Samengevat:Je kunt diepzinnige momenten ervaren tijdens je meest standaard ontmoetingen. Hoe zou je leven veranderen als al je interacties met andere mensen was vermengd met de overtuiging dat we allemaal één zijn?
Het is iets kleins wat ik graag doe: terwijl ze me mijn kassabon geven, kijk ik de kassière kort in de ogen en zeg ik heel gemeend ‘dankjewel’. Ik glimlach erbij en kijk of ze klaar zijn om dat vonkje van het Heilige te delen dat overspringt tussen onze zielen.
Soms zijn ze dat, zoals toen ik laatst een jonge vrouw aankeek toen ze me de rekening gaf en ze terugkeek. Ik zag de herkenning in haar ogen, in haar glimlach, bewust of niet, dat we allemaal verbonden zijn, dan we elkaar zien, dan we dankbaar zijn dat we leven en dit soort ervaringen kunnen hebben. Het is magie.
Soms is de kassière nog niet klaar, en wordt mijn glimlach beantwoord met een snelle blik, voordat ze zich weer richt op haar volgende taak, de volgende klant in de rij. Ook in zo’n geval is het geen verspilde poging om ons te verbinden. Er komt altijd wat energie door de muur heen, dat de persoon een duwtje geeft.
Soms ben ik er zelf niet klaar voor, en wakkert de glimlach van de kassière waardering in mij aan. Stel je voor, ze hebben een lange, vermoeiende en repetitieve baan en ze nemen de tijd om MIJ wakker te schudden!
Als de kassière efficiënt, vriendelijk en licht is, dan stort ik al mijn waardering voor wat ze doen in dat moment. Als de kassière langzaam, moe en het helemaal zat is, dan vind ik dat moeilijker om te doen. Maar soms ben ik bereid de poging te wagen die persoon weer in contact te brengen met de vitaliteit van het leven. Heb jij ooit een drukke, haveloze, overstelpte kassière geholpen naar een moment van heiligheid, met een warme glimlach vol medeleven? Heb je ooit een fronsend, gerimpeld gezicht weer laten stralen? Probeer het eens! Volgens mij is het zo’n beetje de beste ervaring die je kunt hebben.
Aangeleerde gewoonte
Ik ben vooral dankbaar dat ik deze gewoonte heb ontdekt. Het was aanvankelijk niet heel natuurlijk voor me. Ik was altijd verlegen, voorzichtig, in gedachten, ‘in mijn hoofd’. Door de jaren heen zag ik hoe een aantal goede vrienden gemakkelijk en open met vreemden omgingen. Uiteindelijk besloot ik die nieuwe aanpak zelf aan te nemen.
Ik zag het eerst als een oefening om zelf meer verbondenheid te ervaren; het hielp me om me comfortabeler te voelen in de wereld, met name in relatie tot andere mensen. Maar naarmate ik meer oefende, begon de gewoonte zich uit te breiden naar andere situaties: niet alleen met vreemden, maar ook met vrienden, geliefden en zelfs vijanden. Het verbreedde en verdiepte mijn begrip van spirituele praktijken, dezelfde praktijken waarvan ik daarvoor al dacht een expert in te zijn. Een van de belangrijkste realisaties die ik hiermee heb opgedaan is waarschijnlijk dat ware kennis je nederig maakt. Als je je kennis ziet als bron om je status in de wereld mee op te blazen, ten koste van anderen, dan is dat geen ware kennis.
Het ondraaglijke licht van het zijn
Ons leven hier op Aarde zit vol met moeilijke emoties: angst, verdriet, zorgen, en nog zoveel meer. En een krachtig geneesmiddel is om je best te doen om anderen het feit te demonstreren dat we allemaal één zijn. Dat heb je waarschijnlijk zelf al ervaren in bepaalde situaties, zoals een glimlach naar een kassière of door een knuffel te geven aan een geliefde. Het geheim van een fijn leven is om moeite te doen deze ervaring te realiseren in al onze interacties met mensen, om de barrières te overkomen die ons gescheiden houden, die niet alleen tussen mensen bestaan, maar ook juist binnenin onszelf.
Dat is de taak van de brengers van het licht. En of we er ons van bewust zijn of niet, we zijn hier allemaal om ons licht in de duisternis te laten schijnen, en om samen onze wereld te transformeren tot onze gedeelde visie van harmonie.