Ooit afgevraagd waarom bedrijven producten van lage kwaliteit blijven produceren die niet alleen slecht zijn voor mensen maar ook voor de planeet? Ik wel. In feite heb ik er al over nagedacht sinds ik een kind was. Maar pas toen ik begin twintig was en begon na te denken over hoe we de maatschappij beter zouden kunnen inrichten, leerde ik waarom dit gebeurt in onze huidige wereld.
De race naar de bodem is een concept dat ons kan helpen na te denken over hoe onze huidige maatschappelijke infrastructuur bedrijven ertoe aanzet dit soort gedrag te vertonen om ‘succesvol’ te blijven opereren. In dit geval definiëren we succes als het verwerven van financiële rijkdom.
Geschreven door Joe Martino
Dit concept helpt ons ook onze geest los te maken van het idee dat bedrijven gewoon slecht en onethisch zijn en stelt ons in staat het grotere probleem wat duidelijker te zien. Als we werkelijk elk probleem kunnen identificeren en de verschillende manieren waarop het probleem verband houdt met andere gebieden van de samenleving, kunnen we beginnen met het oplossen van problemen bij de kern ervan.
De race naar de bodem valstrik
Investopedia definieert dit concept als volgt,
“De race naar de bodem verwijst naar een concurrentiesituatie waarin een bedrijf, staat of natie probeert de prijzen van de concurrentie te onderbieden door kwaliteitsnormen of veiligheid van de werknemers op te offeren (vaak door regelgeving te trotseren), of door de arbeidskosten te verlagen.”
U heeft dit waarschijnlijk wel eens gezien in onze wereld. Apple verandert de kwaliteit van zijn onderdelen om geld te besparen en beter te kunnen concurreren op de markt. Het resultaat is een duurder product dat slechter is, om nog maar te zwijgen van het verhaal over Apple’s sweatshop-achtige omstandigheden in China waar hun telefoons worden gemaakt.
Laten we een hypothetisch voorbeeld bekijken. Vier bedrijven beginnen ontbijtgranen voor kinderen te maken. In het begin van hun onderneming gebruiken de bedrijven hoogwaardige ingrediënten, misschien zelfs biologische, om hun ontbijtgranen te maken. Er zijn geen suikers, toegevoegde kleurstoffen of vervelende conserveringsmiddelen. Na verloop van tijd verdienen de bedrijven geld door met elkaar te concurreren, maar uiteindelijk worden de aandeelhouders van één bedrijf een beetje ongeduldig tijdens een economische neergang en willen ze meer rendement op hun investeringen.
Om de aandeelhouders tevreden te stellen, besluit dat bedrijf de kosten te verlagen om de winst te verhogen. Ze verruilen hun hoogwaardige tarwe voor een goedkopere GGO-tegenhanger. Ze voegen hoge fructose maïssiroop en kunstmatige kleuren toe aan de mix door kleurrijke marshmallows aan de cornflakes toe te voegen. Dit drijft niet alleen de kosten van hun ooit hoogwaardige product omlaag, maar creëert nu ook een verslaving aan het product bij de kinderen die het eten. Verdorie, volwassenen zouden er zelfs aan mee kunnen doen. Uitgebreide markt!
In een poging de nu dalende winsten bij te houden, beginnen de andere bedrijven dit voorbeeld te volgen en bedenken hun eigen manieren om geld te besparen met hun ontbijtgranen. Want als ze dat niet doen, verliezen ze het spel om geld te verdienen en in zaken te blijven. Dus voegen ze ingrediënten van lagere kwaliteit toe, doen ze onderzoek naar suikerverslaving en passen ze beste praktijken toe, en vinden ze een manier om kinderen te identificeren met leuke mascottes op de dozen. Natuurlijk gebeurt dit soort dingen stap voor stap. Bij elke stap wordt onze ethiek en moraal opgerekt.
Dit spel zal doorgaan en doorgaan totdat de kwaliteit van het voedsel uiteindelijk zo slecht is, terwijl de prijzen in overeenstemming zijn met wat consumenten willen en kunnen betalen. Maar verloren gaat een generatie kinderen die niet goed gevoed is en die verslaafd is aan suiker of hoge-fructose maïssiroop. De winst wint en de collectieve gezondheid van de samenleving verliest.
Je zou kunnen aanvoeren dat we door op deze manier zaken te doen meer mensen in dienst nemen en daardoor mensen met geld middelen en een hogere levenskwaliteit. Maar het probleem met dat argument is dat het niet inziet dat we een gemanipuleerd spel spelen dat we zelf hebben uitgevonden en dat we kunnen veranderen. De belangrijkste reden waarom we doorgaan met ons huidige spel is omdat we ervan overtuigd zijn dat dit het beste is wat we kunnen doen. We accepteren dit omdat de overgrote meerderheid van ons niet eens vraagtekens zet of begrijpt hoe onze systemen gemanipuleerd zijn.
