Trauma
Onlangs kreeg ik een artikel uit de Volkskrant onder ogen waaruit bleek dat baby’s tot ver in de jaren 80 werden geopereerd – en dan hebben we het ook over ingrepen als open-hart operaties – zonder verdoving. Omdat de medische wetenschap destijds (en soms nog) van mening was dat baby’s, net als vissen, een onderontwikkeld zenuwstelsel hebben en er niets van voelen. Ik viel bijna van mijn stoel van ontzetting – en was meteen terug in de jaren 70.
Eigen ziekenhuistrauma
In 1971 belandde ik als kleuter van 2 in het ziekenhuis omdat ik een haarspeld had ingeslikt. Deze kwam niet via de normale weg naar buiten – dus werd besloten tot een operatie. Ik huppelde als vrolijk, zelfverzekerd kind naar binnen – en kwam een week later als schim van mezelf naar weer buiten. Mijn moeder kreeg een ander kind terug. Wat was er gebeurd?
Doofpot
Door nachtmerries, spontane herbelevingen en therapiesessies kwam ik decennia later erachter, dat het verhaal dat de dienstdoende chirurg destijds aan mijn moeder had opgehangen, een leugen was. Het medisch team had volgens de arts ‘’extra narcose moeten geven’’ omdat de operatie langer dan verwacht had geduurd – omdat de haarspeld toch verder was gezakt. Ze hadden namelijk verzuimd een röntgenfoto te maken alvorens de procedure te starten. Foutje. Maar de gehele waarheid was veel erger. En deze had de chirurg de professionele kop kunnen kosten.
Medische misser
De hele waarheid was, dat ik door de uitgelopen procedure wakker werd tijdens de narcose. Het was een herhaling van het concentratiekamp trauma uit het leven vlak ervoor: vastgebonden liggen op een tafel, terwijl artsen je opensnijden en demonteren zonder verdoving. Ook al was ik maar een peuter, ik ging onmiddellijk het gevecht aan met de chirurg. De chirurg, bevreesd voor zijn eigen reputatie, werd boos: op dat lastige kind, op de anesthesist, op het overig personeel, en dwong me hardhandig terug op de tafel. Door de shock en de pijn kreeg ik een hartstilstand en moest gereanimeerd worden.
Reïncarnatiedrama
Na de bijna-dood ervaring en de uitgelopen operatie werd ik op de zaal helaas mishandeld door een nachtzuster die een hekel had aan kinderen – en een week lang geterroriseerd door een pedofiele verpleger. Hoe kan een kind zoveel pech hebben, kun je je afvragen – maar veel later kwam ik erachter, dat al deze mensen een rol hadden gespeeld in het grotere verhaal van de ziel, vele levens eerder – dit was een oud drama dat nog eenmaal opnieuw werd uitgespeeld, zodat ik het in het huidige leven in AL mijn levens kon helen en meester worden.
Alert
Niettemin ben ik door dit gebeuren als regressietherapeut extra alert op de signalen van misbruik, mishandeling, en medische missers bij mensen die als baby of kind opgenomen zijn geweest in het ziekenhuis: vooral in de periode tot en met de jaren 70 en 80 toen baby’s nog niet altijd werden gezien als volwaardige mensen.
Spiertrekkingen
Het idee dat baby’s geen pijn zouden voelen, staat natuurlijk haaks op wat elk normaal mens die in verbinding is met zijn / haar eigen gevoel, empathisch vermorgen, en normaal verstand gewoon kan observeren in de dagelijkse praktijk: baby’s zijn zeer gevoelig voor (pijn)prikkels. Maar in de ”wetenschap” werd het gespartel van baby’s die ingepen moesten ondergaan, wegverklaard met de stelling dat het slechts onwillekeurige ”spierspasmen” waren. Dus werden ze vastgebonden en werden er spierverslappers toegediend bij operaties – maar geen verdoving. Alleen iemand die totaal is afgesloten van zijn gevoel kan zoiets uitvoeren. Het verstand van een nomaal functionerend mens staat erbij stil.
Volwassenen
De gevolgen van dergelijke traumatische ervaringen, zoals geopereerd worden zonder verdoving in het ziekenhuis kunnen, als ze niet behandeld worden, afhankelijk van de ernst ervan nog decennialang doorwerken. In feite is dit een vorm van PTSS: Post-traumatische Stress Stoornis. Het tragische is, dat omdat mensen vaak niet weten dat ze in het ziekenhuis zijn getraumatiseerd, bijvoorbeeld door ingrijpende behandeling zonder pijnbestrijding, ze niet begrijpen waar hun klachten vandaan komen en ze aan zichzelf of andere factoren wijten – en dus geen goede hulp krijgen.
