Geketend aan mijn handen zit ik op mijn knieën op de grond. Ik voel de kracht in mijn handen, maar kan ze niet bewegen door de enorme steen die ze eraan gehangen hebben. Ik word gedwongen voor ze te buigen, maar ik breek niet. Ik voel de kracht en vastberadenheid door mijn lichaam stromen, terwijl een groep mannen me spottend en kwaad aankijkt. Wat ik gedaan heb om dit te verdienen? Ik ben te krachtig en daar zijn ze doodsbang voor. Degene die het ogenschijnlijk voor het zeggen heeft, baalt, hij zou willen dat ik breek. Hij voelt, ondanks zijn angst, een diepe minachting voor vrouwen en het kan hem niets schelen als ik pijn heb, hoe meer, hoe beter. Ik zoek in de menigte naar vriendelijke ogen en vind ze. Ik wil gezien worden voor wie ik ben, niet wat ze van me proberen te maken.
Ware kracht = gevaar
Of het nu, zoals bij mij in een hypnotherapie sessie naar boven kwam, (deels) in een vorig leven ligt of niet, veel van ons hebben geleerd dat niet alles van ons er mag zijn. En onze kracht vaak nog het allerminst. Want ware kracht is eng, doodeng. Ooit zijn ze bang geworden voor kracht, met name ook voor de vrouwelijke creatiekracht, zoals ik nu ook weer in het nieuwe boek van Hermelijn van der Meijden, Negen geheimen van de vrouw, lees. Die angst is overgeslagen op de menigte en is als het ware in ons bloed gaan zitten.
Creatiekracht
Wat ik zelf, in meerdere beelden tijdens de hypnotherapie getoond kreeg: Vrouwelijke creatiekracht kan er niet zijn zonder mannen. Zoals ik het getoond kreeg: Een vrouw kan niet creëren, zonder gezien te worden voor wat ze is, juist ook door een man (hier kun je natuurlijk ook ‘vrouwelijke energie’ en ‘mannelijke energie’ lezen, het zit niet per se vast aan een gender). Bovendien is de vrouwelijke creatiekracht meer naar binnen gericht, het vruchtbare proces verloopt, zoals bij een zwangerschap, van binnen om pas later vanuit een enorme oerkracht naar buiten te treden. Door de eeuwen heen is het mannelijke vaak gevaarlijk geworden voor vrouwen, waardoor we een deel van onze kracht niet meer durven te laten zien. En als we het wel durven, dan wordt het vaak juist bijna mannelijk naar buiten gebracht. Vanuit een ‘Kijk mij eens’ energie.
Zie mij
Heel anders dan de ‘Kijk mij eens’ energie, is de ‘Zie mij’ energie. Het gaat niet om presteren of opscheppen. Niet om schreeuwen wie het beste is, maar in het gezien worden en het elkaar zien. Zijn wie je werkelijk bent, laten zien wie je werkelijk bent. Juist ook je kracht. De huidige maatschappij is vaak nog erg prestatiegericht. Als ondernemer bijvoorbeeld lijk je vooral te moeten opscheppen over hoe veel je hebt omgezet met je nieuwste ‘launch’. En die dikke leaseauto voor de deur van de succesvolle werknemer zegt ook genoeg. Maar zien we nog werkelijk wie eronder zit, of kijken we alleen naar de oppervlakte?
Een nieuwe tijd
Ik zie de laatste tijd een kentering. Meer en meer gaan we, tenminste een deel van ons, kijken naar wie iemand werkelijk is. Willen we voelen of de energie van iemand past bij de onze. Kloppen de oude manieren van je laten zien niet meer. Prikken we door de laagjes heen, het uiterlijk, de maskers, de materie. En juist dan komt die kracht bovendrijven. Juist dan gaan we zien wat iemand zo mooi maakt. En hoe meer je dat zelf ziet, hoe meer jij het uit kunt stralen naar wie eraan toe is het te zien. Dus is mijn vraag voor jou: Mag jouw ware kracht er al zijn?