Je kind zien maakt opvoeden makkelijker

Ken je dat, dat je iets vertelt aan iemand en dat diegene dan het gesprek overneemt en begint te vertellen over iets soortgelijks? Of dat je iets vertelt en dat de ander klaar staat met een oplossing. Of dat je iets vertelt maar merkt dat de ander niet echt luistert, geen echte aandacht voor je heeft.

Dat soort situaties kennen we allemaal en waarschijnlijk komen ze vaker voor dan we beseffen. Wat die situaties met elkaar gemeen hebben is dat jij niet wordt gezien. Er is geen oog voor jouw verhaal, jouw emotie, jouw kijk op de zaak. De ander is vooral met zichzelf bezig. En dat voelt meestal niet fijn.

Ik zie jou

Opvoeden wordt een stuk leuker én makkelijker als je jouw kind wel ziet. Dat is makkelijk gezegd en in zekere zin ook makkelijk gedaan, maar tegelijkertijd vaak moeilijker dan je zou willen.

Als jouw kind iets aan jou vertelt, iets wil laten zien of een vraag voor je heeft, hoe vaak ben jij daar dan met jouw aandacht volledig bij? Hoe vaak luister jij met de intentie om je kind echt te zien? Hoe vaak lukt het jou om je eigen gedachten links te laten liggen en je helemaal te verplaatsen in je kind?

Het antwoord op bovenstaande vragen is waarschijnlijk ‘niet zo heel vaak’. Meestal zijn we in gedachten (of fysiek) nog met andere dingen bezig en luisteren we met een half oor. Regelmatig denken we al te weten wat ons kind gaat vertellen of laten zien. En soms hebben we onze eigen mening over de situatie al klaar en staan we helemaal niet open om op een andere manier te kijken. Op al die momenten zien we onze kinderen dus niet echt. We zien wat we verwachten te zien. We zien wat we willen zien (of liever niet zouden willen zien). We zien eigenlijk onszelf in plaats van onze kinderen.

Je kinderen zien is echt helpend

We weten nu dat dit niet fijn voelt voor onze kinderen. Omdat we zelf hebben ervaren dat het niet fijn is (en dit misschien nog dagelijks ervaren). Dus is het logisch om te concluderen dat onze kinderen echt zien helpend is bij het opvoeden. Want als zij zich gezien voelen, dan reageren ze heel anders op ons.

Onbewuste overtuigingen zitten in de weg

Alles aan de kant leggen, je eigen ideeën parkeren en je verplaatsen in je kind is in principe makkelijk te doen. Door naar je kind te kijken, vragen te stellen, samen te vatten wat je hoort en te checken of je het goed hebt begrepen ben je er al mee bezig. Simpel dus. Maar onze eigen ideeën over hoe de wereld in elkaar zit, hoe onze kinderen zijn, hoe het zou moeten en onze verwachtingen over onszelf en onze kinderen tijdelijk parkeren is vaak lastig. Want veel van die dingen zijn onbewust. Onze normen en waarden beïnvloeden wat we doen en wat we zeggen, vaak zonder dat we het in de gaten hebben.

Bewustzijn van jouw bril

Je kinderen echt zien, zoals ze zijn, is dus best moeilijk. En dat is niet erg. Want als je je er bewust van bent dat jij altijd door jouw bril kijkt terwijl je zoveel mogelijk aanwezig bent bij wat jouw kind vertelt en laat zien dan doe je al genoeg. Je kinderen zullen je namelijk feedback geven (verbaal of non-verbaal) als je ze anders ziet dan zij zichzelf zien. Wanneer je die feedback serieus neemt, kom je steeds dichterbij een beeld waarin jouw kind zich kan herkennen.

Probeer jij je kind ervan te overtuigen dat de angst onterecht is? Of kun je de angst er laten zijn?
Probeer jij je kind ervan te overtuigen dat de angst onterecht is? Of kun je de angst er laten zijn?

Ik zie jou: wat is goed en wat niet? En is dat belangrijk?

Om een ander echt te kunnen zien moet je dus voorbij je eigen oordelen kunnen kijken. En om dat te kunnen, is het dus van belang om je bewust te zijn van je eigen oordelen. Onze oudste dochter is een introvert meisje. In gezelschap zal ze niet snel op de voorgrond treden, ze houdt over het algemeen haar mening liever voor zich dan dat ze hem deelt en bij het spelen loopt ze weg als er problemen zijn of dreigen te ontstaan. Dat vind ik prima, dacht ik tenminste.

Nadat zij twee cursussen musicalles had gevolgd en een aantal keren had opgetreden (zowel met musical als met pianospel) zagen we haar veranderen. En die verandering juichte ik toe. En ineens besefte ik dat ik haar toch eigenlijk niet goed genoeg vond, dat ik haar blijkbaar toch iets te introvert vond. Dat besef kwam als een mokerslag bij me binnen. Het deed pijn omdat ik het belangrijk vind dat mijn kinderen mogen zijn wie ze zijn en dat ook altijd uitdraag. Het deed pijn om te beseffen dat ik die wens helemaal niet waar kan maken. En dat dit ene voorbeeld niet op zichzelf stond.

