Meerdere culturen hebben in verschillende tijdperken over zeemeerminnen geschreven, van het oude Babylon tot op de dag van vandaag. Er zijn zelfs claims van recente observaties. Met alle overlevering die over deze wezens bestaat, is het niet moeilijk om je voor te stellen dat ze echt zouden kunnen zijn.
Om over na te denken: Hoeveel voorbeelden zijn er dat eeuwenoude kennis verwerd tot een eeuwenoud feit? Hoeveel weten we echt over onze ware, verzwegen geschiedenis? Zou er een hele wereld kunnen zijn waarvan we het bestaan niet eens weten?
Eeuwenoude overlevering is fascinerend, om het zacht uit te drukken. Zeker als je in de mythologie duikt. Wat altijd aanlokkelijk is van de mythologie is dat er goede redenen zijn om te geloven dat veel ervan eigenlijk niet mythologisch is, maar in sommige gevallen juist echt.
We zien dit terug in veel voorbeelden. Plato’s beschrijving van Atlantis kan er één zijn (en velen beschreven het al voor hem), zeker samen met al het bewijs van het bestaan ervan dat is opgerakeld sinds het Oude Griekenland. Een ander voorbeeld zijn mensen met ‘bovenmenselijke’ krachten, zoals helderziendheid, telepathie en psychokinese, dat we veel terugvinden in Boeddhistische en andere oude Aziatische geschriften.
Vandaag de dag bestaan er documenten en voorbeelden, zelfs uitgegeven in wetenschappelijke tijdschriften, van mensen die dit soort krachten tentoonstellen. Je vindt het met name terug in voormalig geheime documenten van wereldwijde militaire bronnen. Nikola Tesla kreeg zijn ideeën van vrije energie en elektronische generatoren van oude Vedische concepten, en een heleboel moderne neurowetenschappelijke en kwantumfysica komt overeen met oude Aziatische leerscholen.
Er zijn veel onderwerpen om uit te kiezen, en het lijkt erop dat ideeën en concepten die niet echt in ons framework passen, of ideeën die we ons niet voor kunnen stellen als echt, pardoes in de categorie ‘mythologisch’ worden gegooid. Zodat we ons weer op ons gemak voelen. Maar onthoud dat de mensen die echt spraken over deze wezens en de overlevering hebben bestudeerd, er zeker van zijn dat sommige van deze zogenaamde mythologische concepten helemaal echt waren. Hoe komt dat?
Zeemeerminnen
Een ander voorbeeld is de zeemeermin. We zien vandaag de dag nog overal afbeeldingen van haar; Starbucks gebruikt de tweestaartige zeemeermin zelfs als hun logo! Volgens de Griekse mythologie waren zeemeerminnen, ook wel sirenes genoemd, van nature roofzuchtig, meesteressen in de kunst der verleiding. Ze konden zeelieden betoveren met hun gezang en beloftes van seks, om vervolgens degenen die voor hun lokroep vielen, te vermoorden.
Een onderzoek in het tijdschrift Journal of Academic Study of Religion legt het ons als volgt uit:
“De zeemeermin vervaagt de grens tussen de vrouw en de vis, vrouwelijkheid en vleselijkheid, land en zee, mens en de ander. Ze wordt ook gezien als een astrale entiteit in verschillende metafysische cirkels. In de zeemeerminnenindustrie wordt ze vaak neergezet als een ambassadeur voor bescherming van maritieme milieus. En in de algemene wijdverbreidheid van dit personage zien we haar ook strijden met onmenselijke wezens als vampiers, weerwolven en engelen. In de huidige cultuur met al haar media, staat de zeemeermin voor een extra kans om te investeren in een anders-dan-menselijke identiteit.”
Ze staan ook afgebeeld in de oude Vedische overlevering, in het verhaal van Suvannamaccha bijvoorbeeld, uit de Aziatische versie van oude mythologie van de Hindoes. Ze worden niet altijd neergezet als lokkende, verraderlijke beesten: in sommige verhalen zijn ze beschermers, worden ze verliefd, en meer. Ze vertellen ook een geschiedenis van gevangenneming, wat niet zo verrassend is, gezien de duistere tendens van de mensheid in de huidige staat van ons bewustzijn.
Etherische domein
Volgens een van de meest vooraanstaande autoriteiten op dit gebied, Manly P. Hall, waren de Undines, zoals meerminnen ook wel genoemd werden, watergeesten, die functioneerden “in de onzichtbare, spirituele essentie genaamd vochtige (of vloeibare) ether.
Dit is vooral interessant omdat dat nog iets is waar al zo lang over wordt gesproken in oude ‘mythologie’, maar dat de natuurkunde nu aantoont als waar. Hier is een fantastisch citaat waar dit uit blijkt:
“En ze lieten Apollonius vragen stellen; en hij vroeg ze waar ze dachten dat de kosmos uit bestond; en ze antwoorden; ‘uit elementen’. ‘Zijn er dan vier?’ vroeg hij. ‘Niet vier,’ zei Larchas, ‘maar vijf.’ ‘En hoe kan er dan een vijfde bestaan,’ zei Apollonius, ‘naast dat van water en lucht en aarde en vuur?’ ‘Er bestaat de ether,’ antwoorde de ander, ‘dat we dienen te beschouwen als datgene waar goden van zijn gemaakt; want zoals alle sterfelijke wezens de lucht inhaleren, zo inhaleren de onsterfelijke en heilige wezens de ether.’ ‘Moet ik dan’, zei Apollonius, ‘het universum zien als een levend wezen?’ ‘Ja’, zei de ander. – Het Leven van Apollonius van Tyana, Philostratus, 220 n. Chr.
