Mijn stelling van de week: “Als je echt van jezelf houdt ben je volledig open, transparant en authentiek. Heb je geen oordeel over jezelf. Heb je niks te verbergen voor jezelf en anderen, en alles mag er zijn. Je lichte kanten en je donkere stukken.”
Ik weet: het is geen breed gedragen maatschappelijk geaccepteerde overtuiging. We identificeren ons collectief maar al te graag met goed en licht. Onze schaduw, onze angst, verdriet en pijn komen we niet makkelijk onder ogen. Want dat vereist voelen en compassie. En dat leren we niet echt op school. Het vereist in zekere zin ook moed.
Als je me op mijn 25e had verteld dat mijn schaduwkant, mijn trauma, mijn pijn en de wereld die ik ervaar mijn eigen verantwoordelijkheid is had ik je, indien goed getimed, misschien wel iets naar je hoofd geslingerd. Daar had ik pas tien jaar later voor het eerst voorzichtig ruimte voor toen ik begreep dat als ik zelf niet iets veranderde aan mijn gedrag ik dezelfde pijnlijke resultaten zou krijgen. Ik had misschien nog wel 10 jaar nodig om te zien dat licht en donker twee zijden van dezelfde medaille zijn.
Ik keek laatst chronologisch, lineair, terug op de laatste zoveel jaar van mijn leven en hoeveel er wel allemaal niet gebeurd was en al snel zag ik in mijn verbeelding naast hele mooie momenten wat me gekwetst had destijds. Wat ik zag als een mislukking of als een falen. Totdat ik een stem in mezelf hoorde.
Zet het eens naast elkaar…
Wat je als fijn en als pijnlijk hebt ervaren.
Zet het zonder oordeel naast elkaar i.p.v. achterelkaar of tegenover elkaar.
Ik werd stil en kon voelen wat ik allemaal wel niet geleerd had dankzij mijn pijnlijke ervaringen. Hoe me dat vooruit heeft gedreven om mezelf beter te leren kennen. Verantwoordelijkheid voor mijn gevoelens te nemen. En hoeveel me dat opgebracht heeft. Hoe ik nu nog meer op mijn eigen hart en intuïtie vertrouw dan vroeger, juist dankzij die pijnlijke momenten. Ik was even heel trots op mezelf.
En dat mag je best van me weten…
PS: Volg me hier:
