Thuiskomen van een lange reis

Afgelopen zomer schiet continu een beeld door mijn hoofd. Het hangt ergens op de achtergrond. Het is geen bewuste gedachte maar het is sterk aanwezig. Een beeld dat ik neerval. Knielend op de grond. Het besef dat het genoeg is geweest. Moegestreden. Met de laatste energie leg ik mijn zwaard neer. Mijn schild neer. Ik heb het niet meer nodig. Ik hoef niet langer te vechten. Het is tijd. De hoogste tijd. En ik begin met huilen. Tranen van verdriet lopen langs mijn wangen. Ik ben compleet uitgeput. Van de lange reis die ik heb afgelegd. Een nieuw begint breekt aan.

Mijn zus gaat trouwen. Of ik nog anekdotes weet. Grappige gebeurtenissen van vroeger. Ik doe mijn best maar het gaat niet. Ik heb me afgesloten. Lang geleden al. Ik weet het niet meer. Ik kan er met mijn gevoel niet bij. Het is een gesloten boek. Vaag staan mij nog wat herinneringen bij. Maar het is niet meer levend.

Mijn gevoel

Eenzaamheid is een begrip dat als een rode lijn door mijn leven loopt. Niet te verwarren met alleen zijn. Ik voelde mij vaak alleen. Terwijl ik het niet was. Maar ik kon mijn gevoel niet kwijt. Niet vaak genoeg. Niet diep genoeg. En ik wist er geen expressie aan te geven. Ik stond er alleen in. In de gedachtes die ik had. Ik kon ze bij niemand kwijt. Ik kon ze wel kwijt maar ik voelde geen verbinding. Geen connectie. Keer op keer. Het maakte dat ik van jongs af aan mij afkeerde. Ik ontwikkelde mensenkennis. Een sterk innerlijk kompas. Ik ging mijn eigen ding wel doen. Wat er ook gebeurde.

Twee jaar geleden ben ik verhuisd. Naar Portugal. Ik kocht een stuk land. In Alentejo. Het jaar daarvoor had ik mijn appartement verkocht. Ik was klaar in Nederland. Besefte dat ik op een dood spoor liep. Kon mijn ei niet kwijt. Ik volgde een permacultuur opleiding op de Azoren en ging daarna reizen aan vaste wal. En in het zuidwesten werd ik verliefd. Op de kurkbomen. De kustlijn. De Portugezen. Het landschap. En de sterren. Ik werd teruggetrokken door moeder natuur en voelde me gelijk thuis. Ik kon weer ademen. En gronden. Een gevoel van herkenning. De lange hunkering.

Mijn eigen weg

Tijdens de kerst vertelde mijn moeder altijd hoe goed we het hebben. En ik wist wat ze bedoelde. Maar ik voelde het niet. Ik kon mijn gevoel niet verbinden met haar woorden. Iets wat zich jarenlang heeft afgespeeld. Ik deed alles op mijn eigen manier. Ik wist het allemaal zelf wel. Mijn ouders met de beste bedoelingen. Maar ik was de verbinding kwijt. Koppig ging ik mijn eigen weg. En dat leidde af en toe tot discussies. Andere meningen. Zij zagen het op hun manier en ik op de mijne. Het gaat niet om ‘wat’, het gaat om ‘hoe’, verdedigde ik mijzelf. We begrepen elkaar niet. En misschien wilde ik ze wel niet begrijpen.

Sinds afgelopen zomer ben ik dat deel langzaam aan het ontknopen. De verkramping trekt uit mijn lichaam. Die ik jarenlang in stand heb gehouden. Heb getolereerd. Heb meegedragen. Om te vinden wat ik zocht. Om te komen waar ik wilde zijn. Het is niet meer nodig. Ik ben waar ik wil zijn. Ik heb de antwoorden op mijn vragen. En ik ben weer verbonden. Meer dan ooit. Met een diepe liefde. Voor het leven. Voor de natuur. En voor de mensen om me heen. Het proces is begonnen. Er schijnt weer licht door mijn kindertijd. Door mijn jeugd. Door mijn opvoeding. Waar ik me van los had gekoppeld. Waar ik niet meer wilde voelen. Om mijn zelf te beschermen. Mijn zaadje. Mijn kiemplantje. Om mijn eigen pad te kunnen belopen. Mijn eigen ideeën na te leven. Nu ben ik thuis. Is er weer ruimte. Een gevoel van helemaal mijzelf kunnen zijn. Stevig verankerd. Ik kan terug in de tijd. Uitnodigingen aangaan. Het verleden doorvoelen. En helen. Ik sta ervoor open. Het mag er weer zijn.

Mijn droom

Ondertussen ben ik mijn droom gestart. Een kleine camping. Een voedselbos. Een praktijk voor holistische gezondheid. Ecologisch bouwen. Workshops. Een lange houten buitentafel. Waar we met zijn allen eten. En drinken. En lachen. En filosoferen. In overvloed. Een droom die alleen mogelijk was door mijn ouders. Door hun opvoeding. Door de basis die zij mij hebben gegeven. Doordat zij er altijd voor mij waren. Doordat zij mij manieren hebben bijgebracht en normen en waarden. Doordat zij mij hebben gegeven wat zij dachten dat het beste zou zijn. Mijn droom is hun droom. Zonder twijfel. Het was een een-tweetje. Onbewust. Maar nu mag het er zijn. Bewust. En het is er. Vol met liefde. En ik hoop dat we er samen nog lang van kunnen genieten.

Foto van Gerke Hoogland

Gerke Hoogland

Gerke Hoogland is werkzaam als holistische coach voor Rooted. Rooted is de gezondheidspraktijk die jou je vrijheid teruggeeft op fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel niveau.
5-hoek

Overige artikelen

Op je gemak zijn met vaagheid
Deze supersimpele ademhalingsoefening kan helpen angst & depressie te verminderen
Bostherapie: Hoe tijd doorbrengen in het bos je geest, lichaam & ziel kan helen
Waarom je de signalen van narcisme niet hebt herkend en erkend
Water behandeld met intentie kan de groeisnelheid van planten beïnvloeden
Durf jij werkelijk mens te zijn? | Video
Helen met de kracht van het hart – een ontmoeting met medicijnpaarden
Als je werk is uitgewerkt
De spirituele dimensie van Alzheimer
Waarom het doden van dieren voor voedsel binnenkort klaar zal zijn – volgens Richard Branson
De 16 kenmerken van een sterrenkind van de Pleiaden
Je Gidsen en jouw verbinding daarmee