We zeggen altijd dat als de kinderen het naar hun zin hebben, dan hebben wij het ook naar onze zin. Dan is onze vakantie geslaagd.
Echter, ik ben van mening dat het juist andersom is. Blije ouders zorgen voor blije kinderen en zeker blije pubers.
En? Zin in de vakantie met je wispelturige, op de bank hangende, jou af en toe confronterende puber(s)? De grote mond die ze hebben, waarmee ze je pijnlijk kunnen raken… Als je het vraagt, weten ze vaak zelf niet waarom ze het zeggen. Maar waarom triggert het jou zo? Zit er een kern van waarheid in? Heb je er weleens bij stilgestaan dat ze je onbewust wat te vertellen hebben…?
Met puberende kinderen op vakantie gaan, kan een hele uitdaging zijn, maar dat geldt ook als je thuisblijft dit jaar. Tijd voor elkaar, misschien kijk je ernaar uit. Misschien zie je er tegenop. Zaken die thuis aan de oppervlakte sluimeren, komen dan ineens onder een vergrootglas te liggen, omdat je constant op elkaars lip zit. Wat zit er onder het gedrag dat je ziet? Als je meer inzicht krijgt in wat er speelt in de onderstroom, dan wordt de dynamiek in je gezin echt anders. Ben je bereid daarnaar te kijken, dan levert dat zeker een relaxtere tijd op.
Meer autonomie
Je kind in de puberteit begint meer autonomie te ontwikkelen, zonder dat hij/zij daarbij rekening houdt met jou. De focus ligt vooral op zijn/haar eigen leven. De mening van vrienden en vriendinnen is ook plotseling veel belangrijker dan die van jou. Dat kan enorm frustrerend zijn. Met strijd, conflicten, stress, verdriet en een slechte sfeer als gevolg. Je kind neemt afstand van jou en trekt zich terug, waardoor jij de verbinding voelt verdwijnen. Vroeger pasten wij ons aan aan onze (strenge) ouders. ‘Nee is nee’ en ‘Waarom? Daarom!’. De kinderen van nu echter hebben iets anders nodig.
Bloed onder mijn nagels
“Over het algemeen is het best gezellig bij ons, maar het lukt mijn oudste dochter altijd wel om het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. Dan hebben we een leuke dag gehad met het gezin aan het strand, maar als we vertrekken, wil zij de boel anders opruimen en inpakken dan ik en dan reageer ik zo geïrriteerd dat mijn partner me aankijkt met een blik van: Waar gaat dit over?? Met als gevolg dat mijn dochter dan dwars en boos is, zoals een puber dat heel goed kan. De sfeer is echt in een handomdraai verpest.”
Deze moeder stak de hand in eigen boezem en was bereid in de spiegel te kijken…
Spijt dat ik me liet gaan
“Mijn 14-jarige zoon kan zo vervelend zijn ’s avonds, voordat hij naar bed gaat. Hij gaat dan eerst naar de kamer van zijn oudere zus om haar te klieren. Vervolgens loopt hij achter mij aan en blijft mij uitdagen. Ik word dan zo boos en ga tegen hem tekeer. Hij schreeuwt dan terug en gooit woorden naar mijn hoofd waar je op zijn zachtst gezegd niet blij van wordt. We gaan beiden veel te ver. Ik heb dan spijt dat ik me heb laten gaan. Waarom doet hij dit? Waarom daagt hij mij uit? Waarom krijgt hij mij zover?”
Ook deze moeder stond ervoor open om te kijken naar haar rol in et familiesysteem.
Wat wil je kind vertellen met dit vervelende gedrag?
De puberteit staat bekend als de fase waarin je kind zich afzet en probeert los te maken van jou. Maar is dat eigenlijk wel zo? Het is wat je ziet in het gedrag, maar doet ‘ie het wel bewust? Is je kind de aanstichter of reageert hij/zij juist op jouw houding of iets in jouw gedrag? Oorzaak of gevolg?
Als je systemisch gaat kijken, kan het zijn dat het jouw ‘blinde vlek’ is die je kind op zo’n moment aanraakt. Iets in jouw familiesysteem wat gezien wil worden. Daarmee doel ik op onverwerkte thema’s van jou of je partner, van je grootouders of zelfs van een overgrootouder.
Het kan zijn dat (een van) jullie niet op de juiste plek staat in het gezin. Een dochter kan bijvoorbeeld energetisch de plek innemen van de moeder die niet stevig staat of in haar kracht is. Of een zoon die in een eenoudergezin de (energetische) plek van de afwezige vader inneemt. Hierdoor kan er een machtsstrijd ontstaan.
Spiegel
Pubers kunnen op een heel ‘tactvolle’ manier laten zien/merken/voelen, waar jij nog wat te doen hebt…
Als je puber lastig gedrag vertoont en jou hiermee triggert, kan het zijn dat er iets gespiegeld wordt. Het heeft vaak te maken met gebeurtenissen (trauma’s) in je eigen leven. Het soms onbegrijpelijke gedrag van je puber kan deze emotie weer oproepen. Je kind drukt als het ware op de ‘juiste knop’, waardoor jij je boos, geïrriteerd, verdrietig of je zelfs afgewezen kunt voelen.
Het wordt vooral duidelijk als je partner van dat specifieke gedrag geen last heeft, maar juist weer op een ander moment emotioneel geraakt wordt door je kind. Ligt het dan aan je kind of zegt het iets over jou?
En hoe vaak en hoe stevig moet die puber op die ‘zere’ plek drukken? Wanneer valt het kwartje dat dit thema eigenlijk vaker voorbijkomt en wanneer neem je de ‘uitnodiging’ aan om ernaar te gaan kijken?
Je kind reageert gevoelsmatig en onbewust op jouw gedrag. Hij of zij kan zelf vaak niet verklaren waarom hij/zij zich zo gedraagt als je ernaar vraagt. Je puber is alleen maar de spiegel…
Observeren en inzicht
Tijdens je vakantie, of je nu weggaat of thuisblijft, ben je met je gezin even uit de dagelijkse sleur en structuur. In hoeverre kun je starten met observeren en waarnemen zonder te reageren of meteen te oordelen? Wat gebeurt er eigenlijk? Zie je patronen? Herhalen dingen zich? Zie je dat de strijd ontstaat rond dezelfde dingen? Wie reageert op wie? Waardoor gaat je partner door het lint en waardoor niet? En hoe zit dat met jou?
Echt heel boeiend om waar te nemen. Je zult veel ontdekken waar je eerder niet bij stilstond. Maar wat gebeurt er in de onderstroom dat je niet (meteen) ziet? Mocht je hierbij een stukje verdieping zoeken, dan wil ik je graag ondersteunen en op weg helpen.
Blije ouders, blije pubers…!
