Als je zelf een kat hebt, dan heb je hem of haar ongetwijfeld naar iets zien staren met enorme concentratie, verwondering, bezorgdheid of opwinding. Ze sluipen rond of staan daar gewoon met grote ogen, kijkend naar niets… of toch naar iets? Honden kunnen soms grommen, blaffen of een sprongetje maken van schrik door iets wat, voor ons, niet waarneembaar is. Het lijkt erop dat katten en honden het vermogen hebben om zich af te stemmen op wat alleen zij, en misschien andere soorten in het dierenrijk, kunnen zien, maar wij niet.
Er werd lang gedacht dat katten en andere dieren geen uv-straling konden zien, maar door een onderzoek van biologen van de City University London, beginnen wetenschappers te twijfelen aan deze aanname. Uit het onderzoek blijkt hoe katten, honden en andere dieren uv-licht lijken te kunnen zien. Uv-licht is een type licht met een golflengte die ver buiten het rood-tot-violet-spectrum ligt dat mensen kunnen zien. Het kan zelfs zijn dat dit licht de aura’s weergeeft, de energetische velden die ons, ons hart en ons hele wezen omringen. Soms zijn dieren terughoudender bij bepaalde mensen; wellicht komt dat doordat ze aanvoelen wat mensen uitstralen en zich soms niet tot die energie voelen aangetrokken.
Ik las het onderstaande in een artikel op een medische website voor huisdieren, Pet MD:
‘Heb je ooit het idee gehad dat je kat of hond iets kan zien wat jij niet kan zien? Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben, blijkt uit nieuw onderzoek. Volgens dit onderzoek zien katten, honden en andere zoogdieren de wereld in ultraviolet licht, waarmee ze toegang hebben tot een hele andere wereld dan die wij zien.
De golflengte van uv-licht bevindt zich buiten het spectrum van licht dat mensen kunnen zien, dat van rood tot violet gaat. Mensen hebben een lens die zorgt dat uv-licht ons netvlies niet kan bereiken. Voorheen dacht men dat de lenzen van de meeste zoogdieren vergelijkbaar waren met die van mensen.
In dit onderzoek hebben wetenschappers de lenzen onderzocht van overleden zoogdieren, waaronder die van katten, honden, apen, panda’s, egels en fretten. Door te bestuderen hoeveel licht door de lens komt en het netvlies bereikt, ontdekten de onderzoekers dat sommige zoogdieren waarvan men dacht dat ze geen uv-licht konden zien, dit eigenlijk wel kunnen.’
In de onderstaande video kun je meer leren over dit onderzoek:
Wat zien ze?
Dat is natuurlijk de hamvraag. Konden we onze zachte vrienden maar gewoon vragen: ‘Wat in hemelsnaam – of uit de hemel – zien jullie toch?’ Goed, dat kun je ze natuurlijk wel vragen, maar waarschijnlijk kunnen ze je geen antwoord geven. Voor veel mensen dragen katten iets diep spiritueels. Ik hoorde ooit dat katten meer dimethyl tryptamine, of DMT, aanmaken in hun hersenen. DMT vind je terug in een deel van de hersenen genaamd de pijnappelklier, waar het in kleine hoeveelheden vrijkomt wanneer we dromen. Ook komt het vrij op ons moment van sterven. Volgens veel mensen vormt deze klier en de DMT die vrijkomt, de link met het hiernamaals. Daar katten een grotere hoeveelheid van deze stof in hun hersenen hebben, is er een grotere kans dat katten doorgaans leven in een soort droomstaat, en dat ze dichter staan bij een wereld die overal om ons heen bestaat, maar die we niet kunnen zien of niet te zien krijgen, omdat ons bewustzijn zo gefocust is op deze realiteit en op dit moment. Let wel, dit is pure speculatie, en ik kan geen wetenschappelijk bewijs vinden dat deze theorie ondersteunt. En hoewel ik het niet zeker weet, heb ik niet het idee dat hetzelfde voor honden geldt.
Er zijn al meerdere onderzoeken uitgevoerd naar de zintuigen van honden en we weten dat getrainde hulphonden in staat zijn om aan te voelen wanneer hun baasje op het punt staat een beroerte te krijgen en zelfs kankers en andere ziektes in een lichaam kunnen waarnemen. Dat zegt ons toch vrij duidelijk dat ze afgestemd zijn op iets dat wij over het algemeen niet zijn.
Ter afsluiting
Het lijkt erop dat onze harige vrienden zich kunnen afstemmen op iets dat buiten onze vijf zintuigen valt; misschien kunnen we wel iets leren van hun aanwezigheid en fascinatie. Misschien hebben ook wij allemaal dit vermogen, maar hebben we het uitgeschakeld of geblokkeerd door ons zo te focussen en te gronden in deze realiteit die we elke dag voorgeschoteld krijgen. Er zijn mensen die beweren dat ze dit soort zintuigen ook hebben, maar, nogmaals, daar is geen wetenschappelijk bewijs voor te vinden – wat natuurlijk nog niet wilt zeggen dat het niet waar of mogelijk is. Ik ben ervan overtuigd dat we dit vermogen allemaal hebben en dat we het kunnen leren gebruiken door oefening, vertrouwen en door te leven vanuit ons hart. Het is net als intuïtie: het valt niet te verklaren, maar het is zonder twijfel een echt en vaak behulpzaam zintuig waar de wetenschap geen uitleg voor heeft.
