Het geschenk van onze multidimensionale kinderen

We gaan verhuizen. Weg. We maken alle koorden los en we gaan. Zodra ons huis verkocht is vertrekken we voor twee maanden naar Amerika. Om rond te reizen en ons nog verder vrij te maken. Voor mij een reis om de verbinding met Moeder Aarde ten diepste aan te gaan.

Nu ons huis te koop staat komen er af en toe mensen ons huis bekijken. Dat vindt mijn dochter niet leuk. Als ik bezig ben om het huis op te ruimen roept ze hard ‘Mensen mogen niet komen kijken’ en ‘Het mag niet’. Ze zit midden in haar emotie en is onbereikbaar. Ze schreeuwt en huilt. Als ik haar probeer te troosten schopt ze me weg. Het is een verdrietig hoopje dat zich hard probeert te weren tegen de komende verandering. multidimensionale-kinderen

Ik heb haar al uitgelegd dat we ons huis gaan verlaten maar dat wij bij elkaar blijven. Dat ze niet bang hoeft te zijn dat ze zomaar haar plekje kwijt is, want wij bepalen hoe en wat. En dat we naar een veel mooiere plek gaan met een grote tuin. Ik heb haar gezegd dat ze mij mag vertrouwen en op m’n rug mag springen zodat ik haar altijd meeneem. Ik heb gezegd dat we zijn zoals een slak, we nemen ons thuis mee, in ons hart. Maar bij een meisje van drie gaat het niet zozeer om de woorden, ze moet het weten en voelen. Ik probeer haar vertrouwen te geven bij alles wat ik doe en wat we samen doen. Maar het lijkt niet genoeg. De heftigheid van haar reactie geeft mij het gevoel dat er meer is wat haar zo beangstigt.

Als ik mij er op afstem zie ik onder haar een gat. Dat gat heb ik al vaker gezien bij haar. Het zorgt er voor dat ze geen bodem heeft om op te staan. En er geen aarde is om mee te verbinden. Dat zorgt voor onveiligheid. Dan word ik het gat ingezogen. Ik reis door een tunnel. Het gat is de poort naar haar multidimensionale zelf. Van daaruit kan ze zich verbinden met al haar delen. Maar er is een deel van haar dat er nog niet is. Het is kwijt. En daardoor blijft het gat open. Ik nodig dat deel van haar uit om zich er bij te voegen. Maar het durft niet. Het is bang en zit ver weggestopt. Al haar andere delen gaan nu om dit bange deel van haar heen staan. Ik loop naar haar bange Ik en neem het in mijn armen. Gewoon om het gerust te stellen, dat het zo goed is. En om bij te komen van alle angst. Via mij mag ze nu aarden en voelen dat het niet eng is. Wat het ook was.

Als ik mij de verbinding voel maken met dit deel van haar begint het heel duister te voelen. Alsof ze verdwaald is. Dan voel ik ook andere zware energieën. Wezens die donker zijn maar voor haar heel vertrouwd. Want dat is waar ze mee bekend is. Ze komen uit de aarde en is haar manier geweest om te aarden en veilig te voelen. Maar er klopt iets niet, alsof er een kabel verkeerd loopt. En dat nu recht gezet mag worden.

Dan voel ik de Anasazi, een oud indianenvolk in Amerika. Ze hebben daar vroeger geleefd en zijn op een bepaald moment de aarde in gevlucht. Om dat te kunnen doen hebben ze hun trilling verlaagd. Vervolgens wisten ze niet meer hoe ze er uit moesten komen. Een paar jaar geleden zijn ze gered door een groep lichtwerkers. Als ik verder voel, zie ik hoe mijn lieve meisje eerder geprobeerd heeft om deze wezens uit de aarde te bevrijden.multidimensionale kinderen Met een hele groep lichte wezens zijn ze in de aarde afgedaald. Ze hebben hun hoge vibratie moeten verlagen om in de aarde bij de indianenstam te kunnen komen. Maar ook zij raakten verstrikt. Ze werden meegetrokken naar beneden. Ze konden ze niet redden en zaten toen zelf opgesloten. Ze raakten verdwaald. Een deel van mijn lieve meisje was daar verdwaald achter gebleven. En daar zat ze nu nog. Samen met de andere kinderen. Hun missie was niet geslaagd. En er was geen weg terug. Ze wisten niet hoe.

Het indianenvolk is gered. Maar men had geen weet van deze groep kinderen die hen was voorgegaan. Om hen er uit te halen moet hun trilling weer worden verhoogd. Ik zie hoe de aarde zich opent terwijl er tegelijkertijd klanken opstijgen. De aarde word open gezongen, de kinderen vrijgelaten. De hemel verlicht. Alle kinderen stijgen op. Ze reizen terug naar hun thuisplaneet. Om vandaar verder te reizen. Ik zie mijn meisje vanuit de aarde naar haar thuisplaneet reizen om zich vervolgens te verenigen in haar huidige Ik.

Met dit gebaar heeft ze een brug gelegd tussen het hart van moeder aarde en het hart van de kosmos. Het was haar taak om deze verbinding te herstellen op het moment dat de aarde en de mensheid daar klaar voor was. Het was een taak uit pure dienstbaarheid voor Moeder Aarde. Een taak die begon lang voordat zij zou incarneren als mijn dochter. Maar toen al hadden we afgesproken dat we dit zouden doen.

Ik ben haar dankbaar voor haar mooie werk. Ik voel de kracht van de verbinding tussen boven en beneden. Alsof er geen boven en beneden meer is. En alles een is. Maar bovenal ben ik blij dat ze weer een stukje meer hier is, bij mij. Om samen het leven te leven dat we hebben gepland.

Dankjewel lieverd, ik ben dankbaar en blij dat we deze reis van het leven samen maken <3.

Foto van Gast Auteur

Gast Auteur

Verzamelnaam voor alle artikelen die door gast auteurs zijn geschreven. Ook met ons samenwerken? Wij werken graag samen bewuste ondernemers die een mooiere plek maken van deze wereld. Je leest er hier meer over
nieuwetijds 5-hoek

Overige artikelen

Wat jouw zielsmissie van jou nodig heeft
Wat is hartsverbinding? Waarom is dat zo belangrijk in seks?
Oogstaren: Ervaar diepe verbinding en spirituele inzichten
Praktische tips om te ‘zien’ voorbij fysieke energie
Hoog Functionerende Depressie: Symptomen en Herkenning
Liever alleen dan in een ruilsysteem
8 Harde Waarheden Die Je Toch Moet Horen Om Je Leven Op Orde Te Krijgen
Het belang van het juiste moment
Post traumatische stress energetisch gezien
Ben jij al Verlicht?- Wat is verlichting dan eigenlijk?
10 Edelstenen en kristallen ter ondersteuning van zwangerschap en geboorte
Waarom zeemeerminnen waarschijnlijk echt bestonden