Van jongs af aan creëren we overtuigingen. Deze overtuigingen kunnen om allerlei redenen zijn ontstaan, maar als je je niet bewust bent van je overtuiging kan deze je weg naar zelfhealing in de weg staan.
Aartsengel Raphael over Healing
Healing en de ziel zijn een. Als je te lang je ziel negeert, uit dit zich vaak in ziekte. Als we als kind ziek worden of heel vroeg ziek zijn, is dat meestal omdat de ziel iets wil leren. Niet alle ziekten zijn oplosbaar door naar je ziel te luisteren, maar beginnen met luisteren is altijd een stap naar genezing.
En dan herinnert hij mij aan wat er eerder is doorgegeven: Healing is alles wat je niet bent, loslaten en alles wat je wel bent, omarmen. Luisteren naar je ziel is jezelf omarmen. Je geest, ziel en fysieke lichaam zijn één.
Waarom healing soms wel en soms niet lukt
Ook hier wil aartsengel Raphael wat over kwijt.
De mens wil altijd eerst healen wat er zich nu aandient maar wat zich nu aandient is vaak veel eerder ontstaan.
Ik vraag aartsengel Raphael om een voorbeeld, dat hij mij gelijk geeft maar ik probeer te negeren omdat ik eigenlijk niet zoveel zin heb om het te delen. Dus ik vraag waarom mij wordt gevraagd dit voorbeeld te delen. Waarop ik opnieuw antwoord krijg:
Healing is jezelf met alle facetten in het licht zetten, ook datgene wat je angstig maakt. Juist door je angst in het licht te zetten wordt de healing versterkt.
De overtuiging
Vlak na mijn geboorte heb ik een hersenbloeding gehad waardoor ik linkszijdig verlamd en epileptisch ben geworden. De artsen en revalidatieartsen waren heel duidelijk: ik moest oefenen en hopen dat mijn lichaam het ooit zou doen als dat van een ‘normaal mens’. De revalidatie stopte rond mijn 12de omdat de revalidatieartsen aangaven dat mijn lichaam nu het beste was van wat ze ervan konden maken. Rond mijn 13de was ik helemaal aanvalsvrij en kon de buitenwereld niet meer zien dat ik ooit verlamd was geweest. Door al deze omstandigheden creëerde ik de overtuiging dat mijn lichaam nooit sterk en gezond zou zijn. In mijn hoofd bleef ik altijd ziek en niet goed genoeg. Daarnaast had ik een blind vertrouwen in de artsen en wat ze me vertelden.
Hoe je jezelf voor de gek houdt
Op mijn 22ste deed ik mijn eerste poging om te stoppen met medicijnen. Ik was me toen nog niet bewust van mijn overtuiging. Ik geloofde de neuroloog die aangaf dat als ik er nu niet overheen gegroeid zou zijn, het heel waarschijnlijk was dat ik de rest van mijn leven medicijnen moest gebruiken. Omdat ik alleen op kamers woonde was er niemand bij, maar er is een vermoeden dat ik na 1,5 maand in het stoptraject een insult heb gehad. Hierdoor werd ik weer teruggezet op de volledige medicatie; de stoppoging was mislukt. Mijn overtuiging werd hierdoor alleen maar sterker. Zelf denk ik achteraf dat ik zó bang was om zonder medicijnen te leven dat mijn lichaam hierdoor symptomen gaf van een aanval. Ik weet namelijk nog wel heel goed dat ik veel minder last had van deze ‘aanval’ dan de aanval die ik had toen ik nog 12 was of jonger.
Het inzicht
Rond mijn 35ste slikte ik nog steeds medicijnen en was ik nog steeds aanvalsvrij. Nog steeds was ik me niet bewust van mijn overtuiging. Omdat er steeds meer informatie kwam over de bijwerkingen van de medicijnen op lange termijn, ging ik opnieuw naar de neuroloog. Hij zei weer dat stoppen risicovol was en switchen van medicijnen ook, omdat niet alle anti-epileptica even goed werkte. Toch nam ik het risico en ging over op een ander medicijn met minder bijwerkingen. Dit ging helemaal goed. Ik merkte zoveel verschil dat ik me hierdoor steeds meer ging afvragen hoe mijn leven zou zijn zonder medicijnen. En ook de vraag: wie ben ik eigenlijk zonder medicijnen? Hierdoor kwam er ruimte om op een andere manier naar mijzelf te kijken.
Ik verhuisde, kreeg een nieuwe neuroloog en deze deed een MRI. Op de MRI waren nergens sporen van hersenletsel te zien en was niet te herleiden dat ik ooit als baby een hersenbloeding had gehad. Mijn hersenen verkeerden in een meer dan prima staat voor mijn leeftijd. Hierdoor ging ik steeds meer aan de medicijnen twijfelen en zo werd ik me ook langzaam bewust van mijn overtuiging. Ook kreeg ik van mijn beschermengelen en gidsen door dat ze op me zouden passen en dat ik nu zelf goed kon voelen wat ik nodig had. Ik voelde dat ik toe was aan stoppen en heb heel rustig afgebouwd in overleg met de neuroloog. Op mijn voorwaarden en op mijn manier.
De Healing
Door alleen te focussen op wat zich in het heden aanbood (de medicijnen) kwam ik niet verder. Ik moest oplossen wat eerder was ontstaan (de overtuiging). Wat eraan ten grondslag lag, was dus de overtuiging dat ik geen gezond lichaam kan hebben. Pas toen die overtuiging langzaam verdween, durfde ik ook opnieuw een stoppoging aan. Ik durfde erop te vertrouwen dat ik en mijn lichaam de medicijnen niet meer nodig hadden. En dat ik en mijn lichaam het verdienden om medicijnvrij te leven, waardoor de angst om geen anti-epileptica meer te nemen weg is. Ik ben nog steeds aanvalsvrij, maar nu ook medicijnvrij.
