Als je bewijs wilt dat IQ-tests niks zeggen over of iemand slim of wijs is, moet je eens in de gehandicaptenzorg kijken. In de ruim zes jaar dat ik daar als groepsbegeleider heb gewerkt, heb ik grote wijsheid en diepe liefde gezien in het gedrag en wezen van onze zogeheten ‘cliënten’.
Neem nou X, die volgens diagnoses een groot deel van het autistisch spectrum buitengewoon goed zou moeten kennen en naast angststoornissen een getest IQ had van minder dan 40! Ze had een stem als een kerkklok, kon niks zien maar wel heel goed luisteren.
Ik was ooit bij haar op de kamer op weg naar de uitgang, haar vaste rituelen net samen beëindigd, toen ze mijn aandacht vroeg. “Gordon?” Ja? Ik keek. Een kleine zeer eigenwijze ronde opdonder op haar stoel. Ik was echt gek op haar en dat wist ze prima. Ze ademde ineens langzaam maar diep en luid in door haar neus. Haar uitademing zette ze kracht bij door haar harde stem te gebruiken. “Hè, hè,” bulderde ze. Gevolgd door een zacht “Dag, Gordon!” Ik begreep wel dat ze me iets wilde vertellen, maar niet direct wat. Ik ging maar verder met mijn dienst. Druk, druk, druk genoeg immers. En ik was al een tijdje moe. Ons team werkte al jarenlang keihard en trouw onder pittige omstandigheden. Ze bleef het iedere paar weken herhalen. Totdat ik met mijn drukke vermoeide hoofd tegen een spreekwoordelijke muur aanliep en onverwacht ook een officiële diagnose kreeg: opgebrand. Toen pas begreep ik haar boodschap.
Laat los, Gordon. Adem diep in en uit en laat het los. Hè, hè. Wat een opluchting is dat…
Ze had me al die tijd willen helpen en heeft nooit meer dan beleefd aangedrongen. Die kleine wijze opdonder met haar lage IQ, die burnout absoluut niet zou kunnen spellen, maar ruim voor mij wist dat ik moest loslaten en afscheid nemen. Als dat geen liefde is. Drie maanden later was ik daar gestopt en ben ik fulltime aan Nieuwetijds(kind Magazine) gaan werken.
Ik weet nu, acht jaar later, nog steeds niet zeker wie van ons nou de begeleider was en wie de cliënt.
Weet jij het?