Energetisch beschermen?
Als je sterk verbonden bent met een persoon, een liefdespartner of een kind, is er vanuit het energetische lichaam van beide altijd een uitwisseling actief. Dit kan simpelweg niet niet zo zijn! Omdat wijzelf en alles om ons heen ten diepste energie IS, kunnen we dus ook niet voorkomen dat er verstrengeling aan energie optreedt.
Sommige energetische frequenties van een partner of kind liften ons energieveld op, andere frequenties werken verlagend. Dat is niet erg, dat is gewoon wat het is. Het geeft misschien informatie terug in de vorm van een prettig gevoel of juist een moe gevoel.
Waar tegenwoordig veel over wordt geschreven is ‘het beschermen van je energieveld’. Zeker bij hooggevoelige personen zou dit een oplossing zijn. Onszelf bijv. in een cocon plaatsen, de blauwe mantel van Michaël om ons heen etc. En inderdaad is het waar, dat dit zeker ondersteunend is om je eigen energiefrequentie op je natuurlijke ‘eigen peil’ te houden.
Maar misschien zit hier toch nog ergens een illusie-addertje…?
Want is het niet zo, dat een dergelijke bescherming voornamelijk gestoeld is op angst? Alsof ons iets kan worden afgenomen? In feite is dit natuurlijk een rare gedachte, als je je realiseert dat energie altijd en overal om ons heen is. Er moet dus ten diepste ook iets anders gebeuren, om ons energiepeil te verlagen, dan enkel de verstrengeling met een ander energetisch lichaam. Maar wat dan?
Laat ik beginnen met een voorbeeld dat ik in trainingen wel eens vertel over de persoon die lijdt aan astma. Een ieder die hiermee bekend is, weet hoe beangstigend het is, om het gevoel te hebben geen lucht meer te krijgen. Het is bizar, “ik krijg geen lucht, ik krijg geen lucht”, terwijl alles om de persoon heen lucht IS (onder normale omstandigheden). Als we ons dit realiseren, moet het dus wel zo zijn, dat de persoon zichzélf ergens afsnijdt van de lucht om hem heen….
Wanneer we dieper duiken in het fysieke proces dat zich afspeelt bij astma, dan kom je erachter dat het probleem ligt in de uitademing. Er wordt wel heel veel lucht naar binnen gezogen (vanuit de angst voor tekort) maar er wordt geen/te weinig lucht uitgeblazen/afgegeven. Hierdoor wordt de natuurlijke ademstroom onderbroken en kan de persoon uiteindelijk ook geen lucht meer inademen…
Maar wat heeft dit voorbeeld nu met de energetische verstrengeling tussen mensen te maken? Laat ik zeggen, dat een ieder om te beginnen een eigen verantwoordelijkheid draagt om het eigen energieveld zo schoon en stromend mogelijk te houden.
Wat mij opvalt is dat veel aandacht vaak wel gaat naar het ‘schoonhouden’ van het eigen veld, maar dat de verantwoordelijkheid voor het blijven ‘stromen’ van energie niet altijd wordt genomen. Wat mij betreft is de oplossing namelijk niet enkel het beschermen dmv lichtkoepels of het mijden van ‘zuigende mensen’.
Het grote probleem is namelijk dat we dan nog altijd in een staat van afhankelijkheid (dualiteit) zitten. Afhankelijk van de energie van de omgeving. Het is naar mijn mening niet zo dat ‘trekkende’ energie van buiten ons ‘zomaar’ naar beneden haalt. Er gebeurt ook daadwerkelijk iets in de confrontatie tussen de twee energiesystemen. Maar wat is dat dan?
We voelen bijv. heel subtiel of misschien ook wel overduidelijk een weerstand opkomen (een Nee). Misschien voelen we irritatie of verdriet. “Hier heb ik geen zin in, zucht, dit voelt niet goed, oh jee, dit wil ik niet etc”. Maar elke weerstand betekent ook een automatische kramp in ons eigen energiesysteem. We sluiten onszelf af voor de natuurlijke stroom aan energie die er gewoon altijd in overvloed is. Niet de andere persoon maakt ons dus moe, maar veel meer het afsluiten voor de stroom.
Wat ook vaak gebeurt, is dat we bijna als vanzelf ‘iets gaan doen of laten’ in reactie op dat wat energetisch op ons afkomt. Misschien gaan we ‘helpen of geven’ in een (onbewuste) poging om onze energiefrequentie toch vooral hoog te houden of die van de ander op te krikken. Misschien voel je jezelf hiertoe zelfs verplicht vanuit een oude overtuiging of ervaren we schuldgevoelens over ‘de ander laten stikken’ terwijl we zo duidelijk ‘een energetisch appel’ voelen.
Beide reacties, ofwel in je weerstand schieten (de energie buiten je proberen te houden) ofwel versmelten met de energie en deze proberen te verhogen (je verantwoordelijk voelen hiervoor) worden echter ingegeven door een angstig ik en verkleurd emotieveld (ofwel ons ego dat ons doet geloven: dit moet je voorkomen hoor, we moeten hieruit en naar een andere frequentie!). In feite dus niets anders dan een afwijzing van dat wat nu aan energie stroomt.
Waarom wijzen we dit af? Om dit te begrijpen, mogen we ons realiseren dat wanneer we werkelijk neutraal zouden zijn in ons eigen energiesysteem, de lagere trillingsfrequentie van de ander ons met geen mogelijkheid uit ons midden krijgt. Wanneer dit dus toch gebeurt, mogen we gaan kijken naar binnen. Welk aangrijpingspunt (overtuiging of emotioneel verkleurd veld) ligt er nog in mij waarop ik deze frequentie aan mij laat vastzuigen?
Net als bij de astma-patiënt houden we zelf de energie (net als de adem) vast uit angst voor tekort en blokkeren we de nieuwe toevoer van energie. Wij zorgen er dus zelf voor middels ons automatisch (onbewust) reflexsysteem dat onze energie niet langer kan stromen. Ergens in ons leeft dus het idee dat we er iets mee ‘moeten’.
En dit laatste klopt paradoxaal genoeg ook, we moeten, al zou ik liever zeggen mógen, er ook inderdaad iets mee. Maar niet, zoals we vaak denken, lagere frequenties vermijden of fixen, maar juist diep naar binnen en bewustzijn brengen naar die magneet in onszelf waarop wij blijkbaar deze lagere frequentie nog aantrekken.
Hoe meer we ons bewust worden van onze aangrijpingspunten, hoe meer we ons eigen energiesysteem kunnen zuiveren. Neutraler maken. Met minder magneten. En hoe neutraler ons systeem, hoe vrijer. Vanuit volledige aanwezigheid in ons eigen middelpunt, zal energie altijd naar ons toe stromen vanuit overvloed.
En uiteindelijk zal dan van lieverlee ook het besef rijpen dat de noodzaak tot beschermen meer en meer weg mag vallen. Omdat er, vanuit dat midden, niets meer is, wat nog beschermd hoeft te worden! Dan laten we komen en weer gaan, ademen we in en weer uit. Dan is er flow, stromen, dan is er de ervaring van Al één!
Astrid Klompstra
