In België bestaat er een heel mooi woord dat de terugtrekkende beweging van ons hart beschrijft op het moment dat wij diep in ons hart gewond zijn geraakt:’Liefdesschrik’ Ik heb dit begrip voor het eerst tijdens een dansworkshop gehoord en het heeft een diepe indruk in mij achtergelaten.
Zo hoe ik ‘Liefdesschrik’ ervaar, beschrijft het de staat van zijn wanneer ons hart en lichaam als het ware opgeschrikt geweest zijn door een gebeurtenis die ons in onze kern heeft geraakt en die ongelooflijk veel pijn heeft gedaan. Meestal heeft zo een gebeurtenis te maken met een tekort aan liefde of een groot verlies.
Iedereen heeft ergens in zijn leven een pijnlijke ervaring van ‘Liefdesschrik’ gehad en zijn gedrag en zelfbeeld over zichzelf hierdoor laten beïnvloeden en aangepast. Dit tekort aan liefde kent veel vormen, zoals afwijzing, niet gezien worden, gebrek aan zelfvertrouwen of het gevoel er niet te mogen zijn. Ten grondslag aan het tekort aan liefde is pijn.
In dit artikel wil ik nader ingaan op de emotionele gevolgen van ‘Liefdesschrik’ en hoe je het beste ermee kunt omgaan.
Pijn mag er niet Zijn
Voordat ik verder ga, wil ik je een vraag stellen: Mag pijn er zijn van jou?
Ik vraag dit, omdat wij mensen geconditioneerd zijn met de overtuiging dat pijn er niet mag zijn. Pijn wordt eerder als een belemmering beschouwd dan als een roep om liefde.
Pijn kan soms zo heftig zijn dat wij ons hierdoor van de buitenkant af willen schermen. De pijn van ‘Liefdesschrik’ bijvoorbeeld kan daarvoor zorgen dat je onbewust in jezelf muren op trekt om liefde Niet te ontvangen. Liefde wordt dus ‘foutief met pijn associeert. Hierdoor doe je alles om de pijn en dus ook liefde weg te duwen of te onderdrukken. Ik schrijf ‘foutief’ want liefde zelf kan nooit kwetsen maar ego’ s wel! En dat is iets wat vaak over het hoofd gezien wordt.
Eigenlijk vinden wij het heel normaal om emotionele pijn, zoals verdriet of depressie, met medicatie te bestrijden, zonder echt naar de bron van het probleem te gaan. Of onszelf verslaafd te laten raken aan drugs of alcohol of computer en vluchtgedrag te vertonen. Door ervoor te vluchten, denken wij dat wij van de pijn af zijn. Niets is minder waar:
Als wij pijn onderdrukken, onderdrukken we ook de boodschap die ons lichaam ons probeert te geven en onderdrukken we ook een wezenlijk deel van onszelf dat aandacht behoeft. Het onderdrukken van de pijn zorgt ervoor dat wij bepaalde patronen bijvoorbeeld in relaties herhalen omdat wij vanuit onze wond die door onze vorm van ‘Liefdeschrik’ gevormd, is aan het handelen zijn. In feite leven wij vanuit een gevoel van tekort in ons en tekort trekt onbewust een tekort aan.
Neem eens even een moment voor jezelf en ga eens na wat jij doet om pijn te vermijden: ben jij constant in beweging, zodat je niet hoeft te voelen; ga jij over je eigen pijn heen door “flink“ te zijn? Ren je misschien weg van de pijn? Dit zijn allemaal overlevingsmechanismen om te vermijden dat jij echt contact maakt met je de pijn die een uiting van innerlijke pijn is.
Als iets in ons pijn doet, is dat een signaal dat wij hieraan aandacht mogen geven. Het kan zijn dat wij een gebroken hart hebben, getriggered zijn in een pijnstuk door het gedrag van de ander, of dat iets pijn doet omdat het een beperkende overtuiging in ons naar voren brengt die ons niet echt dient, maar die wij wel tot onze waarheid hebben aangenomen. Het maakt niet uit wat voor soort pijn er is, pijn vraagt altijd om aandacht. En aandacht is liefde.
Wat rijp is dient zich aan
Ik heb zelf jarenlang, onbewust, rondgelopen met mijn eigen vorm van ‘Liefdesschrik.’ Waarom wist ik dit niet? Omdat ik heel goed geworden was in het plakken van pleisters op de wond en ik daardoor over mijn eigen pijn heen walste. Misschien is dit ook iets wat je bij jezelf herkent? Als dit zo is. wees dan mild en liefdevol naar jezelf toe en geef jezelf alle tijd een ruimte hiermee aan de slag te gaan op jouw manier.
Het mooie aan het leven is, dat het je precies dat geeft wat je nodig hebt om te groeien als ziel en dus: tijdens een focus-oefeningssessie kwam ik in aanraking met mijn eigen diepe pijn. Blijkbaar was ik nu in staat om de verbinding ermee te maken. Ik schrijf ook bewust nu om duidelijk te maken dat dit gegeven een proces is en dat het bewustzijn om de oorzaak van de pijn te erkennen en dus te helen, zich vanzelf aandient als het rijp is.
Ik had nog nooit eerder een verbinding met mijn pijn gemaakt en het voelde als een openbaring en ook helemaal niet zo beangstigend als van tevoren gedacht.
