Ik mis je en het houdt niet op! Hij of zij is niet bij je en dat doet pijn. Wat zou je er veel voor geven om je familielid dat overleden is of op afstand woont te zien. Misschien een geliefde waar je nog niet klaar mee bent. Zelfs iemand die wel bij je is, kan een gemis oproepen. Het is een pittige les waar we als mens mee worden geconfronteerd. Wat gebeurt er eigenlijk met je op het moment dat je zo diep verlangt naar een ander?
Wat verlangen doet
Een gezond verlangen doet je beseffen hoeveel je om iemand geeft. Vanuit biologisch oogpunt heeft dit nut, mensen zijn sociale wezens en door hechting vergroten we onze overlevingskans. Toch heb je weinig aan die uitleg wanneer je verlangen naar een ander hevig is.
Iemand missen roept gedachten en overtuigingen op. Bijvoorbeeld over dat je niet ziet hoe je hier ooit overheen komt. Dat je wat je samen deelde voor altijd kwijt bent. Misschien zelfs dat je de liefde niet verdient. Hoe zien jouw gedachten eruit? Of leidt je jezelf af door te compenseren voor het gemis? Doe je dat via hard werken en je best doen om dichterbij de ander te komen?
Wanneer het verlangen naar je dierbare opspeelt, is de beweging om bij je eigen hart vandaan te gaan snel gemaakt. Je aandacht verlegt zich naar de ander. Of naar je hoofd door het goed te redeneren. Je plaatst het in de toekomst, misschien is diegene er dan wel. Mogelijk begin je te geloven dat hij of zij met een deel van de liefde is weggelopen.
“Wanneer je hart aangeeft dat het liefde wil voelen, gaan we er vaak zelf van weg.”
Liefde is toch…
Het besef dat je zelf bij je eigen hart vandaan gaat, lijkt paradoxaal. Die ander is toch bij je weg? Je kon het niet voorkomen. Je hebt het niet zo gewild!
Weg is de aandacht van het hart, omdat er pijn zit. De gedachte steekt, dat jouw dierbare en dus liefde, afwezig is. Bewust of onbewust verzinnen we oplossingen en treden beschermingen in werking. Terecht, wanneer een gemis te veel is om in een keer te verwerken.
Daarnaast hebben we verwachtingen. Liefde is toch een geweldig samenzijn? De momenten dat dit zo is, mogen we koesteren. Helaas krijgt het leven soms een andere wending en ziet de realiteit er anders uit.
Het besef dat je onterecht blijft hopen of aanpassen om samen te kunnen zijn met je dierbare is bitter. Het opgeven van de hoop op de ander en het omarmen van je eigen verlangen is een dappere daad.
Sterk verlangen (h)erkennen en erbij blijven
Merk op wanneer je verlangt, hoe moeilijk ook. Het loont om dan bij je eigen hart te blijven. Weggaan van je hart kan op den duur pijnlijker worden dan erbij blijven. Als dat zo is dan dient de oude bescherming niet meer.
Merk ook op hoe je aandacht naar je gedachten verplaatst of op een of andere manier weggaat van je hart. Ben je er klaar voor, breng dan op een vriendelijke manier je aandacht terug naar je hart. Het kan helpen om je hand erop te leggen. Voel hoe dit voor je is. Zit er pijn? Is je hart open of dicht? Voel je niks, dan is dat ook een waarneming. Probeer er niet over te oordelen. Een hartsverlangen kan groot zijn en daarmee je opgebouwde bescherming ook.
Subtiliteiten
Heb je tot hier naar jezelf durven kijken, dan heb je al grote stappen gezet. Wat je nu kunt doen is met compassie alles aanraken wat je waarneemt. Zit er pijn in je hart, aai het. Voelt het dicht, adem. Denk je dat er niks zit, vul het op met compassie.
Verwacht niet dat je daarna een intens gevoel van liefde ervaart. Wel kun je jezelf een schouderklop geven voor je moed. En je voornemen om dit te herhalen. Op subtiele wijze zal het proces draaglijker worden: ben ik bij mezelf gebleven in een situatie die zo moeilijk is? Heb ik mijn pijn aangeraakt? Zijn de rauwe randjes zachter geworden?
Dat is namelijk ook liefde. Je hart met compassie aanraken wanneer je dit het meest nodig hebt. Zo neem je verantwoordelijkheid voor je eigen hartsverlangen en geef je jezelf de kans om te helen. De liefde zal daardoor meer stromen. Zoals een bloem zijn blad ontvouwt om het tedere hart te tonen.