Wat wil je kind?

Nadat ik was bekomen van de schrik en de pijn was ik eigenlijk wel blij. Want nu ik beter in staat ben om te zien waar mijn oordelen zitten, kan ik er ook aan voorbij gaan. Wat mij daarbij helpt is om vragen te stellen bij mijn eigen gedrag, het liefst samen met mijn partner of een vriendin. Zo roep ik al sinds de kinderen op school zitten dat plezier het belangrijkste is. Daar handel ik ook naar en mijn kinderen weten dan ook niet beter. Dat lijkt positief niet waar? Maar het gaat wel voorbij aan het echt zien van mijn kinderen. Want wie zegt me dat zij plezier ook het belangrijkste vinden? Zou één van beide (of alle twee) presteren belangrijker mogen vinden? Daar komen we nu niet achter, aangezien ik stuur op plezier en ze dus weinig tot geen ruimte bied om voor presteren te gaan. En sluit het ene het andere per definitie uit? Of zouden plezier en presteren hand in hand kunnen gaan? Of zouden mijn kinderen nog hele andere motieven hebben als het op school aan komt?

Nieuwsgierigheid helpt

Om hier achter te komen en mijn kinderen echt te kunnen zien moest ik dus eerst bewust worden van mijn oordeel over school (plezier is het belangrijkste) en de beperkingen die dat voor de kinderen met zich meebracht. Nu ligt de uitdaging voor mij om de ‘indoctrinatie’ die heeft plaatsgevonden uit te wissen en ze weer een vrije ruimte te bieden van waaruit ze hun eigen keuzes kunnen maken. De eerste stap heb ik daarin gezet door ze deelgenoot te maken van mijn ontdekking en ze te vertellen dat ik ze de ruimte gun om hun eigen keuzes te maken. De komende tijd zal ik dat in gedrag moeten vertalen. Dus gevarieerde vragen stellen over de schooldag, me niet positief of negatief uitlaten over plezier of presteren, nieuwsgierig verkennen hoe je nog meer in school zou kunnen staan en met aandacht en erkenning reageren op alles wat ze me vertellen.

Hoe zit het met jouw ‘oordelen’?

Als jij bij jezelf nagaat, welke oordelen (positief of negatief) heb jij dan die je bewust en/of onbewust aan je kinderen doorgeeft? Om daarachter te komen zou je de volgende vragen kunnen beantwoorden:

  • Dit vind ik belangrijk als het gaat om school:
  • Dat vind ik belangrijk als het gaat om sociale interactie:
  • Dit vind ik belangrijk als het gaat om sport:
  • Dit vind ik belangrijk als het gaat om familie:
  • Deze eigenschappen bewonder ik in mijn kind:
  • Ik zou liever hebben dat mijn kind deze eigenschappen niet had:

Kijk dan eens naar de lijst die er nu is ontstaan. Welke dingen ervaar jij als het meest dwingend? Dus waar wil je voor strijden, voor door het vuur gaan? Waar preek jij regelmatig over? Wat is jouw echte stokpaardje? En zou je daar meer vrijheid in kunnen en willen brengen? Zo niet, kijk dan eens naar je lijst en bedenk waar je het wel zou kunnen en willen.

Vrijheid creëren

Heb je iets gevonden waarin je meer vrijheid zou willen bieden? Begin daar dan mee. Denk erover na hoe je dat zou kunnen doen. Welke overtuigingen zitten je nu bijvoorbeeld nog in de weg? En welke overtuigingen heb je (op andere gebieden) die juist helpend zouden kunnen zijn? Welke eerste kleine stap zou je erin kunnen zetten? En zet dan die stap.

Begin klein, dus niet direct met je hele lijst of meerdere dingen tegelijk. Hoe kleiner de stappen die je zet, hoe makkelijker het is. En als je succes boekt, dan is het ook makkelijker om vanaf daar de volgende stap te zetten.

Foto van Gelukkige Gezinnen

Gelukkige Gezinnen

Gelukkige Gezinnen helpt ouders om hun kinderen beter te begrijpen, problemen in het gezin op te lossen en plezier in het opvoeden (terug) te vinden. Kortom om het geluk in hun gezin te vergroten.

Overige artikelen

Helen met de kracht van het hart – een ontmoeting met medicijnpaarden
Als je werk is uitgewerkt
De spirituele dimensie van Alzheimer
Waarom het doden van dieren voor voedsel binnenkort klaar zal zijn – volgens Richard Branson
De 16 kenmerken van een sterrenkind van de Pleiaden
Je Gidsen en jouw verbinding daarmee
De Planetaire Oorsprong van Starseeds – Van welke planeet kom jij?
Waarom zijn er Sterrenkinderen op Aarde?
Ben jij een oude ziel? Hoe kom je erachter of je een oude ziel bent?
Kenmerken van Pleiaden Starseeds, welke heb jij?
Waarom ik heb geleerd mijn emotionele pijn te omarmen en hoe dat je leven kan veranderen
Man, durf te leven!