Samengevat: Dr. Ardy Sixkiller Clarke, professor emeritus aan de Montana State University, stamt af van de Cherokee en Choctaw stammen. Zij onderzoekt Sterrenmensen (aliens) en verzamelt ontmoetingen tussen hen en Indianen. In dit artikel bespreek ik een van die vele ontmoetingen.
Ontmoetingen met Sterrenmensen
Richard Wagamese, een van Canada’s belangrijkste schrijvers en verteller van verhalen, kwam uit het onafhankelijke gebied Wabaseemoong, in het noordwesten van Ontario. Hij schreef:“Mijn volk spreekt van Sterrenmensen, die ons vele generaties geleden hebben bezocht. De Sterrenmensen brachten spirituele kennis en verhalen, en kaarten van de kosmos. Die kregen we in ruil voor niets. Ze waren vriendelijk, liefdevol en gaven het goede voorbeeld. Mijn volk is nog nooit zo eenzaam geweest als toen de Sterrenmensen weer vertrokken.”
Een ander verhaal uit Canada komt van Stephane Wuttunee, uit de Plains Cree stam en een Frans-Canadese schrijver en verhalenverteller. Hij vertelt dat zijn blik op en begrip van buitenaardse fenomenen, en wat die gebeurtenissen betekenen voor de wereld, zwaar zijn beïnvloed door de Indiaanse cultuur waarin hij is opgegroeid. Hij heeft altijd benadrukt dat zijn volk “veel meer respect heeft voor de tocht naar een spiritueel begrip over de dingen.” Hij hoorde vaak verhalen over “oude, verre familie. Over Sterrenmensen die tussen de sterren leven. Daar ging het vaak over rond kampvuren en traditionele ceremonies. Ik ben er nooit bang voor geweest. Sterker nog, ‘Sterrenmensen’ is een hele normale term uit mijn jeugd.”
Verhalen over Sterrenmensen zijn heel zorgvuldig vastgelegd in de overlevering van Native Americans en Native Canadians. In dit artikel wil ik een verhaal met jullie delen. Het verhaal komt uit het werk van Dr. Ardy Clarkee, professor emeritus aan de Montana State University en zelf afkomstig van de Cherokee en de Choctaw. Ze onderzoekt de Sterrenmensen al jaren en verzamelt ontmoetingen tussen hen en Indianen. Ook zij groeide op met verhalen over Sterrenmensen, verteld door haar familie en stamoudsten.
Het verhaal
Dit verhaal komt van een man in het indianenreservaat Navajo. Daar sprak Clarke met Darren, die ze kent via een gedeelde kennis.
“Ik was niet de eerste in mijn familie die de Luchtgoden heeft gezien. Mijn grootvader vertelde me ooit dat er een ruimteschip in New Mexico landde, en dat wat Indianen een alien hielpen zich te verstoppen,” vertelt Darren.
Dat gebeurde in de jaren ’40, rond dezelfde tijd als Roswell.
“Mijn grootvader zei dat hij en wat vrienden de alien tegenkwamen toen ze door de woestijn liepen. Ze snapten meteen dat het een Luchtgod was, dus ze verstopten hem voor de overheid. Helaas overleefde de alien het niet en hebben ze hem begraven.
Ik heb zelf ook een alien gezien. Hij bezocht de hogan van mijn grootvader. Een hogan is een traditionele woning van de Navajo. Toen ik de alien zag, werd ik eerst erg bang. Maar vooral omdat ik nog niet wist dat het een alien was, ik dacht dat het een vreemdeling was. Elke vreemdeling maakte me bang, toen. Dus ik rende naar binnen en vertelde mijn vader dat er buiten een man stond. Mijn grootvader zette de brander uit voor zijn thee en liep rustig naar buiten. Ik kon ze niet horen, maar ik weet zeker dat ze met elkaar spraken. Toen kwam mijn grootvader weer naar binnen en zei hij dat ik mee moest komen. Ik liep naar buiten, waar de alien tegen een muur leunde. Hij keek naar een klein metalen voorwerp. Ik probeerde de hand van mijn grootvader te pakken, maar hij zei dat ik niet bang hoefde te zijn. Dat alles in orde was.
De alien was lang. Hij was donker. Een donkere huid en donkere ogen. Ik zag geen haar. Zijn kleding was bruin en sloot nauw om zijn lichaam. Hij had een vreemd paar laarzen aan. De broek was met iets opgevuld. De laarzen hadden puntige tenen en dezelfde kleur als zijn pak. Ik had nog nooit zulke kleding gezien. Hij droeg ook handschoenen en had een soort bedekking over zijn hoofd. Als een soort capuchon, maar het was iets straks, als elastiek.
Hij communiceerde met mijn grootvader. We liepen met z’n allen een grote bergkloof in. Mijn grootvader stopte een paar keer en bestudeerde de voetafdrukken. Hij had een spoor gevonden. Het spoor leidde ons naar een groot schip, aan de andere kant van de kloof.”
Clarke vroeg Darren “Bedoel je dat de alien was verdwaald?”
“Volgens mijn grootvader wel. De alien was deel van een kleine groep verkenners. Ze waren elkaar kwijtgeraakt; hij was de ene kloof ingelopen, terwijl de rest een andere afslag nam. Hij had een apparaat bij zich dat hem naar zijn schip had moeten leiden, maar het werkte niet goed meer. Daarom kwam hij naar onze hogan, voor hulp. Mijn grootvader en ik begeleidden hem terug naar zijn schip.
