Sinds kort heb ik een vriendschap waarbij de liefde echt stroomt. Nu pas valt me op hoe vaak dit niet zo is. Bij deze vriendin kan ik echt mijzelf zijn, me laten zien, me kwetsbaar opstellen en mijn liefde gewoon uiten. En zij kan dat bij mij. Nu pas valt mij op dat ik vaak vriendschappen heb gehad, waarin één van de twee de liefde die ook in vriendschappen hoort te stromen, tegenhield. Bij mij werkte het altijd zo dat er van mijn kant ook gelijk iets blokkeerde, als de ander een soort onzichtbaar schild opwierp. Soms probeerde ik het nog even, maar altijd tevergeefs. Alsof de liefde die je probeert te uiten uiteindelijk juist een soort muur tussen ons in werd.
Dus trok ook ik me terug en stopte het stromen. Een vriendschap waarin dit gebeurt, kan nooit helemaal in balans zijn. Als één partij haar liefde wil laten zien en de ander deze afwijst, stroomt er niets en gaat een vriendschap energie kosten. Je kent ze wel, of misschien ben je er een: mensen bij wie je uit moet kijken wat je zegt, want als je per ongeluk een keer “Lieverd” zegt, dan kruipen ze al in hun schulp. Ook ik heb dat vroeger wel gedaan. Mijn haren gingen recht overeind staan als iemand per ongeluk “lieve schat” tegen me zei. Laat staan dat iemand me een knuffel gaf! Natuurlijk lag de oorzaak waar je hem verwacht: ik hield niet echt van mezelf, dus hoe kon een ander van me houden?
Mijn familie hield al van me zoals ik was. Enorm fijn, maar het was niet genoeg. Mijn partners konden niet van me houden zoals ik was. Ik was of te lief, of niet goed genoeg in iets wat zij wel belangrijk vonden, of misschien was ik ze soms te druk of te aanwezig. Of juist te weinig, want zo druk als ik kan zijn, zo stil kan ik ook zijn. Maar ik ontmoette een man die van mij hield zoals ik was. Een eyeopener! Ik ben een enorme voorstander van eerst van jezelf houden, eerst zelf compleet zijn en dan volledig voor een relatie gaan. Maar soms kan een ander je de ogen openen, zoals mijn man deed. Dus, stapje voor stapje, leerde ik te zien wat hij ziet. Toen ik ook nog een zoontje kreeg waarbij de liefde uit zijn oogjes spatte als hij me zag, kon ik er niet meer omheen. Ik moest toch wel wat goeds hebben als de twee leukste mannen op de aarde (en later kwam er zelfs nog een derde bij) van mij hielden zoals ik was. Met vallen en opstaan – ik val nog steeds wel eens – leerde ik van mezelf te houden en leerde ik mijn liefde nog meer naar buiten te brengen.
Dat blijkt dus niet iedereen aan te kunnen. Soms is het teveel voor ze. En soms ben ik nog teveel voor ze; ik blijf bij vlagen druk of erg aanwezig, dat zal wel nooit meer overgaan. Maar nu kan ik – soms na een korte periode van twijfel – dan niet anders dan denken: Het zij zo! Ik ben ik, en als het ze weer past, komen ze wel weer terug. Ik kan, wil en ga mezelf niet meer veranderen.
Waarom deel ik nu zo’n kwetsbaar verhaal? Helemaal nu ik me had voorgenomen om me vooral op heel aardse zaken (hoewel, wat is er aardser dan liefde?) te richten? Omdat ik denk dat een ander er ook iets aan kan hebben. Want als jij liefde niet echt toelaat, niet door laat dringen tot je hart, omdat je niet volledig en onvoorwaardelijk van jezelf houdt, dan zal dit doorwerken in alle facetten van je leven. Je relatie, je vriendschappen, je werk of je onderneming. Liefde is energie en dat hoort te stromen. Als je dat al blokkeert, dan is de kans groot dat je ook andere zaken blokkeert in je leven. Loopt alles lekker thuis? Loopt alles lekker op je werk? Stromen de klanten naar je toe? Stroomt geld naar je toe? Nee? Dan wordt het tijd voor zelfonderzoek.
En het gaat zelfs nog verder dan dat. We hebben hier op aarde ook een collectief belang. Hoe meer mensen liefde echt durven laten stromen, hoe meer het mag en kan stromen op aarde. En geef toe, de wereld kan wel wat liefde gebruiken!