Stemmen met je euro?
Misschien vindt u ook dat u moet stemmen met uw euro. En misschien werkt dit in sommige gevallen. Dit kan ook een manier zijn om problemen op korte termijn op te lossen, maar is het echt een oplossing op lange termijn?
Stemmen met je euro betekent het accepteren van hogere kosten in verband met producten van hoge kwaliteit, – misschien een norm voor producten die we om te beginnen zouden moeten nastreven.
Als consumenten besluiten te stemmen met hun euro op één gebied van de markt, zullen ze dan genoeg geld hebben om te stemmen met hun euro op andere gebieden van de markt? Waarschijnlijk niet. In feite kan de overgrote meerderheid van de mensen het zich niet eens veroorloven om “te stemmen met hun euro”, gezien de toestand van lokale en mondiale armoede. Er zal dus altijd een grote markt blijven bestaan voor producten van lage kwaliteit.
Een ander belangrijk ontwerp binnen ons economisch systeem is dat de rijken altijd rijker zullen worden en de armen altijd armer. Inflatie zal het altijd zo maken dat stemmen met je euro elk jaar moeilijker wordt. Kunnen we iets anders verwachten van dit systeem?
De oplossing?
Dit is het moeilijkste deel van deze discussie. Het is vooral omdat het mensen uitnodigt om alles te vergeten wat ze weten, bestudeerd hebben en leren beheersen over het zijn van een radertje in het wiel van ons systeem.
De oplossing voor een probleem als dit ligt niet noodzakelijkerwijs in het lobbyen bij de overheid om biologische ingrediënten te subsidiëren, zodat de ontbijtgranenbedrijven een hogere kwaliteit ontbijtgranen kunnen aanbieden tegen een lagere prijs. Misschien kunnen dit soort acties een geïsoleerde oplossing op korte termijn creëren, maar welke andere problemen zullen ontstaan door te veranderen waar de subsidies naartoe gaan? Wie wordt er nu gek? Willen de mensen meer belasting?
Pogingen om dat ene geïsoleerde probleem op te lossen zullen waarschijnlijk elders meer problemen veroorzaken, gezien de opzet van onze huidige samenleving. We moeten nadenken over een nieuw systeem. En dan een plan maken voor een snelle overgang.
Een grootschalige discussie over het herontwerpen van de samenleving is waar we zijn. Als iemand die hier al bijna 20 jaar over nadenkt, is het spannend om te zien hoeveel mensen over de hele wereld deze realiteit ook omarmen.
Ook al lijkt dat een moeilijke discussie omdat de meeste mensen zich geen samenleving kunnen voorstellen buiten wat we nu hebben, het is onze enige optie. In plaats van honderden uren in grote vergaderingen en evenementen te praten over hoe we kleine veranderingen kunnen aanbrengen in onze bestaande systemen, die meestal alleen maar meer problemen zullen veroorzaken, kunnen we misschien de koppen bij elkaar steken om te praten over een heel ander herontwerp van de samenleving, waarbij levenskwaliteit en menselijke bloei bovenaan de prioriteitenlijst staan.
Onze huidige maatschappij geeft geen prioriteit aan de kwaliteit van leven voor alle mensen. Ze geeft ook geen prioriteit aan de leefbaarheid van de planeet, dieren en mensen. Voor mensen wordt weinig aandacht besteed aan emotionele gezondheid, geestelijke gezondheid, geest of vreugde. We zijn arbeiders. Die widgets produceren en de economie voortdurend laten groeien. Hoe kun je verwachten dat een wereld een hoge levenskwaliteit produceert, als dat letterlijk niet de prioriteit is van de maatschappelijke structuren waarop hij is gebouwd?
Waar beginnen we?
Waar begint dit alles? Nou, een verschuiving in de manier waarop we problemen analyseren is zeker één ding dat moet gebeuren. Kunnen we, in plaats van de zaken simpelweg aan de oppervlakte te bekijken en ons te haasten om het geïsoleerde probleem te identificeren, onze geest verruimen om te zien hoe problemen met elkaar samenhangen? Kunnen we verder kijken dan politieke ideologieën en op andere manieren naar problemen kijken? Nemen we echt de tijd om een ander te begrijpen, elkaars ervaringen en hoe het leven voor ieder van ons is?
Ik geloof dat veel van deze kwaliteiten de basis vormen voor onze weg voorbij veel van de huidige uitdagingen. Maar het vereist een gerichte intentie om deze kwaliteiten en capaciteiten in onszelf te laten groeien om daar te komen.
