Een beroerte overleven waarmee ik de helft van mijn zicht verloor en me bijna doodde werd uiteindelijk het beste wat me ooit is overkomen. Maar voordat ik je vertel waarom dat is, zal ik je eerst wat vertellen over hoe het zover kwam.
Toen ik een kind was hadden mijn ouders dezelfde houding in het leven die de meeste Westerlingen wel kunnen herkennen. Hun plan voor mij en mijn drie jongere broertjes en zusjes was simpel: ga naar school, haal goede cijfers en krijg een goed diploma. Dan neem je een goede baan en verdien je genoeg geld om leuke dingen te kunnen kopen, en dan ben je gelukkig. Dat is de welbekende mantra waarmee ik en zoveel andere kinderen opgroeien, het is de American Dream. Het was mijn richtlijn en ik werd beloond voor al mijn harde werk toen ik uiteindelijk voor een Fortune 500-bedrijf kwam te werken.
geschreven door Joe Gannon
Al sinds ik een kind was, keek ik op naar de professionele zakenman. Ik wilde ook mooie pakken dragen, werken in een kantoor met een prachtig uitzicht op de skyline van New York, dineren in dure restaurants, en daten met vrouwen die niet uit mijn boerenomgeving kwamen. En elk jaar haalde ik meer van die doelen, naarmate ik langzaam hogerop de carrièreladder kwam. Ik veranderde van baan, verhuisde naar steeds rijkere buurten in Manhattan, kreeg een paar keer opslag en promotie; na bijna tien jaar in de zakelijke finance-sector was ik dan eindelijk op het punt waarop ik dacht dat ik ‘er was’.
Maar toen ik daar eenmaal was, voelde het nog steeds niet helemaal als genoeg. Sterker nog, ik wilde alleen maar meer. Toen zag ik een kans om nog hogerop te komen: mijn directeur vertelde me dat ze van plan was weg te gaan bij het bedrijf. Dat was precies de kans waar ik op had gewacht! Ik vroeg om meer verantwoordelijkheid en kreeg het, samen met een behoorlijke salarisverhoging. Zo kwam ik uiteindelijk in een “weet waar je om vraagt”-situatie. In de volgende maanden stapelden de verantwoordelijkheden en werklast zich steeds verder op, en het was duidelijk dat dat alleen maar zo door zou gaan. Zo begon de stille oorlog binnenin me die zou leiden tot de gebeurtenis die alles kapotmaakte waar ik mijn hele leven naartoe had gewerkt.
Ik werkte langer en harder dan ooit tevoren om mezelf te bewijzen. Mijn leven raakte totaal uit balans, ik leunde altijd naar meer werk. Tijdens het half jaar dat volgde, klommen mijn stress- en angstniveaus naar nieuwe hoogtes in een poging om mijn nieuwe werklast bij te houden; het bedrijf had nog geen geschikte vervanging gevonden voor de lege rol op de finance-afdeling. Mijn geest begon me tegen te werken en ik voelde me alsof ik vastzat in de loopgraven van mijn werkgerelateerde stress, op en buiten kantoor. Gelukkig stond er een vakantie voor de deur met mijn toenmalige vriendin, we zouden haar ouders bezoeken die voor hun pensioen naar een klein dorp in Mexico waren verhuisd. Dat was de eerste keer dat ik het land bezocht en ik was meteen verliefd op de relaxte en zorgeloze houding van de lokale bevolking, en werd omvergeblazen door de schoonheid van de stranden en de natuur waarin ik me bevond. Dit was precies de vakantie die ik nodig had! Maar alle goede dingen komen ten einde, en op Nieuwjaarsdag 2014 werden we afgezet bij het vliegveld om terug te vliegen naar New York City. Tenminste, dat was het plan.
