Al vele scholen zijn de revue gepasseerd in hun jonge leventjes en nergens vinden ze wat ze zoeken. De combinatie van onze hoogbegaafde kinderen en het reguliere onderwijs geeft duidelijk geen win-win situatie…
Twee prachtige meiden, die hoogbegaafd zijn, dus waarvoor wij op zoek gingen naar onderwijs dat cognitief uitdaging bood. Maar helaas, de geboden cognitieve uitdaging bleek niet voldoende. De meisjes zijn beide gediagnosticeerd met Asperger, dus gingen wij op zoek naar onderwijs dat structuur en duidelijkheid kon bieden. Maar helaas, hoezeer de docenten ook probeerden om hun onderwijs duidelijk en voorspelbaar te maken, een bevredigende schooldag kwam er niet. Vanwege hun hooggevoeligheid schaften wij koptelefoons aan en de school plaatste studie-buddy’s (een soort tafel met schuttingen eromheen) om zo maar alle niet-relevante prikkels af te weren, want ze zijn zo gevoelig. Het gaf iets verlichting, maar wij kregen geen geïnspireerde kinderen. Er komt dan een moment dat je als docent (en als ouders) redelijk gefrustreerd kunt raken en werkelijk niet meer weet, waarom het kind niet gelukkig wordt van datgene dat het leert. Thuis kregen wij kinderen die boos waren en verdrietig en de zin van alles niet meer zagen. Alle energie die wij thuis ‘stopten’ in de kinderen, leek wel weg te sijpelen bij het binnengaan van het schoolgebouw. Ik zie dit bij veel kinderen gebeuren. Kinderen waaraan je merkt dat ze net als onze kinderen speciaal zijn en daarom speciale begeleiding verdienen.
Als ik het aan mijn hoogbegaafde kinderen vraag, waarom school ze niet kan boeien, integendeel ze frustreert, dan krijg ik het volgende antwoord: ‘op school leer je niet waar het juist allemaal om gaat! Wanneer gaan we nou bezig met onderwerpen die echt belangrijk zijn en verschil gaan maken? Onze oudste dochter is een typisch indigokind, een strijder voor verandering, vol energie en accepteert alleen rechtvaardigheid, intuïtief, zeer intelligent en paranormaal begaafd. Onze jongste dochter is een echt regenboogkind, zeer intelligent, paranormaal begaafd, met een warm en groot hart, emotioneel, vol mededogen en respect. De oudste is vooral bezig met de mensheid, de jongste met de natuur. Schoolstof boeit ze niet omdat er geen samenhang in lijkt te zitten. Je leert losse stukjes cognitieve leerstof, die geen verband met elkaar lijken te houden en al helemaal niet met het grotere geheel. Deze kinderen denken in kosmische termen, volgens een universeel inzicht. Ze zijn voortdurend op zoek naar de essentie van het leven, van de wereld, van het totaal en van zichzelf. De leerstof op school draagt niet bij aan hun levensdoel! Sterker nog, ze hebben er een afkeer van, omdat het vaak tegen hun idealen ingaat en de manier waarop er met de onderwerpen wordt omgegaan roept weerstand op en daarmee ‘ongewenst’ gedrag. Zij laten zich niets zeggen, niet omdat ze niets willen leren, maar omdat ze kritisch en intuïtief met de leerstof omgaan en er andere dingen uithalen die ze belangrijk vinden. Voor de leraar is het dan fout, voor mijn kinderen begint het dan pas interessant te worden. Ze denken niet lineair en star, maar interdimensionaal. De enige momenten dat mijn meiden opleven is bij onderwerpen/vakken waar je kosmische wetmatigheden tegen komt, zoals kunst, muziek, filosofie en sterrenkunde. Dan pas is hun wereld weer even ‘in kleur’. De rest van de tijd moeten ze genoegen nemen met de zwart-wit variant. Ze willen niet-liniair denken, kosmisch denken, holistisch, betekenisvol. Ze hebben een wijsheid, bewustzijnsniveau en zorg die verder reikt dan hun jeugdige ervaring. Hoe tragisch dat juist deze vakken in het onderwijs weinig tot niet aan bod komen, het wordt als te weinig relevant gezien. En als ze aan bod komen, gaat het over feitelijke dingetjes zoals de plek van een noot op de notenbalk en niet over de essentie van muziek.
