De laatste tijd denk ik veel na over identiteit. Hoe ik er heel hard naar gezocht heb, de mijne. En gevonden heb met de hulp van mijn hart.
Wat doe je als jongetje van anderhalf als je vader er ineens niet meer is en je moeder emotioneel totaal niet beschikbaar? Je wordt uit pure armoede je eigen innerlijke ouder. En omdat ik daar maar één voorbeeld van in huis had was ik heel lang vooral mijn eigen hardvochtige moeder. Tegen de tijd dat ik tiener werd was mijn vrouwelijke energie enorm ontwikkeld maar er was niemand om me te leren hoe ik mezelf moest scheren, of met meisjes om moest gaan. Niemand ook die me van heel dichtbij had laten zien hoe een man te zijn in deze samenleving. Toen ik de deur van mijn één ouderlijk huis achter me dicht trok om op kamers te gaan wonen wist ik totaal niet wat ik allemaal wel en niet voelde, en wat mijn grenzen waren. En ik had geen flauw benul dat ik op zoek ging naar mezelf.
Kinderen luisteren niet per se met hun oren maar kijken vooral naar anderen, wat die zelf doen en ze doorvoelen dat. En reageren daar op. En niet onbelangrijk, ze passen zich aan wat ze om zich heen zien. Daarom is het liefdevolle voorbeeld zo belangrijk voor ze. Van ouders en familie. Van cultuur en maatschappij. Het voorbeeld dat ik van mijn moeder kreeg en de afwezigheid van een vader heeft er lang voor gezorgd dat ik mijn vrouwelijke energie afwees en mijn mannelijke energie nauwelijks herkende. Het voorbeeld van mijn cultuur en maatschappij heeft er lang voor gezorgd dat ik mezelf onbewust vergeleek met anderen. Maar waar ik ook keek: opleidingen, relaties, verslavingen, beroepen en iedereen om me heen, ik zag wat ik zocht vrijwel nergens terug.
Tot die dag dat ik in een vrouw een innerlijk kind herkende waarvan ik dacht dat het op het mijne leek. Licht, warm en speels. Lief, slim en grappig. Net zo boos, eenzaam en verdrietig. Zij keek ook dwars door mij heen. We hebben elkaars innerlijk kind onmiddellijk geadopteerd om daar eens goed voor te zorgen, en hebben dat jaren mogen doen totdat we beseften dat we dat beter eerst voor ons zelf konden doen. Het was de eerste keer dat ik de verantwoordelijkheid over mijn binnenwereld op me nam. En ik spontaan en voor het eerst het benul kreeg waar ik kon vinden wat ik al levenslang zocht. In mezelf. In mijn lichaam met zijn angst en pijn. In mijn gevoel. In mijn hart. Dus daar ben ik het gaan zoeken. En ik ben er naar gaan luisteren.
De eerste jaren hoorde ik in variaties alleen maar dit:
“Wat heb je nu nodig”?
Toen ik daar echt naar begon te luisteren en mijn zachte vrouwelijke energie omarmde kwam er pas ruimte voor de volgende vraag die ik vanbinnen hoorde:
“Waar kom je vandaan”?
Toen ik eindelijk begreep dat dit in bijna alle opzichten een strikvraag is, was ik weer een tijdje verder maar veel meer vergevingsgezind, minder veroordelend naar mezelf en anderen. Enorm veel dankbaarder en daardoor meer verbonden met mijn ziel, spirit en het universum. Wat me deed durven aarden, waardoor veel meer in mijn lichaam en het nu aanwezig.
En zo kwam er ruimte voor de volgende vraag:
“Wat kom je doen?”
Ook daarvoor heb ik even nodig gehad. Toen ik diep vanbinnen kon voelen dat het niet om doen maar om (helemaal mezelf) zijn gaat (en dat ik dan vanzelf doe wat bij mij past) kwam ik uiteindelijk bij de vraag uit waar ik al een heel leven lang een antwoord op wilde.
“Wie ben je?”
Je begrijpt het al. Dit ging niet zonder slag of stoot. Ik mocht eerst nog mijn eigen mannelijke energie leren eren, zodat ik liefdevol grenzen kon gaan stellen en mijn eigen energie kon onderscheiden van anderen. Waardoor er ineens liefdevol evenwicht ontstond tussen het mannelijke en het vrouwelijke in mijzelf. Pas toen die twee harmonieus gingen samenwerken, zonder oordeel daarover, kon ik mijn ziel verstaan die alleen de taal van eenheid en onvoorwaardelijke liefde spreekt. En dit is wat ik kon horen:
Ik ben alles en iedereen om me heen.
Want alles is Één.
