De universiteit van Milan heeft ontdekt dat er een ‘zeer hoge prevalentie’ is van mensen die berichten krijgen van overleden dierbaren, zowel gesproken als visueel.
Om over na te denken: Bestaat er bewustzijn buiten het lichaam? Is biologie nodig om bewustzijn te doen leven?
Wat gebeurt er als we ‘sterven’? Die vraag kunnen we niet echt beantwoorden, maar misschien kunnen we zeggen dat er in ieder geval iets gebeurt. Het bewijs voor bijvoorbeeld reïncarnatie is nogal overweldigend. Er zijn al een aantal gevallen van kinderen die hun vorige levens glashelder herinneren, die in detail hun vroegere familie kunnen beschrijven en hoe ze zijn gestorven, en allerlei andere factoren die worden beaamd door hun vermeende vorige familie. Dat is precies waarom Carl Sagan zei dat reïncarnatie “wetenschappelijk onderzoek waard is”.
Ander onderzoek naar bijna-doodervaringen suggereert dat het bewustzijn niet afhankelijk is van onze biologie, aangezien mensen die bijna dood zijn of zelfs al dood verklaard zijn en daarna weer tot leven komen, en die vervolgens verhalen vertellen en details beschreven over hun omgeving die ze op dat moment niet hadden kunnen waarnemen als ze niet ‘buiten’ hun lichaam waren getreden. Deze informatie werd zelfs voorgelegd aan de Verenigde Naties.
Er kan van alles gebeuren wanneer iemand komt te overlijden. Misschien kan hun ziel meerdere routes nemen, als het een keuze heeft? Misschien is bewustzijn iets dat losstaat van de ziel? Misschien blijven stukjes van ons bewustzijn ‘rondplakken’ terwijl onze ziel op een nieuw avontuur gaat? Wie weet, maar het bewijs suggereert dat wát er gebeurt behoorlijk interessant is, om het zacht uit te drukken.
Een onderzoek van een paar jaar geleden voegde toe aan dit mysterie. Onderzoekers van de Universiteit van Milaan ontdekten dat er een ‘zeer hoge prevalentie’ bestaat van mensen die berichten kregen van hun overleden dierbaren, zowel gesproken als visueel. Dit onderzoek labelde dit echter als ‘hallucinante verwerkingservaringen’ en de onderzoekers leken niet open te staan voor het idee dat deze ervaringen echt zouden kunnen zijn.
Uit hun werk leerden ze dat 30 tot 60 procent van de mensen dit soort ervaring hebben, ten minste, onder de weduwnaars/weduwen. Hun bevindingen zijn gepubliceerd in het Journal of Affective Disorders.
Jacqueline Hayes, academicus aan de University of Roehampton, heeft het fenomeen jarenlang onderzocht. Ze heeft mensen geïnterviewd uit heel het Verenigd Koninkrijk, die allemaal partners, ouders, kinderen, broers of zussen en vrienden hebben verloren. Ze vertelde aan de Daily Mail: “Mensen hebben het over visies, stemmen, tast, geur en iets dat we een gevoel van aanwezigheid noemen, dat niet specifiek gekoppeld is aan de vijf zintuigen. Ik heb gezien dat deze ervaringen soms helend en transformerend zijn, bijvoorbeeld als je je dierbare hoort verontschuldigen voor iets dat is gebeurd – en soms legde het juist op een pijnlijke manier de nadruk op het verlies en het rouwen.”
Dit verslag komt overeen met onderzoek van de University of Southampton, dat suggereerde dat er wellicht iets bestaat als leven na de dood. Dat onderzoek, dat in 2014 werd gepubliceerd, vond bewijs dat bewustzijn nog minutenlang kan voortduren nadat iemand klinisch dood is verklaard, iets dat voorheen voor onmogelijk werd gehouden.
Russel Targ, een bekende natuurkundige en medeoprichter van het STARGATE-project, een samenwerking tussen de Amerikaanse overheid en Stanford University, deelde ook een interessante ervaring die hij had met zijn overleden dochter. Tijdens een formele ontmoeting met mensen waar hij weinig mee te maken had, vroeg zijn dochter aan één van deze mensen om een bericht te geven aan haar vader, Russel. Deze ervaring overtuigde hem ervan dat bewustzijn echt de dood overleefd. Hij deelde deze gebeurtenis in een interview met UFO-onderzoeker Richard Dolan en is hier in zijn geheel te zien.
