Kun je je dat dat ene moment nog herinneren? Dat bijzondere moment in de tijd en ruimte, toen je volledig vanuit je essentie besloot om naar de aarde te gaan en een menselijk lichaam aan te nemen? Waardoor jij nu hier bent en dit kunt lezen. Waarschijnlijk niet, hè? Vrijwel iedereen is dat vergeten. Het is alsof je, terwijl dat nieuwe lichaampje aan het groeien en zich aan het ontwikkelen is, alles wat er voor de conceptie was in een totale mist verdwijnt. En ondertussen ben je voortdurend aan het zoeken naar je zielsmissie.
In de baarmoeder zijn we nog helemaal een met onze essentie, met het onzichtbare, onze ziel, gewichtloos, vrij en lichamelijk hoef je nog niets zelfstandig te doen. Maar als we geboren worden, moeten die longen aan het werk, komt de spijsvertering op gang en voelen we opeens van alles op fysiek niveau. Honger, pijn, warmte en kou, angst, vrede, etc. Dat kan heel prettig zijn, maar ook niet. In elk geval is het een totaal andere sensatie dan we daarvoor hadden.
Verbonden
En het lijkt wel of die fysieke aanwezigheid, die verbondenheid met ons aardse lichaam dat naarmate we ouder worden steeds meer in de ban raakt van het denken, de herinnering aan wie we waren, dat wat we in wezen zijn, meer en meer verdringt. Totdat het lijkt alsof we vooral of zelfs alleen nog maar een mens zijn en dat dit, het aardse leven, het is. Alles wat we zijn. Maar dat is een vergissing. Het is namelijk niet waar. Vanuit onze fysieke beleving lijkt het alleen alsof de wereld om ons draait, we het centrum van het universum zijn en tegelijk afgescheiden. Alsof we er geen deel van uitmaken, een apart, op zichzelf staand wezen zijn.
En als we dan al denken of voelen dat er iets als een ziel is, iets wat groter is dan ons lichaam, niet tastbaar, dan hebben we het idee dat we onze ziel als het ware in ons lichaam hebben moeten proppen. En dat voelt niet prettig, want ons lichaam is daar natuurlijk veel te krap voor. Ken je dat gevoel, dat het voelt alsof je opgesloten zit in je lichaam? Dat jij stopt bij de grenzen van dat lichaam omdat je helemaal daarin zit? Gevangen.
Navigeren zonder vertrekpunt
Ik ken dat gevoel maar al te goed. Ik heb altijd wel geweten dat ik meer ben dan mijn fysieke verschijning, mijn denken, mijn karakter zelfs. Dat ik verder ga dan mijn fysieke grenzen. Maar wat was dat dan? Wat had ik hier te doen? Wat was mijn zielsmissie? Tjongejonge, wat heb ik lopen zoeken. Bij allerlei leraren, op opleidingen en in cursussen en trainingen, in gesprekken, meditatie. En toch kon ik het niet echt voelen. Het was een zoektocht die ik ergens wat leeg zou kunnen noemen. Ik zat gevangen in het aardse bestaan.
Want ik vergat iets heel essentieels. En ik zie om me heen dat ik niet de enige ben. Sterker nog, ik zie zo veel mensen hetzelfde doen: zoeken naar die zielsmissie, naar iets in de toekomst, als een losse flodder. Wel vanuit een verlangen, maar zonder basis. Bijna als voorbij jezelf. Het is als navigeren zonder vertrekpunt. Probeer maar eens je navigatiesysteem in te stellen zonder dat je aangeeft vanwaar je vertrekt. Dat kan niet. En heb je weleens een vliegreis geboekt door alleen je bestemming in te voeren? Onmogelijk! Maar het is wel wat we doen met ons eigen leven. We willen die bestemming, maar vergeten volledig ons te verbinden met onze oorsprong. We zijn vergeten waar we vandaag komen.
Je essentie voelen
Toch kun je je het weer herinneren, op ieder moment, als jij dat wilt. Het is echt helemaal niet moeilijk. En iedereen kan het. Altijd. Het kan hier en het kan nu. Je hoeft het eigenlijk alleen maar te laten gebeuren, je erop af te stemmen, te weten dat het zo is. Want je bent het. Jij bent je essentie, je hoeft er niets voor te doen, het niet waar te maken, er je best voor te doen. Juist niet. Hoe minder je doet, hoe makkelijker je je essentie kunt voelen.
Maar oef! Voor ons mensen is dat een van de moeilijkste dingen die er zijn. Want wij, ons denken, ons ego, willen er een bepaalde vorm aan geven. We willen het ‘pakken’. En als we dan iets voelen, vinden we het vaak niet genoeg. Want we denken dat we iets moeten zien. Of we hebben een bepaald plaatje in ons hoofd en we ervaren iets anders. Of we vinden het te simpel, zo simpel dat we niet kunnen geloven dat dit het is.
Maar hee, waarom zou je het niet proberen? Hier. Nu. Weten dat je lichaam maar een onderdeel is van het grotere geheel dat jij bent. Sluit je ogen eens. Stem je af op het licht dat jij bent, dat overal doorheen schijnt. Je kunt het zien als een enorme schijnwerper die jou voortdurend in het licht zet. Of als een zon die dwars door je heen straalt. Voel het maar. Dit is wie jij bent.
Je bent nooit afgescheiden geweest. Je bent verbonden, altijd geweest en je zult het altijd zijn.
Vind je het lastig om in je eentje te voelen wie of wat je in essentie bent? Dat begrijp ik heel goed. Je kunt het ook samen doen. Op 3 november geef ik de workshop Je Initiële Intentie, waarin je vooral je eigen essesntie gaat voelen, zodat je zielsmissie zich kan ontvouwen. Kijk hier voor meer info of om je op te geven.