Ik had het heel vaak met mijn grootvader over deze dag. Hij vertelde mij verhalen die begonnen met “Dit gebeurde voor de Sterrenmens of na de Sterrenmens”. Mijn grootvader vertelde dat, toen hij een klein jongetje was, hij een heleboel verhalen hoorde over Sterrenmensen. Maar dit was pas de tweede keer dat hij er een had gezien.
Hi had het vooral over hoe vriendelijk ze waren, en dat ze ons geen kwaad wilden doen. Opa noemde ze onze voorouders. Ze kwamen al naar de Aarde sinds het begin der tijden. Ze komen hier zodat we niet vergeten om alles in harmonie te houden. Hij noemde ze de planters van zaden.
Ze brachten namelijk zaadjes naar de Aarde om te kijken of die hier konden groeien. En dan kwamen ze later terug om te kijken hoe het met ze ging.”
Volgens Darren bedoelde zijn grootvader daarmee planten, dieren en ons mensen. Zijn grootvader zei ooit “ze kwamen met dieren”.
Daarna vroeg Clarke, “Heb je het ruimteschip aangeraakt?”
“Dat wilde ik wel, maar mijn grootvader waarschuwde me. Ik mocht niet te dicht in de buurt komen.
Het was rond. Zilver, maar een dof zilver. Er waren geen ramen. Alleen een deur, en als die dicht was, kon je niet zien waar de deur zat.”
Clarke vroeg, “Toen je grootvader de Sterrenmens naar het schip bracht, zag je toen ook de andere wezens?”
“Ja. Ze kwamen naar buiten en begroetten hun vriend. Ik zag dat ze zich naar mijn grootvader keerden, alsof hij werd voorgesteld. De andere Sterrenmensen maakten een buiging. Daarna stonden ze daar even en spraken ze met hem, maar ik kon het niet horen. Toen ze weer naar binnen gingen, vertelde mijn grootvader dat we op een veilige afstand moesten gaan staan. Toen keken we toe hoe het ruimteschip naar boven bewoog. Nog geen zandkorrel werd weggeblazen. Dat deel heb ik altijd het meest fantastische gevonden. Als de wind waait, komt er altijd stof en zand in de lucht, maar toen dit grote schip van de grond kwam, bleef alles perfect liggen. Op de een of andere manier wist ik instinctief dat er niets normaals was aan deze gebeurtenis. Ik was altijd bang van vreemdelingen, maar deze vreemdelingen waren niet zoals de mensen die ik in de stad zag. Deze waren anders. Op weg naar huis liet ik mijn grootvaders hand niet los. Dat voelde veiliger.”
Daarna beschrijft Darren dat hij nog twee keer de Sterrenmens heeft ontmoet, toen hij al veel ouder was. De laatste keer was toen zijn grootvader al in de tachtig was, ziek en zwak in bed.
“Het was laat op de avond toen de Sterrenmens plotseling verscheen, zonder aankondiging. Hij liep naar het bed van mijn grootvader en boog zich over hem heen. Even later liep hij weer naar buiten.”
Clarke vroeg, “Wat vertelde je grootvader over de ontmoeting?”
“Alleen dat de Sterrenmens kwam vertellen dat ze op hem wachtten. Drie dagen later overleed mijn grootvader in de dokterspost in de stad. Een paar uur voordat hij overleed, zei hij dat ze hem kwamen halen.
Dit was de laatste keer dat ik ze heb gezien. Tijdens het tweede bezoek had mijn grootvader de Sterrenmens een zakje gegeven, met daarin turquoise stenen. De Sterrenmens was er erg blij mee.”
Twee jaar na de dood van zijn opa ging Clarke weer langs bij Darren. Daar nodigde Darren haar uit om naar de werkplaats te gaan.
“Ik ga vaak naar het huis van mijn grootvader. Daar werk ik in de zomer. Hier werk ik in de winter, als ik niet reis voor mijn kunstshows.”
Clarke onderbrak hem uit nieuwsgierigheid, “Heb je de Sterrenmens ooit weer gezien?”
“Nee, maar ik weet dat hij nog steeds langskomt. Ik hoopte al dat je me weer zou komen opzoeken. Ik heb iets voor je, maar eerst wil ik je vertellen wat er is gebeurd.
Afgelopen zomer kwam ik voor een maand thuis. Mijn zus ging trouwen, dus het was behoorlijk chaotisch hier. Toen ik aankwam in de hogan viel me meteen op dat er een zakje lag in de deuropening. Het was het zakje van mijn grootvader.
Ik opende het zakje en de turquoise stenen vielen eruit. Het waren de stenen die mijn grootvader aan de Sterrenmens had gegeven. Ik weet niet waarom, maar hij had ze teruggegeven. Ik denk dat mijn grootvader zo wilde laten weten dat alles goed met hem ging. Ik kan niets anders bedenken.”
De les
Hoe meer je leest over dit onderwerp, hoe meer andere onderwerpen en verhalen je vindt. Het leidt tot zo ongelofelijk veel vragen, veel te veel om hier allemaal te beantwoorden. Geen aspect van de mensheid blijft verborgen in deze verhalen. Ons menselijk bewustzijn zal enorm transformeren door deze ontmoetingen. Er is nog zoveel dat we over onszelf kunnen leren, en over de kosmos. Ik neem aan dat er onvoorstelbaar veel werelden zijn met onvoorstelbaar veel rassen die door de sterren reizen. Hopelijk zijn de meesten die onze planeet bezoeken, of hebben bezocht, net zo goedaardig als die uit dit verhaal. Maar dat weet ik niet. Uiteindelijk geloof ik dat dit onderwerp ons dwingt om vragen te stellen over waar we vandaan komen.