Bij de balie op het vliegveld kreeg ik mijn boardingpass aangereikt. Precies op dat moment voelde ik een scherpe pijn in mijn linkerslaap, een pijn zoals ik die nog nooit had gevoeld. Ik sloot mijn ogen, pakte mijn hoofd vast en kreunde even. Toen ik mijn ogen weer opendeed, was de helft van mijn zicht weg en zag ik alles wazig. Er ging iets goed mis. Ik vertelde mijn vriendin wat er gebeurde en dat ik vrij zeker wist dat ik een beroerte had. Ik vroeg haar meteen een ambulance te bellen. Ik ging op de grond liggen, dronk wat water en begon meteen over te geven en te stuiptrekken, midden in het vliegveld. Toen de ambulancebroeders aankwamen, begon ik een tintelend gevoel te voelen in de hele rechterhelft van mijn lichaam. Ook merkte ik dat ik controle verloor over mijn motoriek en bewustzijn. Op dit moment dacht ik voor het eerst in mijn leven, “is dit het einde voor mij?”. Natuurlijk was ik wel eens eerder goed bang geweest, maar dat was niets in vergelijking met dat gevoel daar op de grond van het vliegveld op Nieuwjaarsdag van 2014. De ambulancebroeders gaven me een infuus en brachten me naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, dat gelukkig niet ver van het vliegveld was.
In plaats van mijn leven, verloor ik gelukkig alleen een deel van mijn zicht. Er was geen verdere zenuwschade. Pas in New York kwam ik achter de oorzaak van dit hersenletsel. De dokters daar ontdekte een gat in mijn hart, wat had geleid tot een bloedprop in mijn hersenen. Niet lang na die diagnose werd ik geopereerd aan mijn hart. Ik had nooit gedacht dat ik amper in de dertig al hartchirurgie nodig zou hebben. Het leven is echt onvoorspelbaar!
Het was niet bepaald makkelijk om na een beroerte en hartchirurgie weer te wennen aan het stadsleven. Het ging me in het begin erg slecht af. Ik had moeite om met mijn beperkte zicht de drukke straten van New York City door te komen. Mijn persoonlijkheid was ook drastisch veranderd, ik was veel ernstiger geworden. Mijn omgang met mijn vriendin, familie, vrienden en collega’s waren stuk voor stuk veranderd tot iets ongemakkelijks waar ik geen raad mee wist. Ook intimiteit was niet meer wat het was, mijn seksdrive stond op een laag pitje. Ik leek in niets meer op die grappige en positieve persoon die ik vroeger was rond mijn vrienden en familie. Ik had moeite met focussen, dus ook op het werk presteerde ik lang niet zo goed meer. Mijn wekelijkse therapie hielp wel voor even, maar in mijn hoofd keerde ik telkens terug naar donkere plekken. Na een jaar van dit nieuwe leven als man die ik zelf niet meer kende en waar ik zelf niet eens mee om wilde gaan, kreeg ik voor het eerst in mijn leven het idee om de planeet achter me te laten. Dat maakte me zo bang dat ik begon met iets wat ik mezelf beloofd had nooit te doen: ik ging aan de medicatie.
Ik slok antidepressiva en kreeg Xanax, een sterker middel, voor als mijn angstniveau te ondraaglijk werd. Al na een paar dagen vlakte ik af. Mijn depressie was weg en mijn angst bestond haast niet. Eén probleem: ik voelde helemaal niets meer. Alles was gewoon ‘oké’. Gebeurde er iets goeds, dan was mijn emotionele respons een “ja, oké”. Was het iets slechts? Ook oké. In het begin was ik zo opgelucht dat ik af was van die verlammende depressie en angst, dat ik het wel prima vond om als robot-van-vlees-en-bloed te leven. Dat dacht ik een paar maanden. Daarna zag ik dat ik met de dag meer veranderde in een functionerende maar zielloze machine. Was dit wel echt beter dan dat leven als afgepeigerde, door angsten geteisterde persoon dat ik hiervoor had? Zou ik de rest van mijn leven moeten kiezen tussen deze twee barre opties?
Nadat ik voor de derde maand op rij mijn medicatie had opgehaald, ging ik naar de sportschool. Toen ik later die avond thuiskwam, merkte ik dat ze door een gat in mijn tas waren gevallen. Ik nam het als teken en besloot in één keer te stoppen met mijn medicatie. De volgende dagen worstelde ik door de ontwenningsverschijnselen en al snel begon ik me weer een mens te voelen. Het was nu iets meer dan een jaar sinds ik de beroerte had overleefd; het werd me overduidelijk dat ik nu de keuze had om door te gaan met hoe ik de dingen deed, of om te kiezen voor mijn geestelijke gezondheid. Ik koos voor mijn geest. Begin 2015 besloot ik officieel te stoppen met mijn baan zodat ik kon gaan reizen en in een andere omgeving uit kon vogelen wat ik nodig had. Ik begon meteen kleiner te leven. Bijna alles wat ik had verkocht ik, doneerde ik, gaf ik weg of sloeg ik ergens op. Met ieder voorwerp dat mijn leven verliet voelde ik me fysiek en emotioneel lichter, alsof ik al die jaren gewichten op mijn schouder mee had gedragen. Toen begon de reis die voor altijd mijn leven zou veranderen.
