alternatieven.
Samenvatting
Het is helemaal niet erg om geen perfecte ouder te zijn, goed is meer dan goed genoeg. Af en toe uit je slof schieten, zonder goede reden nee zeggen of schreeuwen tegen je kind is zelfs prima. Je kind leert ervan en jij waarschijnlijk ook. Achteraf samen naar de situatie kijken en je excuses aanbieden voor je gedrag is heel waardevol om te doen. Je kind voelt zich daardoor gezien en begrepen en het biedt jou de mogelijkheid om alsnog te doen of zeggen wat je eigenlijkheid had gewild. Dus gun jezelf en jouw kind(eren) jouw ‘slechte’ gedrag 🙂
En ben je vaker boos dan je zou willen, kijk dan eens wat er aan de hand is. Wat is er wat jou zo enorm raakt en wat kun je daaraan aan doen? En wie kan je daarbij eventueel helpen?
