We kennen het allemaal: weerstand. Niet alleen bij onszelf maar ook bij ons kind. Als we in de weerstand schieten lijkt het erop dat we niet meer willen, of ons zin willen doordrijven of star zijn. Op deze manier kijken we ook naar onze kinderen: hij blijft stokstijf staan of ze doet dan écht niet meer wat ik haar vraag of er is totaal geen medewerking meer!
Je schiet in de weerstand als iets je raakt. Je kan je een beetje geraakt voelen; dan zetten we ons er wel weer snel overheen. Maar als we heftig of diep geraakt worden lijken alle luiken dicht te gaan. Soms kan je zelf weleens verbaasd staan van je eigen weerstand en je afvragen: hey waarom raakt dit me zo? Je bent je niet altijd bewust in welk gebied je geraakt bent omdat het meeste verstopt zit in ons onderbewuste.
Wat is weerstand eigenlijk?
Als we willen leren hoe we ons kind uit de weerstand kunnen halen is het belangrijk eerst te weten wat weerstand eigenlijk is. Om het goed te kunnen invoelen gaan we eerst eens kijken hoe weerstand bij onszelf werkt.
Als je in de weerstand schiet wil je eigenlijk niet voelen. Het is dan moeilijk voor je de opmerking, uitspraak of inzicht van de ander te aanvaarden. Weerstand is eigenlijk datgene wat tussen jou en de waarheid staat. En zo heeft iedereen zijn eigen waarheid. Jouw waarheid is gebaseerd op jouw ervaringen. Het kan zijn dat je het er echt niet mee eens bent of het is een blinde vlek waarin jij geen toegang hebt, maar waar een ander feilloos ziet wat er aan de hand is.
Wat vertelt weerstand je?
Weerstand kan via doen, denken of voelen naar voren komen. Het vervelende van in de weerstand schieten is dat het je afhoudt van bewustwording. Weerstand vertelt je dat je het moeilijk vindt naar jezelf te kijken. Het gaat hierin niet om wie er gelijk heeft, maar hoe het is voor jou en hoe jij hier mee wilt omgaan.
Weerstand is een reactie op pijn in de ruimste zin van het woord. Het kan in één woord zitten of op de manier hoe iemand tegen je praat of de houding van iemand waaraan je je ergert. Maar ook fysieke pijn en emotionele pijn: angst, woede, verdriet e.d. Je wordt geraakt in een pijnstuk en wil de pijn vermijden en hop, dat doe je door je luiken dicht te gooien.
Is in de weerstand blijven zitten veilig?
Ik heb weleens gehoord dat, als we in de weerstand schieten, dat een deel van de hersenen wordt gestimuleerd waardoor we helemaal terugvallen op onze routine. Dit deel staat niet meer open voor creatieve ideeën of nieuwe oplossingen. Het vertrouwt dan alleen op strategieën die ooit als veilig werden ervaren. Dat zijn vaak onze oude patronen. Dat kan verklaren dat mensen soms zo hardnekkig vasthouden aan achterhaalde ideeën en zich zo verzette tegen het nieuwe. Ze kunnen niet meer meebewegen. We lijken onszelf hiermee te beschermen en onze veiligheid te willen scheppen. Maar vraag je ook af of dit geen schijnveiligheid is.
Hoe haal je je kind nu uit de weerstand?
Nu je dit weet ga je misschien wel anders kijken naar jezelf of naar je kind als hij/zij in de weerstand schiet. Want hoe klein je kind ook is; hij/zij heeft ook pijnstukken en sluit bij het in de weerstand schieten ook zijn/haar gevoel uit en doet de luiken dicht. Ik nodig je uit om in liefde naar jezelf of je kind te kijken en te onderzoeken wáár deze weerstand nu precies vandaan komt. Eigenlijk heeft weerstand alleen maar liefde nodig. Pas dan kan het erkend worden en lost de weerstand als vanzelf op.
Kortom:
Schiet je kind in de weerstand dan heeft het geen enkele zin om boos of gefrustreerd te worden. Sterker nog het wordt alleen maar erger. Wat wil jij graag als je in de weerstand schiet? Boosheid, geschreeuw en machtsvertoon? Of met rust gelaten worden, liefde en begrepen worden? Geef dát aan je kind waar jij ook naar verlangt. Zet je hart open en ontvang je kind; ook als het in de weerstand zit. Zo leert je kind dat weerstand ook bij het leven hoort en dat alles weer voorbij gaat. Wees het voorbeeld wat jij graag wilt zien bij je kind.
Roept dit artikel weerstand bij je op dan is dit al een mooie uitnodiging om te kijken: wat wil ík niet voelen?