Op het moment dat ik voor het eerst in mijn dochters prachtige ogen keek, werd ik overvallen door een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Mijn eerste gedachten in het moederschap waren: Oh mijn god, iedere beslissing die ik vanaf nu neem, heeft impact op jou!
Deze gedachten wogen zwaar, zwaarder dan ik kon bedenken, voordat ik bevallen was. Ik kon het heftige gevoel niet zo goed plaatsen. En, ook al is dit nu bijna 16 jaar geleden, ik kan me als de dag van gisteren herinneren hoe ik nadacht over waar dit gevoel vandaan kwam. Destijds had ik geen benul van alle verantwoordelijkheden die ik op mijn schouders droeg. Het was al zo normaal voor me geworden om alles te dragen, dat ik dit moeiteloos deed. Zorg voor anderen dragen was mijn tweede natuur geworden. Het zware gevoel dat ik nu ervoer, herkende ik daardoor ook niet. Gelukkig liet het kleine wondertje in mijn armen mij vooral heel erg genieten, maar op de achtergrond sluimerde het verantwoordelijke gevoel met mij mee…
Toen werd ze ouder…
Hoe ouder ze werd, hoe meer ik besefte hoe bepalend mijn patronen, keuzes, acties, gevoelens en woorden waren voor haar ontwikkeling. En ineens begreep ik het zware gevoel van vlak na de geboorte: moeder worden is hét moment om verantwoordelijkheid voor mijzelf te gaan dragen, in plaats van alles voor anderen te dragen. Want wat deed ik? Ik droeg alles voor anderen. Zij hoefde hun processen niet zelf aan te gaan, want ik droeg ze overal doorheen. Energetisch zei ik: Leg je problemen maar op mijn schouders, zodat jij met je leven verder kan. Maar wat deed ik daardoor ook? Ik vermeed mijn eigen processen! Als ik maar constant met die ander bezig ben, dan hoef ik niet naar mijn eigen gevoel. Als ik maar alles voor anderen doe, dan blijven ze van mij houden.
Smoesjes konden niet meer
Bij de geboorte van mijn dochter stopte dit; ik moest een weg vinden voor mijn eigen welzijn en geluk, om op die manier haar voorbeeld hierin te zijn.
Dit leidde mij in de richting van een leven waarin verantwoordelijkheid voor mijn eigen gedachten en emoties, helemaal bij mij moest komen te liggen. Geen smoesjes meer. Niet meer naar anderen wijzen als iets in mijn leven niet werkte. Geen bewustwordingsprocessen meer vermijden! Want alles wat ik niet aan durf te kijken, werkt door in mijn doen en laten en dus ook in mijn manier van opvoeden. Alles wat ik niet transformeer naar (zelf)liefde, staat de kwaliteit van mijn leven in de weg. Overal waar ik niet kies voor de route van mijn hart, is een gemiste kans om mijn dochter te laten zien dat zij de innerlijke kracht heeft om het leven te vormen naar alles waar haar hart naar verlangt.
Kampioen in grenzen stellen
Verantwoordelijkheid voor mijzelf als vrouw en als moeder nemen, betekende dat ik beter moest leren grenzen stellen. Nou vind ik mijzelf daar nog steeds geen kampioen in; je kent het wel, toch weer iets door de vingers zien waarvan je eigenlijk weet dat dit niet had gemoeten.
Jaren ben ik daar best hard in geweest, vooral naar mijzelf toe. Omdat ik vond dat ik echt consequent moest kunnen zijn. Maar weet je wat het is? Als je zelf constant in transformatieprocessen zit, dan veranderen je grenzen. Hoe meer ik richting zelfliefde groeide, hoe meer ik mijn essentiële kernwaarden voor mijzelf verhelderde, hoe duidelijker mijn grenzen werden. Daarnaast werd de manier waaróp ik de grenzen aangaf veel liefdevoller. Zachter naar mijzelf, duidelijker naar de ander. Ik leerde om vanuit mijn essentie te communiceren; de grens draait daardoor écht om MIJN gevoel. Of mijn dochter blij is met die grens, werd iets wat totaal losstaat van mijn grens, want ik kan mijn eigen gevoel en kernwaarde voor niemand verloochenen.
Grenzen of behoeftes
Hierdoor werd grenzen stellen ineens een ‘tool’ om steeds bewust te blijven van mijn eigen gevoel, mijn eigen behoeftes.
Ik neem in mijn manier van opvoeden bewust de tijd om naar mijn gevoel te gaan. En nee, ook bij mij lukt dit niet 100% van de tijd, maar op de momenten dat het niet lukt ervaar ik wel meteen conflict, onmacht, onbegrip, verdriet of boosheid.
Wanneer ik naar mijn gevoel ga en vanuit rust en vertrouwen communiceer, stel ik mijzelf twee vragen:
“Wat is MIJN behoefte op dit moment?”
“Wat is de behoefte van mijn kind op dit moment waardoor ze een grens ‘vraagt’?”
Kinderen hebben grenzen nodig. Maar vaak vinden wij grenzen stellen lastig omdat we de vrede in huis willen bewaren. Of omdat we met onze hooggevoeligheid precies aanvoelen wat het kind eigenlijk voelt, waardoor we ons eigen gevoel minder belangrijk maken!
Dit is vaak precies de reden dat ik tegen grenzen moeten stellen aanloop: ieder moment dat ik in een situatie kom waar ik mijn eigen gevoel niet belangrijk maak, spiegelt mijn dochter iets waardoor ze me indirect weer aanmoedigt om opnieuw voor mijzelf te kiezen.
Vertrouwen geven
Als ik in mijn kracht sta, wat inhoudt dat ik mijn eigen gevoel prioriteit maak, dan kan ik mijn kind puur vertrouwen geven en grenzen vanuit mijn gevoel stellen. Daar kan ze niet omheen, sterker nog: daar wil ze niet omheen! Want wat zij wil, is dat haar moeder in haar kracht staat! Dat heeft zij nodig. Want als mama voor zichzelf zorgt, kan zij alle zorg loslaten en ook de volledige verantwoordelijkheid voor haar eigen leven nemen! En misschien herken je het wel… zie je je kinderen slimmere keuzes maken dan jij op hun leeftijd deed? Nieuwetijdskinderen hebben ruimte nodig om hun wijsheid de wereld in te brengen. Zij hebben jouw vertrouwen en voorbeeld nodig in plaats van vanuit brein-bedachte en maatschappelijk te rechtvaardigen regels! Zij gaan de maatschappij veranderen en jij als moedige moeder hebt nu de liefdevolle taak om ze te faciliteren in hun eigen ontdekkingsreis. Laat ze keuzes maken, fouten maken, verantwoordelijkheid nemen. Geef ze vertrouwen in plaats van regels en laat ze HUN EIGEN WARE AARD ontdekken.