Wat als we ni̇et tot vergevi̇ng komen?

De wonden in ons hart houden ons af van vergeving.

De laatste tijd blijft het thema ‘vergeving’ opduiken in mijn gedachten. Ik probeer er duidelijkheid over te krijgen door vragen als:

‘Hoe kan ik mezelf vergeven voor wie ik ben en voor de fouten die ik heb gemaakt, of anderen vergeven dat zij mij pijn gedaan gedaan?’

Maar wat betekent dat eigenlijk, vergeven, en hoe voelt het? Ik heb veel gehoord en geleerd over de verschillende methoden en praktijken om tot  vergeving te komen, maar ben nog niet in staat gebleken het volledig te omarmen.

We hebben allemaal wonden. Allemaal kennen we het gevoel lege plekken in ons lichaam en ziel te hebben. Deze plekken zijn pijnlijk en we proberen ze op te vullen met mensen, partners, minnaars, werk, status, voedsel, geld en ga zo maar door. De pijnlijke plekken vertellen talloze verhalen over wat we verkeerd gedaan hebben, dat we onwaardig of niet geliefd zijn, en wijzen op diepgewortelde gevoelens van nergens bij te horen en onwaardigheid, wat fundamenteel ingeprent is in ons menselijk bestaan. Maar deze plekken kunnen niet worden gevuld omdat  ze van nature leeg zijn.

We moeten ons realiseren dat ons vermogen om de werkelijkheid te begrijpen beperkt is

Het spervuur ​​van vragen over (eigen en andermans) mislukkingen, fouten, en handelingen die schuld of schaamte veroorzaken gaat maar door. Al die ongelukken, gekwetstheid, en niet-verbonden-zijn met anderen: allemaal gebaseerd op een  ‘misverstand.’

We zien het leven met een beperkte blik, maar op een of andere manier zien we het als ‘de’ werkelijkheid. Ons perspectief op het leven is egocentrisch en dit ‘zelf’ ziet zichzelf als een afzonderlijke entiteit. Vanuit dit beperkte perspectief leidt dit tot scheiding tussen ons en de rest van de werkelijkheid en zo creëren we onze eigen kleine wereld waarin we oordelen en projecteren, en zo ontkennen we ook de enorme verwarring die in ons leeft.

We moeten ons realiseren dat ons vermogen om de werkelijkheid te begrijpen beperkt is. Daarom, als we actief willen vergeven, zijn we beperkt door onze eigen persoonlijke vooroordelen – en ervaringen en de verhalen die we hebben opgebouwd over de hele wereld. Paradoxaal genoeg stelt de acceptatie van deze beperking van perspectief ons in staat om een ​​stap dichter bij vergeving te komen.

Vergeving biedt ons de mogelijkheid om uit scheiding en isolement te stappen, en in een diepe acceptatie van ‘wat is’ te komen. Echte vergeving werpt een licht op de complexiteit en de beperking van onze menselijke ervaring. Het is de erkenning van de beperking zelf. En geeft vergeving een diepere vorm van begrip.

Laten we eerlijk zijn: als we kinderen vergeven voor het maken van fouten, denken we daar geen twee keer over na omdat we hun beperkte bewustzijn accepteren. Waarom? We zijn gaan geloven dat ons bewustzijn als we volwassen zijn in staat is om de werkelijkheid weer te geven, maar de waarheid is dat het nog steeds beperkt is. 

Vergeving vraagt nederigheid

Omdat het ‘misverstand’ diep geworteld is en ook wordt gevoed door ons gevoel van isolement in deze wereld, is elke poging om te vergeven niet compleet zonder de spirituele dimensie. Vanuit een perspectief van Eenheid is vergeving daarmee pas een natuurlijk gevolg. Het onderstreept het feit dat we onze weg kwijt zijn, en op zoek naar de weg, terug naar huis, die meestal is geplaveid met beproevingen, manipulaties en andere middelen.

Ware vergeving erkent ook dat we geen echte controle hebben over het leven, dit brengt ons terug naar een plaats van nederigheid. Zelfs als ’terug naar huis’ niet tastbaar of te beschrijven is, kunnen we de aanwezigheid meestal voelen. Als we erkennen dat we allemaal op zoek zijn om weer thuis te komen, laat de vergeving ons terugkeren naar onschuld, en elke keer opnieuw beginnen; niet een keer, maar keer op keer met alle pijnlijke gebeurtenissen waar we voor staan ​​in ons leven. De onschuld is de erkenning van onze zachtmoedigheid en alledaagsheid.

Op een dieper niveau geeft het schuldgevoel ons niets anders dan het verder creëren van scheiding om ons eigen kritische ego te dienen. Toch betekent dat niet dat spijt of verontschuldigen voor fouten niet nodig of nuttig zijn, noch dat ‘overtredingen’ naar jezelf of anderen geen gevolgen zouden dragen.

Het uiten van spijt is een erkenning van de manier waarop onze onwetendheid anderen en onszelf pijn heeft veroorzaakt, en helpt ons in het kweken van bewustzijn. De uitdaging is echter niet te verdwalen in schuld en schaamte maar wakker te worden met een bredere realiteit.

Echte vergeving komt met echt begrip. Dit gebeurt wanneer we buigen voor de uitgestrektheid van het onbekende, en afstand doen van de arrogantie en de illusie dat het mogelijk zou zijn het leven te beheersen en te controleren.

lees ook:

1. Leer de traditionele Hawaiiaanse beoefening van vergeving begrijpen.
2. Vergeving is de sleutel tot geluk.
3. 10 gouden regel voor vergeving