Zelfs Tesla sprak erover:
‘Alle waarneembare materie komt van een primaire substantie, of dichtheid voorbij onze voorstelling, die alle ruimte vult; de akasha of lichtdragende ether, waarmee de leven-gevende Prana of creatieve kracht werkt om zo tot bestaan te roepen, in eeuwigdurende cycli, alle dingen en fenomenen.’ – Nikola Tesla, Man’s Greatest Achievement, 1907
Vandaag de dag bevestigt de natuurkunde de ether en dat technologie er gebruik van kan maken.
Bezoeken uit andere dimensies
Dit is waarom het, voor mij, totaal niet moeilijk is om te geloven dat alle vormen van leven ook woont in de ether, onzichtbaar voor al onze zintuigen. Andere wezens zijn natuurgeesten, zoals feeën en kabouters, die volgens de overlevering ook in onze ‘dimensionele’ realiteit, op onze frequentie, kunnen verschijnen als ze dat willen.
Volgens Hall, uit The Secret Teachings of All Ages,
‘De Undines kunnen in hoge mate de richting en functie van deze vloeistof in de Natuur beheersen. Schoonheid lijkt het belangrijkste element van de watergeesten. Waar we ze ook afgebeeld zien in kunst of sculpturen, we zien altijd perfecte symmetrie en gratie. Als bestuurder van het element water – wat altijd al een feminien symbool is geweest – is het niet meer dan logisch dat de watergeesten het vaakst worden gesymboliseerd als vrouwelijk.’
Hall schrijft over hoe er verschillende groepen Undines zijn; sommigen leven in watervallen, andere in snelstromende rivieren of afgelegen moerassen, terwijl anderen in bergmeren of zelfs de oceaan leven.
‘In hun beschrijvingen kwam men overeen op bepaalde opvallende kenmerken. Over het algemeen lijken bijna alle Undines sterk op menselijke wezens in uiterlijk en formaat, hoewel de geesten die in kleine stroompjes en fonteinen wonen vaak kleinere proporties aannamen. Men geloofde dat deze watergeesten soms in staat waren de gedaante aan te nemen van normale menselijke wezens en zelfs interactie hadden met mannen en vrouwen.’
Verder vertelt Hall verhalen over deze watergeesten en hun adoptie door families. Wat betreft de mannelijke versie ontkent Hall hun bestaan niet, maar schrijft hij wel dat we zo goed als niets van ze weten. We kennen er wel een, namelijk Neptunus. En nog een andere:
De Babyloniërs vereerden een god met een visstaart, genaamd Oannes. John Ashton, schrijver van Curious Creatures in Zoology, stelt dat dit de eerste afbeelding is van een zeemeerman. In andere oude overlevering zien we de godin Atargatis, de hoofdgodin in wat nu noord-Syrië is, afgebeeld als een mens met een vissenlichaam. Dit zou wel eens de vroegst bekende afbeelding kunnen zijn van een zeemeermin.
Hall beschrijft de groepen Undines op een interessante manier, en hoe ze verschillen van andere mythologische wezens. Misschien verschillen deze ‘watergeesten’ van andere wezens en liggen ze dichter bij onze eigen frequentie? Hij vertelt ons:
‘Hun temperament was een cruciaal deel van ze, en hun werd als troon gegeven de westelijke hoek van de schepping. Ze zijn nogal emotionele wezens, vriendelijk voor mensen en ze dienen ons graag. Ze worden soms afgebeeld rijdend op dolfijnen of andere grote vissen en ze lijken een speciale voorliefde te hebben voor bloemen en planten, die ze haast zo toegewijd en intelligent verzorgen als de kabouters. Poëten uit de oudheid zeiden dat de liederen van de Undines werden gedragen door de Westerwind en dat hun leven was gewijd aan het verfraaien van de materiële aarde.’
Het is ook het noemen waard dat meerdere beweerde constateringen zijn gedaan van zeemeerminnen in de moderne geschiedenis, zoals volgens meerdere ooggetuigen een paar jaar terug in een kustdorp in Israël. Ze zeiden dat het leek op een kruising tussen een klein meisje en een dolfijn, en dat ze alleen bij zonsondergang te zien is. ‘Mensen vertellen ons dat ze de zeemeermin hebben gezien, en het zijn allemaal onafhankelijke verhalen,’ vertelt Natti Zilberman, vertegenwoordiger van de lokale raad, in een gesprek met ABC News. Dit deed zoveel controverse oplaaien dat de burgermeester een miljoen dollar heeft uitgeloofd voor wie een foto kan maken.
Wat denk jij? Hebben zeemeerminnen echt bestaan? Laat het ons weten in een reactie
