Ik neem je even mee terug in de tijd naar 2012. Het jaar waarin ik helemaal vastliep. Niet meer wist wie ik was, wat ik wilde of welk werk bij me paste. Dat ik van mijn huidige leven niet gelukkig werd, was me inmiddels duidelijk. Maar van wat dan wel?
Vol bewondering en jaloezie keek ik naar mensen die een passie hebben waarvan ze hun werk konden maken. Geld verdienen terwijl je niet het gevoel hebt dat je hoeft te werken, omdat je zoveel houdt van wat je doet. Het klinkt toch gewoon te mooi om waar te zijn? Dat wilde ik ook!
Helaas vind ik veel dingen leuk, maar heb ik niet 1 grote passie. Ik ben in veel dingen wel goed, maar blink nergens in uit. Ik hou van afwisseling, steeds weer een nieuwe hobby uitproberen, steeds weer een nieuwe vaardigheid leren. Dat is wat ik leuk vind en waar ik energie uithaal. Maar ja, daar kun je je werk niet van maken.
Dus hoe vind je werk waar je echt gelukkig van wordt als je geen passie of groot talent hebt?
In mijn zoektocht kwam ik tot 4 inzichten die ik graag met jullie deel:
1. Het hoeft niet groots en meeslepend te zijn
Als we denken aan het woord passie, dan zijn we geneigd om snel te denken aan beroemdheden, artiesten, kunstenaars etc. We hebben een bepaald beeld bij wat een passie is. Voor een passie heb je talent nodig. Met een passie kun je niet zomaar geld verdienen, dat is alleen voor een aantal geluksvogels weggelegd. Maar heb je er ooit bij stilgestaan dat het niet zo groots en meeslepend hoeft te zijn? Dat het ook je passie kan zijn om tuinen aan te leggen, huizen in te richten of mensen te helpen? Een passie is feitelijk gezien niets anders dan iets wat jou gelukkig maakt en wat je energie geeft. En dat kan dus ook in hele kleine of simpele dingen zitten.
2. Je hoeft het niet de rest van je leven leuk te vinden
Een andere belemmerende overtuiging die we vaak hebben als het gaat over van je passie je werk maken, is dat als je hiervoor kiest, deze keuze voor de rest van je leven moet zijn. Weet je dat wel heel zeker? Vind je dat over 10 jaar dan nog steeds leuk? Niemand weet wat de toekomst brengt, dus daar kun je onmogelijk nu al op inspelen. En hoe erg is het werkelijk als je nu jouw hart volgt en over 5 jaar weer een andere keuze maakt omdat die dan beter bij je past? Dat wil niet zeggen dat deze keuze daarmee dan een verkeerde was. Dat wil enkel zeggen dat je groei en ontwikkeling hebt doorgemaakt en daardoor weer toe bent aan een volgende stap. Het leven (en jij daarmee ook) is altijd in beweging. Het is heel normaal en natuurlijk om eens in de zoveel tijd weer een andere weg in te gaan.
3. Ik dacht te moeilijk
Ik blink nergens echt in uit en ik vind heel veel dingen leuk. Dus wat is dan mijn passie? Ik kwam er maar niet uit. Ik was er van overtuigd dat ik geen passie of uitzonderlijk talent had. Ik was gewoon maar een normaal, standaard meisje. Tot ik erachter kwam dat ik veel te moeilijk aan het denken was. Jouw talent is voor jou waarschijnlijk vanzelfsprekend omdat het je makkelijk afgaat en je het je leven lang al doet zonder na te denken. Hierdoor valt het je niet op dat dit bijzonder is. Nee, ik ben geen uitzonderlijk danstalent en ik zal nooit een prijs winnen op een groot sport toernooi. Ook zie ik het niet gebeuren dat ik een Nobelprijs win of wereldwijde bekendheid zal vergaren. Maar dat hoeft ook helemaal niet. Want ik ben heel goed in luisteren en verbanden leggen. Voor mij is het de normaalste zaak van de wereld maar als mensen bij mij komen met een verhaal, dan voel ik daar van alles bij, dan vallen mij dingen op die anderen niet opvallen en lijken alle puzzelstukjes als vanzelf in elkaar te vallen in mijn hoofd. Ik kan dit teruggeven en de ander hiermee helderheid en inzicht geven, wat voor die persoon van onschatbare waarde is. Het is voor mij heel vanzelfsprekend, maar voor de ander heel waardevol. En ik haal er heel veel energie en voldoening uit als ik anderen hiermee kan helpen. Tadaa… passie gevonden terwijl het daar altijd al was.
4. Eigenlijk wist ik wel wat ik wilde, maar ik had het zelf al afgeschreven
Als ik nu terugkijk, wist ik na de middelbare school al in grote lijnen wat ik wilde en op het HBO was dat nog duidelijker aanwezig. Toch duurde het na mijn afstuderen nog 10 jaar voor ik mijn pad gevonden had. Hoe dit kan? Er waren te veel belemmerende overtuigingen en ik trok me te veel aan van de mening van de buitenwereld. Ik wilde psychologie studeren, mijn omgeving zei: “Zou je dat nou wel doen? Dan krijg je al die problemen van anderen op je bord, kun je dat dan wel aan?” Ik dacht… o ja, ze zullen wel gelijk hebben en ik koos de veilige weg. Op het HBO wilde ik de richting coaching en training kiezen, maar mijn omgeving (en mijn eigen overtuigingen) zeiden: “Is dat nou wel verstandig? Daar is niet veel werk in te vinden en je hebt er ook wel flink wat levenservaring voor nodig.” Dus koos ik voor de veilige weg. Op dat moment was ik me er niet zo van bewust maar als ik nu terugkijk, zie ik dat ik hiermee keer op keer de roep van mijn hart genegeerd heb. Ik wist het eigenlijk toen al… Er waren alleen te veel belemmerende overtuigingen waardoor ik dacht dat het niet mogelijk was. En waardoor ik er niet voor durfde te gaan.
Ik ben benieuwd welke inzichten dit artikel je heeft gegeven. Laat je even een reactie achter?
