Ik ontvang ontzettend veel e-mails van ouders met thuiswonende Indigo’s die werkeloos, ongemotiveerd, depressief en boos zijn. Ze hebben de leeftijd om hun dromen en talenten te onderzoeken, maar vaak hangen ze maar wat rond met vrienden, spelen videogames of experimenteren met alcohol of drugs. Ze ondernemen totaal geen stappen om richting te geven aan hun eigen leven.
Wat doe je als ouder als je kinderen niet het huis willen verlaten en alle aangeboden hulp die je ze aanbied en alle inspanningen die je voor hun verricht weigeren? Schop je ze de deur uit of blijf je afwachten en hopen dat ze uiteindelijk hun weg vinden? Het is een mogelijke keuze, een die veel ouders tegen komen. Ik had dat ook en het was geen makkelijke tijd.
Wat het allemaal nog eens erger maakt is dat er minder banen beschikbaar zijn, veel arbeidskrachten zijn werkeloos en de jongvolwassen Indigo’s moeten concurreren met de meer ervaren sollicitanten. Ze zien het nieuws en lezen de krant, dus ze weten dat de situatie niet optimaal is. En dat geeft ze nog meer redenen om niet te veel moeite te doen. In hun gedachten zullen ze niet slagen, zien ze geen hoop, dus waarom proberen? Dit is wat ze doen als ze in een cyclus van boosheid en depressie terecht komen, wat zichzelf blijft voeden tot zeer niet langer hun weg kunnen vinden.
Je hebt geaccepteerd een Indigo kind op te voeden, omdat jij ze het beste kon voorbereiden op hun levenspad. Jij gaf ze de capaciteiten en kennis die ze nodig hadden en zorgde ervoor dat ze beschermd waren. Maar er komt een tijd dat jouw rol als verzorgende ouder moet veranderen en het is vaak zo dat jij het proces op gang moet brengen, omdat ze dat zelf niet doen. En als ze het huis niet willen verlaten, dan is aan jou de keuze om af te wachten of om andere maatregelen te nemen. Met mijn Indigo zoon wachtte ik bijna een jaar voordat ik hem een deadline van drie maanden gaf, waarna hij het huis zou moesten verlaten. Hij was erg kwaad, noemde me een slechte moeder en toen een paar weken later, wist hij zich in te schrijven voor een technische opleiding en is nu gelukkig in zijn carrière.
Het was niet makkelijk om die keuze te maken, want ik wilde hem niet de straat op sturen en hem aan zijn lot overlaten, omdat hij steeds dieper weg zakte in zijn depressie. Maar ik wist ook dat hij wat motivatie nodig had om zichzelf daaruit te krijgen. Hij wist dat ik hem na drie maanden de deur uit zou zetten, dus na zijn boosheid begon hij zijn opties te overwegen. Dit is misschien een alternatief die voor jou niet zal werken, je zult misschien niet in staat zijn om jouw Indigo te vertellen dat ze het huis uit moeten, maar je moet wel standvastig met ze zijn en je niet laten beïnvloeden door hun woede. Mijn zoon bood later zijn excuses aan en zei dat als ik geen deadline had gezet, hij nooit naar school zou zijn gegaan. Er is hoop, doe wat het beste is voor jou en laat je Indigo weten dat je van ze houdt, dat je ze steunt, in ze geloofd en dat je ze wilt helpen hun pad te vinden waarin ze gelukkig en tevreden kunnen zijn.
Vertaling: Natasja, ©2014 www.nieuwetijdskind.com
andere artikelen Jennifer Hoffman op deze site
