Dit artikel neemt je mee in dat wat een kindertolktraject doet. Een transformatie welke de ouder – net als een slakkenhuis – van buiten naar binnen, en van binnen naar buiten, zal (be)leven door dat wat het kind laat zien.
Het slakkenhuis is een mooi symbool voor de cirkel van transformatie
Als een kind een probleem laat zien, en dat raakt de ouder, dan zegt dat iets over de ouder zelf, over een innerlijke kind stuk. Dat is zoals je weet de visie van PresentChild. Iets wat buiten de ouder zichtbaar wordt, wil van binnen aangeraakt, bekeken en geheeld worden. Als de ouder het nieuw ontdekte deel van zichzelf daadwerkelijk naar buiten toe gaat leven, dan is de cirkel van transformatie rond. Het kind kan de spiegel loslaten, óf dat wat het kind doet raakt de ouder niet meer. De ouder kan er nadien zijn voor dat wat het kind nodig heeft.
Klinkt misschien allemaal nog wat vaag, maar ik neem je mee 😉. Mee in mijn eigen proces dat me de afgelopen weken liet zien dat de cirkel rond is. Dat wat er innerlijk bij mij in beweging is gekomen en getransformeerd door mijn jongste dochter, mocht ik ook neerzetten in de buitenwereld.
Mijn jongste dochter had astma, dat heb je misschien al eens gelezen. Dit was een spiegel voor mij van hoe benauwd ik me gevoeld heb als kind. Benauwd om een deel van mezelf te leven. Een deel waar ik geen contact meer mee maakte. Er leefde diep van binnen een innerlijke behoefte, waarvan ik het bestaan niet wist. De innerlijke behoefte om ruimte in te nemen met dat wat ik voelde van binnen. In mijn jonge jaren werd dat wat ik uitte vaak betiteld, als ‘zeuren’. “Je moet positief zijn”, werd er vaak gezegd. Als kind ben ik gestopt om een deel van mijn gevoelens en mijn talent om dingen ‘aan te voelen’ te uiten. Mede daardoor ben ik het volgen van mijn eigen innerlijke leiding verloren.
Door de spiegel van de astma van mijn dochter werd een oud onveilig gevoel helder en voelbaar. Toen ik daarmee aan de slag ging, verdween de astma langzaam met het meer en meer uiten van mijn innerlijke behoeftes en volgen van mijn innerlijke leiding. Klaar dacht ik…
Wat de overname van PresentChild mij leerde
Bij het eigenaarschap van PresentChild en het starten van mijn eerste opleidingsjaar als co-trainer kwam mijn oude hardwerkende ‘bij mezelf vandaan gaan’ weer naar boven… Het bedrijf was immers al draaiend en we moesten de rijdende trein bijhouden/volgen. Ik had daarin niet in de gaten dat ik daardoor van mijn eigen wensen en behoeftes vandaan vloog. Ik voelde wel dat we het opleidingscentrum meer en meer ons eigen mochten gaan maken, maar dat gaf ook de nodige onrust. En voor wie kies je dan? Jezelf, de ander, het bedrijf? Ik rommelde al een tijdje met alles intern en was meer loyaal aan dat wat ‘er moest’, dan dat ik trouw bleef aan mezelf. Ik zet ‘er moest’ bewust tussen aanhalingstekens, omdat ik dacht dat er van alles moest. Ik verplichte mezelf tot van alles. Niemand vroeg erom…
Het van binnenuit veranderen van PresentChild, met ons als nieuwe eigenaren, vond ik spannend merkte ik. Kiezen voor mezelf was makkelijk, maar nu was het verschil dat er ook anderen waren met behoeftes en gewoontes. Een bang meisje nam steeds vaker het roer in mij over. Ze voelde zich onveilig om bepaalde keuzes te maken, want wat zou de ander ervan vinden, samen met dat gevoel dat er weer van alles van mezelf moest en ik iedereen tevreden wilde houden. Hierdoor kwam zelfzorg op de laatste plaats. Dit gebeurde allemaal redelijk onbewust.
Totdat….
Mijn dochter bronchitis ontwikkelde en weer flinke benauwdheidsaanvallen had. Huh!? Dit was toch klaar? Ik uitte toch alles? Ik had dat meisje toch in het vizier?
Toen ik de spiegel ging bekijken, voelde ik dat ik wel contact had met mijn innerlijke kind – mijn benauwde meisje dat dingen spannend vond – maar dat het uiten naar buiten achterbleef. Het uiten naar de ander. Het aangeven wat er in mij speelde, mijn innerlijke behoeftes om dingen anders te doen dan dat het binnen PresentChild liep. En vooral mijn agenda. Ik kon toch niet opeens gewoon niks doen terwijl er nog een flinke to-do lijst was.
Ruimte voelde ik niet meer voor mezelf, voor mijn gezin en daarin voelde ik hoe spannend ik het vond om dit toe te laten en gewoon hardop te zeggen: “Ik vind het spannend om een dag te lanterfanten, maar ik heb dit nodig. Wat zeg ik, ik neem een week vakantie.” Contact maken met die angst om dat te doen, dat was een sleutel.
Een uitnodiging om te vertragen
Ik werd door mijn dochter uitgenodigd om te vertragen en vanuit rust en ruimte te kijken wat er nodig was. Meer ruimte in de agenda, andere gezinsverdeling. Nog een sleutel was vooral goed te blijven volgen wat er vanuit mij wilde ontstaan en dat dan ook naar buiten te leven. Ook al was dat een taart bakken of oorbellen maken.
Maar ook op gebied van keuzes maken binnen PresentChild werd ik meer en meer uitgenodigd om intuïtief te ondernemen. En dat dan ook te leven, te doen. Pfff, klinkt gek maar daar zat nog angst op. En hier kwam nog een laag naar boven. Een vorig leven wat me nog belemmerde om echt naar buiten toe dat te leven wat ik voelde van binnen. Hier heb ik de hulp van een coach bij gevraagd.
Wederom een echte transformatie, maar nu één waarbij ik mezelf en mijn wensen neer moest zetten in een lopend bedrijf, en daar zat mijn spanning. Wie ben ik om…
Het werd een helende ervaring. Helend als in dat ik merkte dat mijn ielige boompje een flinke stam heeft gekregen. Ik ben ‘sterk’ genoeg geworden om te staan voor mezelf en mijn stam is flexibel genoeg om mee te bewegen. Dat staat ook voor in contact zijn met de wensen van de ander. De ander en ik zijn gelijkwaardig, daar zat de laatste sleutel.
Mijn dochter heb ik liefdevol kunnen begeleiden in haar weken ziekzijn. Mijn struggle met het deel in mij dat ik er ook gewoon voor PresentChild wilde zijn, maakte dat ik meer balans kreeg en meer hulp in ging schakelen. Mijn man nam meer taken op zich en zo waren we er samen voor ons gezin. Samen slapen. Ruimte voor samen bakken, lezen en spelletjes doen. Film kijken, knutselen én werken, het bestond naast elkaar.
Het gekke is dat ik wel wist dat het kon, maar mijn innerlijke angst (uit dit en vorige levens) hield me tegen om dit gewoon te doen. Keuzes maken, en daarnaar te leven.
Transformatie in mijn werk én als ouder
Het slakkenhuis als symbool voor de transformatie in mijn werk én als ouder. Het pure deel van mezelf neerzetten in mijn leven. Ik ben dankbaar voor deze laatste maanden. Het heeft me steviger gemaakt. Stevig in mijn passie voor mijn werk en stevig in mijn wens om er ook in het moederschap te zijn. En mijn dochter, die is weer ademvrij.