Het wetenschappelijk onderzoek van het mediumschap begon al zo’n 150 jaar geleden. Leden van de British en American Societies for Psychical Research deden diepgaand onderzoek, waar veel prominente fysiologen, psychologen en wetenschappers betrokken bij waren.
In de laatste paar jaar wordt wetenschappelijk onderzoek naar mediumschap weer steeds populairder. Dit kan zijn doordat recent onderzoek heeft bevestigd dat mediumschap niet verwant is met conventionele dissociatieve ervaringen, psychoses, disfunctie, pathologie of een overactieve fantasie. Sterker nog, een groot percentage van mediums zijn juist zeer intelligente individuen.bron
“Het meeste onderzoek naar dit fenomeen tot nog toe heeft zich gericht op of mediums echt accurate informatie kunnen geven onder blinde omstandigheden en of hun persoonlijkheden significant afwijken van de bevolkingsnormen. Maar er is maar weinig bekend over hun fysiologische en elektrocorticale processen. Wetenschappers gebruiken al tijden EEG-scans om mediums in trance (zeer dissociatief) (Prince, 1968; Mesulan, 1981; Hughes and Melville, 1990; Oohashi et al., 2002; Hageman et al., 2010) te bestuderen, maar voor zover wij weten zijn mentale mediums die niet in een trance raken nog niet op deze manier bestudeerd.”
Dit fragment komt van een team van wetenschappers, waaronder wetenschappers van het Institute of Noetic Sciences (IONS), uit hun allereerste artikel over mediumschap in het vakblad Frontiers in Psychology in 2013.(bron)
Paul Mills van de University of California, Julie Beischel en Mark Boccuzzi van het Windbridge Institute, en Arnaud Delorme, Dean Radin en Leena Michel van het IONS werkten samen om een onderzoek te ontwerpen en uit te voeren dat psychometrische en elektrofysiologische gegevens verzamelde van zes individuen. Alle participanten gaven accurate informatie over overleden individuen onder dubbelblinde omstandigheden, en deden dit weer tijdens dit onderzoek. Correlaties tussen de nauwkeurigheid van de beweringen van de mediums en hun elektrische breinactiviteit werden bestudeerd, en het verschil in breinactiviteit werd bekeken wanneer ze bewust vier subjectieve staten opriepen: perceptie, herinneren, verzinnen en communicatie.
Iedere deelnemer legde twee taken af met hun ogen gesloten. Bij de eerste taak werd de deelnemer alleen de voornaam van een overleden persoon verteld. Daarna moesten ze 25 vragen over ze beantwoorden. Na elke vraag werd de deelnemer gevraagd om in stilte informatie waar te nemen die relevant was voor de vraag voor 20 seconden en om vervolgens verbaal te antwoorden. Ieder antwoord werd opgenomen en toen beoordeeld op nauwkeurigheid door mensen die de overledenen kenden.
Van de 4 mediums was de nauwkeurigheid van 3 significant hoger dan toeval. De correlatie tussen nauwkeurigheid en breinactiviteit tijdens die 20 seconden van vermeende communicatie met de overledene was uitstekend. Onderzoekers ontdekten dat breinactiviteit tijdens de 20 seconden van stille mediumschapscommunicatie significant was in de frontale thetagolven van een deelnemer.
Deze resultaten (en wetenschappers) geven hiermee geen definitief bewijs van mentale communicatie met overledenen, maar de nauwkeurigheid in de taken en de unieke gemeten breinactiviteit tijdens de tweede taak vragen in ieder geval om verder wetenschappelijk onderzoek naar dit te weinig onderzochte fenomeen.
Het idee dat bewustzijn bestaat voorbij de fysieke wereld wordt nog steeds begroet met harde kritiek, maar met al dat interessante bewijs hoort dat niet zo te zijn. Het zou juist met een open blik nader onderzocht moeten worden. Helaas blijft het waar dat hoe sterk en plausibel het bewijs voor iets ook is, het vaak alleen maar tegen weerstand en bespotting op botst als het onze gangbare kennis verstoort. Talloze ‘gewone’ mensen hebben ervaringen gehad die suggereren dat hun dierbaren niet echt ‘weg’ zijn, maar simpelweg op een andere plek zijn; waarom nemen we dan aan dat dit slechts hallucinaties zijn? Waarom springen we meteen naar die conclusie en hebben we geen aandacht voor het idee dat er misschien echt een soort leven na de dood is, ook al is het ons nog niet gelukt dat volledig te begrijpen?
