‘Yes ik zit op dezelfde rij als jij!’ roept m’n retreatgenootje me enthousiast toe! Gloek! De moed zakt me spontaan in de schoenen en m’n angstaanjagers draaien overuren. De hele dag reizen, mensen op m´n lip, praten, wachten, leuren in combinatie met een bomvol vliegveld; mijn interne militaire rangorde heeft zojuist een officieel S.O.S.-signaal uitgestuurd en is druk aan het bomen op een geschikt en uiterst gedetailleerd vluchtplan met als hoogste prioriteit het zo snel mogelijk hermetisch afsluiten van mijn luchtruim.
door Lenneke Timmermans- http://www.vrouwenplatform.com/
Defense
Dichtgeknepen keel, bakstenen op m’n borst en het gevoel alsof er aan alle kanten aan m’n energie wordt getrokken; in contact met mensen komt het allemaal voorbij. Sensaties die doen lijken alsof er letterlijk iemand op me gaat zitten; ik voel me beklemd, vernauwd en totaal niet meer in contact met mezelf. En ondanks m’n inmiddels stevige aardingstechnieken, energetische beschermingsmechanismen en andere onzichtbare verdedigingstactieken, gebeurt het aan de lopende band met als gevolg dat ik langere periodes in gezelschap van mensen liever uit de weg ga.
Mijn geefgrage hart
En inmiddels is het me vrij duidelijk wat er gebeurt; het lijkt erop dat ik voel wat de ander, bewust of onbewust, nodig heeft. Stel; iemand zoekt naar bevestiging in woorden, in lichaamstaal, in energie. Mijn systeem heeft een mechanisme ontwikkeld wat maakt dat haar eerste impuls is om datgeen wat er wordt gevraagd ook daadwerkelijk te geven, is het niet in woorden, dan wel in lichaamstaal of energie. Noem het pleasen, het kleine meisje wat zelf bevestigd wilde worden en daarvoor alles gaf, noem het een hart wat van nature gewoon graag wil geven.
Energetische deal
Een mooi verschijnsel zou je zeggen, is het niet dat het me energetisch keer op keer volledig leeg trekt. Enerzijds omdat het gewoonweg niet klopt; ik hoef niemand te dragen, iedereen heeft recht op zijn of haar eigen proces. Anderzijds lijkt er nog iets ander te gebeuren; ‘Ik wil jou helpen’ en ‘ik wil dat jij het minder moeilijk hebt’ zijn de signalen die mijn houding doen uitzenden, signalen die in de energetische communicatie steevast leiden tot de volgende onuitgesproken deal; als jij me zo graag wilt helpen, als jij me zo graag wilt dragen, dan neem het hele pakketje karmisch puin maar op je schouders. En dan zijn het voornamelijk de patronen die bij mij resoneren, in dit geval het zoeken naar bevestiging, die de meeste impact op m’n systeem hebben.
Worstelpartijtjes
En met die worstelpartijtjes in m’n achterhoofd kijk ik vervolgens naar de dag die voor me ligt; de hele tijd in gevecht met m’n energie, angstvallig proberen de energie bij me te houden, overdreven bewust te zijn van m’n gedachten en gevoelens om maar niks op basis van de verkeerde gronden weg te geven. Je kunt je voorstellen dat er weinig ruimte overblijft voor mijn natuurlijke sprankeling en ook m’n liefdevolle lichtje regelmatig volledig dooft. En dan nog maar niet te spreken over de energie die het me kost überhaupt in die ring te staan.
This is it
En door die lichamelijke sensaties waaraan ik tijdens en na contact steevast onderhevig ben, heb ik me de laatste jaren aardig afzijdig gehouden. Ik was ervan overtuigd dat ik er eerst achter moest komen waarop ik precies leegliep, welke patronen er nog doorbroken diende te worden voordat ik me weer vrijuit onder de mensen zou kunnen bewegen. En misschien had ik zelfs diep vanbinnen wel de overtuiging dat dit mijn toekomstige leven zou zijn. Veel op mezelf, veel tijd nodig om af te voeren, te bezinnen, te reflecteren. En ik had me er zelfs bij neergelegd dat wanneer dit was hoe contact zou voelen, ik liever een groot deel van m’n tijd alleen zou willen doorbrengen. Het maakte dat ik tevreden was met dat leven, deels omdat ik gewoonweg ontzettend geniet van puur in mijn eigen energie vertoeven, deels omdat het me niet dwingt tot energetische worstelpartijtjes waarvan ik de spelregels niet ken.
Spring in ’t veld!
Maar tijdens het retreat heeft coach Mariska me doen laten beseffen dat ik wel degelijk verlangens heb. Verlangens die ik binnen mijn huidige levenswijze niet toelaat omdat ik me erbij heb neergelegd dat bepaalde dingen voor mijn gevoeligheid gewoonweg niet zijn weggelegd. Maar ik heb weer mogen voelen wie ik van origine ook ben; ik ben dat spring in het veld, het spring wat wil rennen, delen, dansen, ravotten, sprankelen en LIEFHEBBEN. De overvloedige liefde die ik voel in m’n hart weer vrijuit te kunnen delen, weer vrijuit te kunnen ontvangen. Ja dat is wat ik wil en dat is wat ik mezelf gun!
Belemmerende overtuigingen
De week heeft me doen beseffen dat er een legio aan belemmerende overtuigingen in het spel zijn. ‘Ik kan niet te lang onder de mensen zijn’ of ‘het voelen van andermans energieën put me uit en is slecht voor mijn systeem’ of ‘ik ben sensitief, dus ik kan weinig aan’. Diverse oefeningen hebben me laten inzien dat dit puur overtuigingen zijn gebaseerd op eerdere ervaringen, gebaseerd op irreële verbindingen. Maar ik ben die overtuigingen niet; ik kan veel meer aan dan ik mezelf heb ingeprent en ik mag m’n grenzen best een beetje oprekken.
Hoogsensitief en zo krachtig
En die gevoeligheid blijft, maar ik mag gaan ervaren dat, wanneer ik wil, ik er mee kan zijn in contact. Dat ik inderdaad dingen voel, dat er van alles gebeurt waar ik geen grip op heb en dat is oké. Ik hoef niet te vechten, niet te verkrampen, niet te vluchten. Ik kan en mag ermee zijn zonder dat ik altijd weet wat er gebeurt, zonder dat ik er altijd iets aan hoef te veranderen of er altijd iets mee hoef erop vertrouwende dat ik het aankan. En wat geeft dat RUIMTE! Ik ben sensitief, maar tegelijkertijd zo ontzettend krachtig. Ik hoef er alleen maar zelf in te geloven. Gezond in contact zijn begint niet zodra ik al m’n patronen heb doorbroken; de patronen en sensaties mogen en kunnen er zijn, maar dat hoeft me niet te weerhouden om mezelf weer voluit aan de wereld te laten zien.
Gezellig kletspraatje
En inderdaad de dag bezorgt me sensaties, frustraties en een krachtige wurggreep op z’n tijd, maar de angstig verwachte Knock Out blijft uit. Ik ben en klets met mijn reisgenootje en probeer telkens opnieuw los te laten. Telkens de lichamelijke sensaties te voelen, ze te accepteren om er vervolgens niks mee te doen erop vertrouwende dat ik het aankan. En ondanks het feit dat ik heerlijk geniet van mijn afgezonderde plekje aan het raam, ben ik stiekem best blij dat ze zo dichtbij me is; nu kan ik zo nu en dan even inhaken voor een gezellig kletspraatje;)…