Ik besef dat deze pijn helemaal van mij was en dat ik hem mocht omarmen. Want: echt van jezelf houden houdt in, dat je ook van je pijn houden kunt. Je pijn omarmen valt niet mee, want er komt heel veel verdriet en emoties los, maar juist het toelaten van de emoties helpt je om te aarden, om aanwezig te zijn met alles wat er in jou is en het toelaten versterkt de verbinding met jezelf.
Weerstand
Het leren omarmen van je pijn is een proces waarin weerstand ook een grote rol speelt.
Het niet willen erkennen van pijn is een vorm van weerstand om echt te voelen wat er zich in jou afspeelt. Dit kan heel confronterend zijn, omdat je dan helemaal met jezelf geconfronteerd wordt en dus met je eigen pijnstukken.
Zeg nou zelf: wie voelt er graag pijn? Liever niet toch? Maar juist de erkenning van pijn is al een teken van liefde en schept ruimte voor heling van de pijn. Pijn die niet erkend wordt, gaat ondergronds en kan zich uiten in de vorm van ziekte en of blokkades.
Emotionele pijn, zoals bij verschillende vormen van verlies of rouw kan soms zo pijnlijk zijn dat ons lichaam in een getraumatiseerde staat belandt, of dat wij depressief worden. De levensstroom is dan zodanig geblokkeerd door de pijn dat we niet meer in contact met de liefde kunnen zijn. Zo worden we moe en voelen ons zwaar en afgesneden van ons wezen dat vreugdevol en licht is.
Het gevaar van een gesloten hart
Het niet erkennen van de pijn kan onbewust tot een gesloten hart leiden. Ik was mij zelf niet bewust dat mijn hart gesloten was, totdat het weer in liefde werd aangeraakt. Want toen pas begon het weer te stromen en kon ik weer echt verbinding met mijn diepste zelf maken – en dat is een verademing.
Een gesloten hart is dodelijk voor onze ziel, omdat wij hierdoor afgesneden raken van ons gevoel en de liefde in onszelf en dit creëert een grote leegte in ons. Met een afgesneden hart regeert het hoofd over ons leven en bepaalt het al onze keuzes. Als ons hoofd regeert, hebben wij geen verbinding met ons gevoel en regeert in feite de angst.
Ons hoofd is bedoeld om in verbinding met het hart te staan en niet los te staan van het hart. Onze energie stroomt het meest als wij op ons hoofd en hart afgestemd zijn en geaard zijn. Om echt te stromen is ook een open hart nodig, hoe lastig dit ook kan aanvoelen, want de energie van liefde kan anders niet jouw cellen bereiken en jouw cellen met liefde voeden.
Als we angstig zijn en niet geaard, gaan wij teveel in ons hoofd zitten. We hebben geen verbinding met ons lichaam en ook geen verbinding met het spirituele dat wij via onze intuïtie waarnemen. We blijven dus in cirkeltjes van angst ronddraaien en maken het zo onmogelijk om ons zijn te vullen met liefde.
Als we wel op ons hoofd en hart afgestemd zijn en geaard, dan zijn wij meer gegrond in onze eigen waarheid, kunnen we de signalen van ons lichaam beter opvangen en kunnen we ook beter naar de stem van ons hart luisteren die ons de weg naar meer zelfliefde wijst.
Eigen Pijnstukken
Doordat wij allemaal op een persoonlijk pad van groei en zelfliefde zijn, en we daarin elkaars spiegel zijn, worden juist in menselijke relaties pijnstukken in ons aangeraakt om geheeld te worden. Het is nooit leuk als dit gebeurt, maar wel noodzakelijk voor de groei van onze ziel. Uit ervaring kan ik je zeggen dat de pijn je elke keer weer ergens brengt, bijvoorbeeld naar een stukje bewustwording of een verbeterde verbinding met jezelf. Om hier te komen, is het nodig dat je de pijn erkent, toelaat, doorvoelt en vervolgens loslaat. Als ik zo terugkijk naar alles wat ik tot nu toe ervaren heb in mijn leven dan kan ik wel zeggen dat mijn ziel door pijnlijke gebeurtenissen gegroeid is en natuurlijk ook mijn bewustzijn. Ik denk ook dat hoe bewuster je wordt door je ervaringen, hoe meer je in staat bent om vredevoller met pijnlijke gebeurtenissen om te gaan.
Hoe onze ziel leert, heeft te maken met onze levenslessen, met het Zielsplan dat onze Ziel vóór onze geboorte heeft uitgestippeld en ook met het stadium van liefde waarin onze Ziel nu verkeert. Voor ieder is de weg naar groei anders en dus kan de ene persoon een meer vredevoller pad hebben dan een ander. Vergelijk jouw pad niet met dat van een ander, want dat is energieverkwisting. Focus je liever op je eigen pad en weet dat dit pad alleen maar bij jou hoort en ten dienste staat van de groei van je ziel.
Ik kan je verzekeren dat het echt de moeite waard is om je pijn van jouw ‘Liefdesschrik ‘ in de ogen te zien en te ontvangen met een open hart. Als je je pijn leert zien als een fundamenteel deel van jezelf, dan sta je toe dat de zachte hand van de liefde, jouw ‘Liefdesschrik’ transformeert naar een dans van dieper mededogen voor jezelf.