In de zomer van 2015 kocht ik een busje en besloten mijn vriendin, onze hond en ik om de zakenwereld achter ons te laten en opnieuw te beginnen in Mexico. Na drie maanden en een roadtrip van tienduizend kilometer, waarvan we een maand hadden gewoon in het buitenland, werd het ons duidelijk dat onze relatie van meer dan drie jaar niet langer werkte. Toen ik me realiseerde dat onze hele toekomst samen weg was gevallen, voelde ik me compleet verloren. In New York had ik tenminste nog de steun en stabiliteit van mijn baan gehad, van mijn familie, vrienden, de cultuur en een taal die ik vloeiend sprak. Nu viel ik opnieuw in een donker gat, maar dit keer niet voor lang! Ik was vastbesloten het beste te maken van mijn situatie, dus ik pakte mijn rugzak en ging voor het eerst in mijn leven alleen op reis!
In de eerste maand ging ik maar op de bonnefooi en nam ik de bus naar iedere volgende halte op de backpacker-route in het middenwesten van Mexico. Het was een fantastische ervaring, ik ontmoette tientallen vriendelijke dorpsbewoners, expats, en reizigers van over de hele wereld. Toch besloot ik voor de volgende stap van mijn reis wat meer te plannen. Mijn hart deed nog steeds pijn en had wat fysieke, mentale en spirituele heling nodig. Dus mijn volgende stap was een Ayahuasca-ceremonie in de Pueblo Mágico van Tepoztlán. Mijn ervaring met Ayahuasca was zeer introspectief en ik voelde keer op keer dezelfde boodschap: “Je volgt het juiste pad”.
Na de ceremonie nam ik deel aan een tiendaagse Vipassana meditatie-retreat in stilte, in Coatepec, Veracruz. Dit was een van de moeilijkste maar ook intens verlichtende ervaringen die ik ook heb gehad. Tien dagen lang, elf uur per dag in stilte mediteren hielp ontzettend veel om mijn geest te kalmeren en controle te krijgen over mijn gedachtes en acties.
Als laatste halte van mijn reis werkte ik een maand voor kost en inwoning bij een holistisch helingcentrum genaamd The Sanctuary, in Puerto Escondido, Oaxaca. Na slechts een paar dagen realiseerde ik me al dat de Ayahuasca gelijk had. Ik had de juiste weg genomen! Ik leerde nieuwe meditatietechnieken, deed elke dag yoga, kreeg een spoedcursus in koken voor een voornamelijk rauwe, veganistische levenswijze, en deelde het gemeenschapshuis met wonderbaarlijke mensen van alle standen. We werkten, zongen mantra’s, hielden nachtelijke ceremonies, deelden onze intiemste gedachtes en gevoelens, en hebben veel samen gehuild. Dit was precies wat ik nodig had! Niet lang na aankomst ging ik in dienst bij het team als algemeen manager. De volgende zes maanden was The Sanctuary mijn thuis. In die tijd heb ik tientallen mensen geholpen dat hoofdstuk van hun levensreis door te komen, een ervaring die me altijd bij zal blijven! Hier leerde ik voor het eerste dat de echt spirituele mensen allemaal hun eigen hel hebben meegemaakt en allemaal een ontzettend sterk verlangen hebben om anderen te helpen hun persoonlijke hel te overwinnen
Na The Sanctuary kreeg ik de perfecte kans om geld te verdienen voor een reiziger: marihuana knippen in het noorden van Californië. De volgende twee maanden zat ik over een tafel gebogen als wietkapper. Ook daar was ik omring door mensen die de ervaring memorabel maakten. De tijd raasde voorbij dankzij het delen van verhalen, luisteren naar onze favoriete muziek, en al het gelach ’s avonds bij een warm vuur, waar onze handen even konden rusten.
