We hebben allemaal dromen die we graag werkelijkheid willen laten worden. Het zijn zielsverlangens die gezien en geleefd willen worden. We doen er iets voor en we laten er iets voor. Toch lijkt het soms een moeizame weg. Hoe komt dat toch? In mijn zoektocht naar een antwoord op deze vraag ontdekte ik dat ik zelf degene ben die dat dwarsboomt. Zelf-sabotage. Waarom zou ik dat doen?
In de readings en healings die ik geef zie ik zelf-sabotage als een verharding waar een gevoeligheid in schuil gaat. Die gevoeligheid zegt iets over wie je echt bent. Ik wil niet verharden en dat motiveert me om dit te onderzoeken. Ik ontdekte welke deur ik kon openen om mijn dromen te gaan leven. In dit artikel deel ik met je hoe ik dat heb gedaan.
Een donker stuk komt in beweging
Ik keer mijn aandacht naar binnen en ga voelen. Ik vraag aan mijn ‘binnenwereld’ wat mijn zielsverlangen tegenhoudt om zichzelf te laten zien aan de wereld. Ik voel in mijn lichaam een donker stuk in beweging komen. Aan de beweging zie ik dat het boos is. Het slaat wild om zich heen. Het maakt dingen kapot. Het lijkt met opzet te zijn. Ik schrik er een beetje van en wil er toch mee in gesprek.
‘Oeh, ik zie dat je boos bent.’
‘Ja, niemand luistert naar mij,’ schreeuwt het. ‘Ik wil je laten weten dat het zo’n pijn doet als ik afgewezen en niet begrepen word. De pijn is zo groot dat ik liever schreeuw en om me heen sla dan deze pijn te voelen.’
‘Dat begrijp ik wel. Ik zie hoeveel pijn je hebt. Je ziet er verloren uit. Toch zit er zoveel kracht in je boosheid. Ik voel dat je bij me hoort. Wil je je naar mij toe draaien?’
Met grote ogen kijkt het me aan. Het is zo gewend aan afgescheiden zijn dat deze uitnodiging als een verrassing komt.
‘Kom maar bij me,’ zeg ik nog eens. ‘Kijk maar eens hoe het voelt om samen te zijn. Ik wil je graag beter leren kennen.’
Aarzelend komt het donkere stuk in beweging. Het beweegt zich vrouwelijk en langzaam naar mij toe. Prachtig om te zien hoe zij haar angsten weg durft te laten vloeien. Wat een moed heeft zij. Ik voel in mijn hart hoeveel ik van haar hou.
Mijn grootste zielsverlangen
Ze ligt nu dicht tegen me aan. Ze heeft een wit-beige velletje met zachte haartjes. Met haar lieve donkere ogen kijkt ze me vanuit een onpeilbare diepte in mijn ogen. Ze heeft iets dierlijks. Als een resusaapje.
‘Wat ben je mooi! Ik zie nu dat je ook heel kwetsbaar bent. Als ik naar je kijk begrijp ik dat er zo vaak over je heen is gelopen dat je Licht is gedoofd. Ik begrijp je pijn en dat je daar boos over bent. Wat heb je van mij nodig om je weer veilig te voelen?’
‘Dat ik klein mag zijn,‘ zegt ze. ‘Dat ik mag schuilen als het leven te veel voor me wordt.‘
Ik begrijp dat niet alleen anderen over haar heen hebben gelopen, maar dat mijn stoere ik haar ook weinig ruimte heeft gegeven. Dat wil ik anders gaan doen.
‘Dat beloof ik je. Je mag schuilen in een buidel in mijn hart. Met jouw zachtheid en kwetsbaarheid dijen we uit en nemen we meer ruimte in.
Ik besef nu dat mijn grootste zielsverlangen was om haar te ontmoeten. Haar toe te laten in mijn leven.
‘Ik besef nu dat ik je heb gemist,’ zeg ik. ‘Ik ga iedere dag aan je vragen hoe het met je gaat en wat je nodig hebt. Hoe vind je dat?’
Ze gaat rechterop staan. Door de oprechte aandacht die ze krijgt groeit haar zelfvertrouwen.
‘Ga je dan naar me luisteren?’ vraagt ze.
De rollen worden nu omgedraaid. Zij is nu sterker en ik word onzeker, omdat ik me realiseer dat ik mijn comfortzone verlaat als ik deze gevoelige kant van mij toelaat. Dit is een kwetsbaarheid die ik nog niet ken. Durf ik mijn regie uit handen te geven aan haar?
Achter de muur van zelf-sabotage ontdek ik mijn kwetsbaarheid
Nu is zij degene die mij verrast. Ze groeit in haar zekerheid en lacht me bemoedigend toe.
‘Kijk eens hoe ik dans en spring. Ik ben elastisch en soepel.’
Ik zie het. Na iedere sprong komt ze licht verend weer terug op de aarde. In haar beweging straalt ze vertrouwen uit. Een vertrouwen dat ik kwijt ben geraakt. Ik heb haar nodig en hier staat ze voor mijn neus. Teruggekeerd naar huis. Ons huis. Ja, ik wil mijn regie uit handen geven aan haar.
‘Ja, ik ga naar je luisteren,’ zeg ik. ‘Kun jij mij helpen om mijn dromen werkelijkheid te laten worden?’
Ze reikt naar me uit met haar lange lenige armen. We omarmen elkaar. De warmte van haar huid dringt diep tot me door. Ik smelt en voel haar vertrouwen door me heen stromen.
‘Als we zo bij elkaar zitten ga je open als een bloem. Je wordt dan zichtbaar voor de mensen om je heen. Omdat je open en zacht bent ga je je vanzelf met hen verbinden. Dat geeft je moed om je verlangens te durven voelen en uit te spreken. Heb vertrouwen in de loop van het leven. Laat het leven door jou heen bewegen zoals het wil stromen. Dan kom je vanzelf op jouw bestemming.’

We houden contact
De energie van haar woorden golven door mijn lichaam en maken me sterker. Dankjewel prachtige, wijze resusaap. We houden contact. Ze verandert in een groot stralend en sprankelend zonlicht dat mijn hele lichaam en leven vult. De resusaap die achter de muur van mijn zelf-sabotage zat, blijkt een gevoelige kant van mij te zijn. Een kant die in mijn kindertijd niet begrepen werd door mijn omgeving en zich afgewezen voelde. Door het nu zelf aan te kijken en ernaar te luisteren is het weer tot leven gekomen en gegroeid.
Als ik mijn verlangens niet uitspreek omdat ik bang ben veroordeeld te worden, blijven ze voor de buitenwereld onzichtbaar en kunnen ze ook geen werkelijkheid worden. Door iedere dag tijd te nemen om mijn kwetsbare en sterke resusaap te voelen, groeit mijn zelfvertrouwen. Door zelf weer te gaan luisteren naar mijn hartenwensen, komen ze naar de oppervlakte en worden ze helder voor mezelf. Door ze uit te spreken word ik zichtbaarder voor anderen. Sinds dit contact voel ik me meer gezien door anderen, durf ik vanuit mijn kwetsbaarheid te vragen wat ik nodig heb en worden mijn hartenwensen vervuld.