Nieuwetijdskinderen hebben een enorm bewustzijn en intuïtief inzicht in kosmische wetten. Ik merk dat ze ook erg geraakt worden als ze zich er van bewust zijn. En dat zijn ze eigenlijk altijd. Ze kunnen totaal overdonderd worden door schoonheid, door iets wat ‘gewoon klopt’ en ontroerd tot tranen toe door de volmaaktheid van muziek. Al vroeg in hun jeugd merken ze dat veel andere mensen deze mooie eigenschappen niet bezitten en er zelfs de waarde er niet van begrijpen. Hier begon de bijna agressieve strijd van de oudste voor rechtvaardigheid en de ontploffing van mededogen van de jongste. Hoe vreemd moet het zijn om erachter te komen dat anderen de essentie van het bestaan niet zien, begrijpen of respecteren. Dat veel mensen niet zien dat in feite alles met elkaar samenhangt, de toeval een illusie is en dat mensen niet leren van fouten die ze maken. Dat anderen de vraag ‘waarom’ altijd beantwoorden vanuit de feiten en niet vanuit de intuïtie. Dat je daar zelfs een slecht cijfer aan over houdt. Dat anderen niet begrijpen dat je met logica en verstand maar een gedeelte van de samenhang gaat begrijpen. Dat ze de waarde van intuïtie niet zien en zelfs gek maken. De kinderen worden haast gek van de gedachte dat ze hun hele jeugd moeten slijten op school, waar ze in hun ogen nutteloze zaken moeten doen, terwijl de wereld zich om hen heen te gronde richt. Ze voelen zich machteloos en verdrietig omdat wat zij zien gebeuren, door niemand anders wordt opgemerkt. Zo lijkt het tenminste. Hier ligt in mijn ogen de taak van ouders van nieuwetijdskinderen.
Het kost veel tijd en energie om hen op zachte manier te begeleiden bij het vinden van hun eigen bijzondere kracht waarmee ze hun doel op deze aarde kunnen nastreven en bereiken. Ze ontdekken nu voorzichtig dat ze die kracht bezitten om werkelijk iets te betekenen. Ze merken ook dat ze buitenbeentjes zijn, anders, vreemd worden gevonden, maar dat ze andere mensen ondertussen wel intrigeren en inspireren. Ze wennen ook aan het idee dat ondanks hun torenhoge intelligentie (beide IQ boven de 140) door anderen niet als ‘slim’ worden ervaren. Hun intelligentie ligt ook niet primair op het gebied van de cognitieve kennis en de feitenvergaring. Hun intelligentie is die van de verwondering. Het begint allemaal bij een hele pure manier van ervaren van de kosmos, de verwondering over de samenhang van de dingen, over de essentie van het leven. Die intelligentie is niet meetbaar, maar heel waardevol. Ik probeer daarom al die kleine stukjes leerstof van school te plaatsen in het grotere geheel. De reactie is dan vaak opgelucht: ‘oooh, ging het daarom..’ Ik probeer samenhang aan te brengen en thuis in die gretige behoefte aan verwondering te voorzien. Veel muziek maken, de natuur in, vooral laten praten, naar de sterrenwacht, filosoferen en vooral respecteren. Ik zie het als moeder als mijn belangrijkste taak in de begeleiding van deze mooie kinderen om ze steeds weer voor ogen te houden, dat zij een eigen taak hebben en dat zij al dingen zien die veel andere mensen nog niet zien. Dat ze vooral de hoop niet verliezen! Dat levert ze op school geen a scores op..
Van mij krijgen ze een tien voor verwondering en respect!
Esther van der Heijden