Toen ik Californië achter me liet, ging ik even langs in New York om vrienden en familie te bezoeken, voordat ik verder ging naar Puerto Rico. Hier woonde een vrouw waar verliefd op was geworden in Mexico. De band die we smeedden in onze korte tijd samen was anders dan iedere andere band in mijn leven. Het was gebaseerd op liefde en respect voor wie de andere persoon in de kern was, en niet op wie we wilden dat ze waren. De relatie hield niet lang stand, maar ze heeft zonder twijfel mijn lat verhoogd voor wat ik in toekomstige partners zoek.
Wederom liet ik een stukje van mijn hart achter en ging voort op mijn levensreis! Ik vloog naar Cancún en kwam met baantje na baantje langzaam dichter bij de kuststad dat als geen ander mijn hart heeft kunnen helen: Puerto Escondido. Voor deze toch gold zonder twijfel dat de reis belangrijker was dan de bestemming. Op het schiereiland van Yucatan zag en beklom ik de eeuwenoude Maya-piramides. In Tulum nam ik deel aan een prachtige en emotionele peyote-ceremonie, waar ik een nog diepere blik kreeg op hoe mijn geest werkt. In Palenque werd ik een met de natuur nadat ik de plaatselijke magische paddenstoelen had gegeten, en badderde ik in mystieke watervallen in de jungle. Zoals altijd werd alles nog indrukwekkender wanneer ik deze ervaringen kon delen met reisgenoten. Ik was ondertussen een echte reisverslaafde en hoopte dat er nooit een einde aan zou komen! Gelukkig was mijn thuis voor de komende tijd een kustparadijs en hotspot voor backpackers.
In Puerto Eescondido verbleef ik een maand in een hostel, tot ik voor langere tijd een huurwoning vond. Je raadt het al… nog meer geweldige mensen!
Het was een prachtige nieuwbouwwoning van twee verdiepingen, waar ik de volgende zes maanden passies beoefende waar ik al jaren niets mee had gedaan. Ik leerde te surfen, verkende de lokale natuur, focuste op een gezonde levensstijl, begon mijn reisblog, schreef wat artikelen, draaide plaatjes op verschillende podia, en deed wat ik kon om zo veel mogelijk van elke dag te genieten. Mexico gaf me de kans om mijn leven tijden op mijn eigen manier te leven, zonder veroordeling. Daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor.
Een paar maanden geleden ging ik voor twee en een halve week naar Guatemala, om in San Marcos een vriend van me te bezoeken, genaamd Luke. We hadden elkaar het jaar daarvoor ontmoet in mijn manager-tijd bij The Sanctuary. Sinds onze vriendschap was ik al benieuwd naar zijn werk voor een school voor arme kinderen in Antigua, Guatemala. De eerste twee weken ging ik op in de pure schoonheid van de actieve vulkaangemeenschappen rond Atitlán, waar hij woonde. Ik nam deel aan yoga, cacaoceremonies, extatische dans, en zelfs Bhakti-zang. Al die activiteiten deelde ik natuurlijk met nieuwe en spannende reisvrienden met verschillende nationaliteiten. Als finale voor mijn verblijf kreeg ik een gig als DJ bij een bar, op tien minuten reizen per boot over het meer bij San Pedro.
Na een vaarwel aan mijn vrienden die ik op het meer had ontmoet, gingen mijn vriend Luke en ik naar Antigua en bezochten we de school van de Integral Heart Foundation. Hoewel ik in de maanden ervoor al had geholpen met fondsen werven, werd het me veel persoonlijker toen ik de kinderen die ik hielp ook echt kon ontmoeten. Het was ongelooflijk hartverwarmend om de kinderen te zien, wetend in wat voor slechte omstandigheden ze tot voor kort hadden gewoond. Geen van hen gingen toen naar school en de meesten waren gedwongen door afvalbergen te struinen, voor een paar cent per dag. Zo moeilijk hadden ze het. Geen wonder dat dit de blijste schoolkinderen waren die ik ooit heb ontmoet!
