Kleren die overal rondslingeren, iedere morgen gedoe om op tijd te komen of gezeur bij het eten, zomaar wat ergernissen in gezinnen. In ieder gezin zijn er terugkerende situaties die voor ons als ouders een bron van ergernis zijn. Voor iedereen zijn ze anders, maar wat ons verbindt, is het feit dat ze een negatief effect hebben op ons gedrag en/of humeur.
Mopper mama
Zelf heb ik de neiging om er “moppermama” van te worden. Ik ga in korte zinnen en op duidelijke toon vertellen wat er anders moet. Het effect daarvan is eerlijk gezegd meestal niet zo heel groot en vaak ook niet bijzonder positief. Dat verbaast je natuurlijk niets. Maar zeg eens eerlijk, ga jij er slimmer mee om?
Ergeren aan wat je kunt verwachten
Het grappige is dat wij ons ergeren aan dingen die we kunnen verwachten. En dat maakt het naar mijn mening dus een tikkeltje dom. Want als we weten dat iets zo is, of dat de kans groot is dat het zo is, waarom zouden we ons er dan aan ergeren? Wat levert ons dat op? Ooit las ik de uitspraak: ‘If you’ve told a child a thousand times, and the child still has not learned, then it is not the child who is the slow learner’ van Walter Barbe. Aan die uitspraak moet ik denken als het om terugkerende ergernissen gaat. Blijkbaar zijn wij in deze de langzame leerlingen.
Waar erger jij je aan?
Aan welke dingen erger jij je als het om je kind(eren) gaat? Welke ‘negatieve’ eigenschappen van jouw kind(eren) zorgen bij jou voor ergernis?
Zorgt juist de verwachting voor de ergernis?
Daar gaat ze weer! Oh nee, het is weer zover! Zou het kunnen dat het feit dat wij bepaalde (negatieve) verwachtingen hebben van onze kinderen mede zorgt voor de ergernis? Zo liet mijn jongste laatst in een vol en donker theater iets op de grond vallen en kon ze het niet terug vinden. Ik hoorde mezelf denken ‘ja hoor, het zal ook eens niet’ en was al geneigd om “moppermama” te laten verschijnen. Tot ik besefte dat ik dus allerlei eerdere situaties meeneem in deze situatie. En dat die eerdere ervaringen zorgen voor mijn ergernis.
Hoe kan het anders?
Als we ons op zo’n moment zouden verplaatsen in ons kind, dan zouden we waarschijnlijk heel anders reageren. Zo was mijn jongste op dat moment gespannen en vol verwachting vanwege de voorstelling die elk moment zou kunnen beginnen. Ze was dus niet echt met haar aandacht bij wat ze in haar handen had. Zou ik me in haar verplaatsen, dan zou ik haar geruststellen en haar opwinding de ruimte geven.
Een voorbeeld
Stel jouw kind knoeit veel met het eten, wat resulteert in voedsel dat op de vloer ligt en vieze kleding. Dan kún je je daar natuurlijk aan ergeren. Je kunt je ook verplaatsen in je kind en dan ontdek je misschien wel dat jouw kind met meerdere zintuigen van het eten geniet. Of dat jouw kind met zijn aandacht bij het verhaal is wat hij vertelt. Of je ontdekt dat jouw kind knoeien helemaal niet als probleem ervaart en er daarom dus ook niet mee bezig is.
Reageren op jouw kind
Als je je hebt verplaatst in je kind, dan kun je reageren op wat je hebt ontdekt. Zo kun je een kind dat het eten volop wil voelen, proeven en ruiken ook al bij het koken betrekken om het zo nog meer structuren, smaken en geuren aan te bieden. En tijdens het eten kun je misschien vragen naar zijn ervaringen tijdens het koken en nu tijdens het eten.
Wees creatief en belangstellend
Door je ergernis even te parkeren en echt belangstelling te hebben (en tonen) voor je kind leer je jouw kind beter kennen en ontdek je misschien ook wel nieuwe dingen over jezelf. Door creatief om te gaan met wat je ontdekt, laat je jouw kind zien dat hij of zij oké is. En dat is toch heel wat fijner dan de afwijzing die normaal gesproken meekomt met de ergernis.
Accepteer de werkelijkheid
Naast het verplaatsen in je kind is er natuurlijk nog een hele simpele manier om je minder te ergeren. Door de werkelijkheid te accepteren. Accepteer dat je kind is zoals hij of zij is. Accepteer dat er eigenschappen zijn die jij lastig vindt of als negatief ervaart. Kortom: probeer je kind niet te veranderen.
Lastig?
Vind je het lastig om dat te doen? Kijk dan eens naar jezelf. Ook jij hebt eigenschappen die voor anderen lastig zijn. Ook jij vertoont gedrag waar anderen zich aan zouden kunnen ergeren. Hoe fijn vind je het zelf als anderen je gewoon accepteren zoals je bent? Als ze jou je “fouten” vergeven? Dat is toch heerlijk? Geef je kind die acceptatie ook en je zult merken dat het voor jullie beide heel erg fijn is.
Samenvatting
Over het algemeen ergeren we ons aan dingen die we kunnen verwachten. We weten dat ons kind bijvoorbeeld “onhandig is” en ergeren ons dan als die “onhandigheid” zichtbaar wordt. Dat is op z’n zachtst gezegd nogal onhandig van onszelf. Er zijn een aantal dingen die je kunt doen om je ergernis te beperken. Zo helpt het om de situatie als op zichzelf staand te bekijken. Dus alsof zo’n soort situatie zich nog nooit eerder heeft voorgedaan. Het helpt ook om je te verplaatsen in je kind en te reageren op wat je dan ontdekt. En natuurlijk helpt het enorm als je de “slechte eigenschap” van je kind kunt accepteren of zelfs liefdevol kunt omarmen.
