‘Iedere keer wanneer je voor de spiegel staat zeg je: Ik houd van jou’. Ken je deze opdracht? Vaak vol enthousiasme door een coach of therapeut meegeven om te oefenen. Maar bij de uitvoering denk je eerder: ‘Pffff, zo dat is niet best’. Ten minste, dat denk ik dan vaak.
Vooral ’s ochtends, met donkere vlekken onder mijn ogen en een dekbedafdruk in mijn gezicht. Die trouwens sinds mijn dertigste pas om 11.00 uur verdwijnt.
Begrijp me niet verkeerd. Zelfliefde is wat mij betreft de basis voor welke liefde en uiting daarvan dan ook. Het is een onderwerp dat me aan het hart gaat, helemaal in relatie tot hooggevoeligheid.
Want hooggevoelige mensen zijn nou net degene die heel goed van anderen kunnen houden en voor anderen kunnen zorgen. En tja, daar wringt nou net de schoen. Want zorgen voor zichzelf is op zich al lastig genoeg, laat staan ook nog eens van zichzelf kunnen houden!
Een ander staat altijd op één, en vervolgens is er nog wel iemand anders. En dan?
Dan, ergens in de verte, kom jij. Maar is er dan nog wel een plekje vrij?
Voor jezelf zorgen, lief zijn voor jezelf. Iedere hooggevoelige weet hoe lastig dit is. Doordat je zoveel voelt van anderen vergeet je vaak jezelf. Je cijfert jezelf bijna automatisch weg.
Maar als je dit te vaak en te lang doet word je onzichtbaar en raak je jezelf kwijt.
Want weet jij nog wat je eigenlijk wilt? Wat jouw talenten en krachten zijn? Waar jij behoefte aan hebt?
Zo lief en aardig als je voor een ander bent mag je ook wel eens voor jezelf zijn.
‘Moet dat nou?’ Nee, dat hoeft niet. Je bent niks verplicht. Behalve misschien aan jezelf.
Aan jouw ruimte die wacht om ingenomen te worden. Aan jouw plek op de wereld om te gaan staan. Staan voor wie jij bent, met al je talenten en gebreken. Ook de donkere vlekken onder je ogen en het dekbed in je wang.
Van mij hoef je niet in de spiegel te kijken en te zeggen: ‘Ik houd van jou’. Ik vraag je alleen maar jouw plek op te eisen, gereserveerd onder jouw naam.