Een paar dagen later nam ik afscheid van Luke en de kinderen en ging ik terug naar Puerto Escondido. Maar bij terugkomst veranderde er iets in me en kwam ik weer in een depressie. Ik begon me af te vragen wat ik echt wilde en nodig had in mijn leven. Ik miste mijn vrienden en familie in New York en mijn geld begon op te raken. Na een maand vol zelfreflectie besloot ik dat het tijd was om terug naar huis te gaan.
Dus nu ben ik weer terug bij af… soort van. In iets meer dan twee jaar heb ik meer avontuur gehad en meer meegemaakt van wat deze geweldige wereld te bieden heeft dan de meeste mensen in hun hele leven doen. Als ik zo terugkijk moet ik er om lachen, vooral als ik me bedenk hoe lang ik in mijn persoonlijke hel vastzat en dan zie hoe ver ik ben gekomen sinds die tijden van intense wanhoop. Het was als mentaal drijfzand: hoe meer ik ermee worstelde, hoe dieper ik erin wegzonk. Van alle lessen die ik heb geleerd, is dit wel de belangrijkste: je geest kan je grootste vijand zijn, maar ook je grootste bondgenoot. En uiteindelijk ben ik degene die beslist welke van de twee het is. Om dat in te zien moest ik afreizen naar het onbekende en zelf het leven meemaken, zonder dat had ik die les nooit eigen kunnen maken. Mijn ervaringen en de honderden connecties die ik op mijn reizen heb gemaakt hebben samen mijn leven gered. Ik wil er niet eens aan denken waar ik zou zijn zonder deze twee jaar. Ik heb nog steeds geen zicht aan mijn rechterkant, maar ik kan wel weer een mooie toekomst voor mezelf zien, iets dat ik had verloren zodra ik de beroerte kreeg.
Tijdens mijn twee jaar aan reizen heb ik zoveel ontdekkingen gedaan, maar de belangrijkste is dit: in de kern van mijn wezen ben ik een reiziger. Het is een van de weinige dingen in mijn leven die me doet voelen dat ik echt leef. Door te reizen ontdekte ik voor mezelf dat zoveel van wat ik dacht te weten over andere culturen niet klopte, totdat ik de culturen zelf ervaarde.
Door mensen van over de hele wereld te ontmoeten, heb ik een nieuw perspectief op het leven gekregen. Ik realiseerde me dat we misschien wel op enorme afstanden van elkaar zijn geboren, en zijn opgegroeid met totaal andere culturen, en in veel gevallen spreken we dan wel een andere moedertaal, toch zijn we allemaal zo verschillend nog niet. Sterker nog, de meeste mensen die ik heb ontmoet waren net als ik op een persoonlijke tocht, op zoek naar diepere betekenis in hun leven.
De tien jaar die ik woonde en werkte in New York City heeft me ook in contact gebracht met mensen van over de hele wereld. Toch verschilde dat totaal van mijn reiservaringen, omdat de meeste New Yorkers al een levensstijl hadden gekozen en meestal meer waren gericht op hun carrière dan op hun zielentocht. Vanuit mijn persoonlijke ervaring met de mensen die ik heb ontmoet, kan ik zeggen dat reizende mensen zoekers zijn, ze zoeken naar iets dat mist in hun leven thuis. Ikzelf miste een hoger doel, iets wat ik nu kan vervullen dankzij mijn fondsenwerving voor de Integral Heart Family in Guatemala.
Het mooiste aan dit verhaal dat mijn leven is, is dat het nog lang niet is afgerond. Ik heb nog zoveel hoofdstukken om te schrijven, duizenden nieuwe personages om te ontmoeten, en talloze avonturen om mee te maken. Het beste dat ik heb mogen ontvangen tijdens mijn twee jaar aan reizen zijn de connecties die ik heb gemaakt met mijn zielenstam uit alle windstreken. Ik vertrok uit New York om mezelf te helen en om een hoger doel te vinden, en ik voel dat ik die doelen heb bereikt. In mijn ervaring van de 34 jaar die ik op deze planeet rondloop, heb ik nergens meer heling gevonden dan in de diepe en betekenisvolle connectie met andere zielen. Ik heb mezelf beloofd deze les te volgen en met zoveel mogelijk andere mensen te delen. En waar kan ik die reis beter voortzetten dan in New York!
