Een van de grootste angsten van de mens is om afgewezen te worden door groepen waarmee we ons identificeren. De allergrootste is dat we niet goed genoeg zijn. Een perceptie waarvan koningen, kerkleiders, kooplui en politici al vele duizenden jaren dankbaar gebruikmaken. Daarom vergelijken we onszelf constant met anderen, tegenwoordig liefst met sociale media als maatstaf. Daar komt bij dat onze materialistische maatschappij moeite heeft om te begrijpen hoe iemand kan overleven zonder hard te werken, en degenen bekritiseren die laten zien dat dit niet hoeft. En dit samen maakt veel mensen en vooral jongeren, diep onzeker en doodongelukkig.
Je leert het al vanaf de kleuterschool, dat je eerst iets moet kunnen om verder door het leven te mogen gaan. Vraag het aan de 70% van de mensen die geen voldoening uit hun werk halen omdat ze er de zin niet van inzien. Die niet geloven en vooral niet voelen dat wat ze doen een mooiere plek van onze aarde maakt. Overleven is voor velen het grootste onderdeel van hun identiteit.
Ons hele bestaan draait ogenschijnlijk om hard werken, om doen. School leert ons dat wij de maatschappij zoals die nu is nodig hebben. De geschiedenisboeken die we daar lezen zijn grotendeels ingekleurd door kapitalisme, niet door objectieve waarheden. En de maatschappij vertelt ons dat we op voorwaarde van conformiteit onbezield in een beperkt aantal hokjes mogen leven. We leren daarmee dat eenheid voortkomt uit uniformiteit, dat God dood is, en dat we niet uniek zijn. Je zou het zo maar gaan geloven.
Het grootste deel van de mensen om me heen heeft deze gevangenis inmiddels geïnternaliseerd en als realiteit geaccepteerd. Het doet me nog regelmatig pijn om dit te zien. En soms zou ik andere mensen wel wakker willen schreeuwen en schudden om de wereld van liefde, schoonheid, waarheid, verbinding en overvloed die ik zie, ook te zien.
Maar dan realiseer ik me ineens weer:
Anderen zijn projecties van het ene en oneindige zelf.
De enige manier waarop ik anderen kan helpen is als ik zelf in mijn kern en in balans ben.
Als ik mezelf niet afwijs, maar omarm.
Als ik mezelf niet vergelijk met anderen en mezelf goed genoeg vind.
Als ik mezelf niet veroordeel om wie ik denk te zijn.
Dan ben ik een liefdevol voorbeeld.
Door in overeenstemming en eenheid met mezelf te zijn, deel ik moeiteloos mijn passie voor leven.
En misschien springt dan die vonk wel over.
Dus het beste wat ik voor de wereld kan doen is:
Zijn
Wie
Ik
Ben.