Signalen bij volwassenen
Volwassenen die in hun vroege jeugd zijn getraumatiseerd in het ziekenhuis, kunnen in hun latere leven diverse onbegrepen klachten ervaren, afhankelijk wat er precies met ze is gebeurd. Ze hebben veel overlap met PTSS, maar zijn vaak lastig te plaatsen omdat de feiten vaak niet (meer) bekend zijn.
Enkele voorbeelden van klachten bij volwassenen:
- Onbegrepen angsten en fobieën
- Chronische slapeloosheid
- Nachtmerries
- Schrikachtigheid
- Moeite met vertrouwen van mensen
- Moeite met aanraking
- Problemen met autoriteitsfiguren als artsen, onderwijzers, bazen
- Fobische angst voor medische behandeling, naalden, messen, bloed, etc
- Angst voor controleverlies
- Depressie
Signalen bij kinderen
De symptomen van kinderen die nare dingen hebben meegemaakt, ook onder narcose, komen ook voor een deel overeen met symptomen van PTSS.
Een aantal signalen die erop zouden kunnen wijzen dat je kind trauma heeft opgelopen in een ziekenhuis:
- Je kind lijkt na een opname of behandeling opeens van persoonlijkheid veranderd te zijn
- Je kind is opeens meer teruggetrokken en afwezig, of vaker agressief
- Je kind is opeens veel minder blij, spontaan, expressief
- Je kind is veel angstiger en klemt zich meer aan je vast, of duwt je juist weg
- Je kind gaat weer bedplassen terwijl het al zindelijk was
- Je kind slaapt opeens slecht en heeft veel nachtmerries
- Je kind reageert schrikkerig op prikkels als pijn, plotse aanraking, plotse harde geluiden
Daarnaast kunnen kinderen belast worden met niet-eigen energieën en aanhechtingen van entiteiten door shock en trauma in het ziekenhuis – bijvoorbeeld entiteiten van overleden slachtoffers van medische missers.
Wat kun je doen?
Voorkomen is altijd beter dan genezen. Als je kind een operatieve ingreep moet ondergaan, praat van tevoren met de arts over pijnbestrijding en sta erop dat deze gegeven wordt. Laat het desnoods op schrift zetten en ondertekenen. Wees als ouder zoveel mogelijk aanwezig waar het kan, en laat je kind zo min mogelijk alleen, vooral bij kleine ingrepen en invasieve tests. Praat in begrijpelijke taal met je kind – ook met je baby! – over de procedure, vooraf en erna.
Als je denkt dat je kind getraumatiseerd is door verblijf en/of ingreep in het ziekenhuis:
Bij kinderen die al redelijk over taal beheersen kun je met eenvoudige vragen een eind komen. Houd het wel luchtig en ga niet zelf vanuit angst dwingend op je kind inpraten. Je kunt spelenderwijs achterhalen hoe het kind het verblijf heeft ervaren. Hierbij kun je het ook laten tekenen, of het met poppen uit laten beelden.
Onbewust
Bij heel jonge kinderen die nog niet kunnen vertellen wat ze hebben ervaren en bij kinderen bij wie het trauma onbewust blijft wegens medicijnen, narcose, of omdat het is weggestopt kun je overwegen iemand in te schakelen die op afstand met je kind kan communiceren, zoals een goede ‘’babyfluisteraar’’, regressietherapeut of behandelaar die op afstand met jonge kinderen werkt. Je kunt ook met een ”opstelling” achterhalen wat er gebeurd is.
Therapie
Bij oudere kinderen zijn o.a. regressie en/of hypnotherapie, EMDR, Theta healing en andere behandelingen mogelijk om het trauma op te lossen. Bij baby’s en heel jonge kinderen kan dit op afstand, bijvoorbeeld via de ouder.
Genezen
Gelukkig zijn er dus diverse manieren waarop PTSS bij zowel volwassenen als kinderen is te helen – daarbij geldt, hoe jonger je erbij bent, hoe beter. Als op angst gebaseerde overtuigingen en PTSS symptomen bij volwassenen ingesleten raken, hebben ze grote invloed op hun levensloop, persoonlijkheidsontwikkeling, relaties, werk en zelfgevoel. Toch kunnen ook deze diep weggestopte trauma’s, mits de volwassene daartoe psychologisch in staat is, geheeld worden en zelfs leiden tot groei in bewustzijn, ervaring en meesterschap.
Veerkrachtig
Kinderen zijn gelukkig sowieso zeer veerkrachtig, en met effectieve hulp kunnen ze snel de levensvreugde en het vertrouwen die hun geboorterecht zijn, weer terug krijgen.
