Een maand geleden schreef ik over hoe kinderen van nu authenticiteit nodig hebben om goed te kunnen functioneren (https://nieuwetijds.com/kinderen-van-nu-en-authenticiteit/) . Nu is het alleen voor velen, na jaren zichzelf verbergen, moeilijk om zichzelf te laten zien. Het is een proces om het jezelf opnieuw aan te leren. Een lastig proces, maar met een groot geschenk op het einde. Wie voelt zich nu niet beter als hij zich niet meer hoeft te verschuilen?
Jezelf zijn naar kinderen toe, is ook niet altijd makkelijk. Mensen zijn gewend om vooral het mooie van zichzelf te laten zien. Zeker ook voor kinderen wordt snel “mooi weer gespeeld”. Toen mijn vader een aantal jaar geleden overleed, had ik naar mijn kinderen toe kunnen doen alsof er niets was. Dat heb ik niet gedaan. Ik heb ze laten zien wat ik voelde, ik heb gehuild in hun bijzijn, en ik heb uitgelegd waarom ik verdriet had. Ook heb ik ze mijn visie op de dood uitgelegd, want ook die werd weerspiegeld in hoe ik me voelde en uitte.
Als ik boos ben, verberg ik ook die boosheid niet, ze voelen toch wel dat ik boos ben. Niet dat ik er trots op ben als ik eens boos ben, maar als ik boos kan zijn (binnen aanvaardbare grenzen natuurlijk) en me daarna kan verontschuldigen en kan uitleggen waarom ik zo reageerde, leren ook mijn jongetjes dat ze hun gevoelens mogen uiten. Teveel mannen hebben geleerd om alles op te potten, met alle gevolgen van dien.
Natuurlijk laat ik ook mijn liefde zien en mijn blijdschap. We knuffelen wat af hier in huis! Mijn kinderen leren daardoor dat ook zij hun liefde en blijdschap mogen tonen en dat doen ze veelvuldig.
Bovenstaande is niet bedoeld als voorbeeld van hoe goed ik het doe, want ik vind vaak genoeg dat het beter kan, maar wel als voorbeeld van hoe je authentiek kunt zijn in je ouderschap, wat het voor je kinderen makkelijker maakt.
Misschien nog wel het lastigste in dit proces, is dat het vereist dat je ook echt eerlijk bent naar jezelf toe. Wat voel je echt? Mag je dat voelen van jezelf? Vind jij jezelf oké, precies zoals je bent? Het erkennen van je gevoel en toestaan dat het er is, het toestemming geven er te zijn, is moeilijk. Het vereist moed om echt naar jezelf te kijken, te luisteren naar wat je hart je vertelt. Maar alleen als je dit aandurft, kun je echt jezelf zijn en je kinderen laten zien wie jij werkelijk bent, een mens, met fouten, met echte gevoelens en met een puur, warm kloppend hart.
In het onderwijs of in de begeleiding van kinderen en jongeren kan het ook, jezelf laten zien. Natuurlijk hoef je niet alles te laten zien, maar je kunt het best zeggen als je eens een baaldag hebt. Kinderen en jongeren vinden dat veelal makkelijker te accepteren dan een leraar of begeleider die een masker op heeft; weer een volwassene waar ze geen hoogte van kunnen krijgen.
Wees dus niet bang om stukje bij beetje je gevoelens te laten zien, juist aan kinderen en jongeren. Ze zullen je zoveel beter begrijpen en daardoor zelf beter in balans raken. En, misschien nog het allerbelangrijkste, als wij het goede voorbeeld geven, volgt er misschien uiteindelijk een generatie die zichzelf durft te zijn! Zou dat geen mooi vooruitzicht zijn?
