Het leven is eigenlijk heel eenvoudig. Nou ja, theoretisch dan. Want als je jezelf een beetje openstelt voor de geschiedenis van al dat is, dan is de wereld van nu behoorlijk goed te begrijpen. Inclusief de dingen die wij als problemen of pijn ervaren. En juist door dit begrip zou de perceptie van jouw pijn kunnen veranderen, waardoor je deze pijn als minder belastend zou kunnen ervaren. Ik ga een poging doen om dit kort en duidelijk aan je uit te leggen. Op een vrij luchtige manier, want het is eigenlijk best zware kost. En om het niet ingewikkelder te maken dan nodig, gebruik ik het begrip ‘tijd’ op de manier zoals de meesten van ons dat gewend zijn in het aardse leven. Dat betekent dat we beginnen in een tijdperk lang vóór het aardse leven zoals wij dat nu kennen. Een tijd zelfs voordat de angst/liefde dualiteit ontstaan was.
Oké, daar gaan we.
Hoe de angst liefde dualiteit tot stand kwam.
Er was eens een Goddelijke Eenheid. Het was mooi in de Goddelijke Eenheid. Liefdevol, warm en erg verbonden. Maar wel een beetje gematigd. Daar bedoel ik mee, er gebeurde geen hele spannende dingen. Alles was ‘gewoon’ fijn. Om dat nog wat duidelijker te maken, maak ik even de vergelijking met iets heel praktisch en aards; een vergelijking met het weer. Hoe het was binnen de Goddelijke Eenheid zou je namelijk een beetje kunnen zien als een klimaat waar het altijd 20 graden Celsius is, met af en toe een regenbui. Een fijne plek om te zijn. Want het is niet te heet en niet te koud, de planten krijgen voldoende zon en water, en alles kabbelt lekker voort.
Het nadeel van dit klimaat is dat je de kans mist om te leren waar de beste schuilplekken zijn als het héél hard regent. En je zult er ook nooit achter komen dat het heel fijn kan zijn om in extreme kou dicht tegen elkaar aan te kruipen. En dan gebruik te maken van elkaars lichaamswarmte. Het beleven van dit soort avonturen zouden waardevolle lessen kunnen zijn. En de bewustzijnsgroei die hier uit voort zou komen is waar Goddelijke Eenheid eigenlijk naar op zoek was.
Goddelijk Eenheid zat ook met een vraag. Want als je alleen maar eenheid hebt gekend, hoe weet je dan wat eenheid is? Dat is vrij lastig. Er begon wat te borrelen binnen de Goddelijke Eenheid. Een verlangen naar meer dynamiek, zodat er vanuit het beleven van avonturen meer groei mogelijk zou zijn. En een verlangen naar het leren kennen van het ‘zelf’, een antwoord op de vraag wat eenheid nou eigenlijk is.
Vanuit die verlangens is een stukje individuele energie gecreëerd. Dat lijkt een beetje tegenstrijdig, want die individuele energie is nooit werkelijk buiten de Goddelijke Eenheid geweest. En ook altijd verbonden gebleven met Goddelijke Eenheid. Immers, de Goddelijke Eenheid is alles omvattend. Maar op de een of andere manier is het toch gelukt om dit idee van ‘los zijn van de eenheid’ mee te geven aan het stuk individuele energie.
Het creëren van dat individuele aspect had grote gevolgen. Want waar in de eenheid enkel en alleen liefde en verbinding was, was er in het individuele stuk een gevoel van verlaten zijn. Angst was het logische gevolg hiervan. En zie hier; de angst/liefde dualiteit zoals we die nu nog kennen was geboren.
De drie grote illusies.
In die angst/liefde dualiteit heerste aanvankelijk het egogedragen bewustzijn. Dat bewustzijn, waar het ego als centrum van het Zijn wordt ervaren, gaat gepaard met een aantal illusies. Dit zijn de drie meest herkenbare illusies:
De illusie van afgescheidenheid.
Er was eenheid, maar dat voelde de individuele energie niet meer. De individuele energie voelde even alleen dat wat nieuw was, het individuele aspect dat los leek te staan van Goddelijke Eenheid.
De illusie van het verlies van liefde.
Liefde was er altijd, en de individuele energie was vanuit liefde geschapen. Maar de angst was zo sterk, zo groot, dat de liefde om de individuele energie heen niet meer voelbaar was vanuit de individuele energie.
De illusie van het verlies van meesterschap.
De individuele energie had het gevoel dat alles wat er gebeurde door een externe oorzaak kwam. En dan heb je er geen invloed op. De individuele energie had het gevoel: ‘het overkomt me, en ik kan er niks aan doen’.
Van illusie naar beweging.
Vanaf dat punt is er beweging ontstaan. Een beweging die nog steeds voortduurt. Een beweging die er op gericht is om de drie grote illusies te gaan zien voor wat ze werkelijk zijn; illusies! En toch is het precies volgens plan dat het zoveel moeite en energie kost om die illusies te doorprikken. Want juist dit is het avontuur waar Goddelijke Eenheid naar heeft verlangd in de zoektocht naar expansie van bewustzijn. En juist door de individuele energie te doorleven, kan Goddelijke Eenheid leren wat eenheid nou eigenlijk is.
De bewegingen die er ontstonden kun je koppelen aan de drie grote illusies.
Er ontstond een beweging van afgescheidenheid naar eenheid.
Er ontstond een beweging van angst naar liefde.
Er ontstond een beweging van slachtofferschap naar schepper zijn.
En wij, wij zijn onderdeel van die drie bewegingen. Want in ons Zijn dragen we ook een stukje van die individuele energie met ons mee. Laat dat even op je inwerken. In ons Zijn dragen we een stukje mee van de individuele energie die vanuit Goddelijke Eenheid geschapen is. En omdat we dit met ons meedragen en daardoor een bepaalde richting op bewegen, voelen we steeds meer dat we allen één zijn. En we zien steeds beter in dat uiteindelijk alles liefde is. En we nemen steeds meer verantwoordelijkheid voor ons eigen pad, waardoor we onze werkelijke rol als schepper weer innemen.
Hoe kan het universum dan helpen bij pijn?
Het universum is op vele manieren te definiëren. Zelf vind ik het fijn om deze definitie te hanteren: ‘het universum is een afspiegeling van al jouw verlangens’. En dat ‘jouw’, dat is dan bedoeld in de breedste zin van het woord. Anders gezegd, het zijn verlangens ontstaan vanuit onder andere De Bron, het Hoger Zelf, de Ziel en je Persoonlijkheid. En dat zijn op een bepaalde manier allemaal aspecten van jou.
En door wat regelmatiger te beseffen dat de bewegingen waar we in zitten voortkomen uit verlangens en liefde, kan het je misschien lukken om wat gemakkelijker acceptatie te vinden voor het feit dat deze bewegingen pijn met zich meebrengen. Want juist in dat stuk acceptatie zit voor velen van ons nog veel potentie om minder te lijden. Lijden ontstaat vaak als we weerstand bieden op de pijn, en wordt dan ervaren als een verergering van de pijn. Vergroot je je acceptatie, dan vermindert je lijden en je zult ervaren dat de pijn draaglijker wordt.
Pijn kun je zien als een rottige bijwerking van al deze processen, maar het is ook een richtingaanwijzer. Waar mag het licht naar toe? Welke kant wil ik op bewegen?
Natuurlijk is dat in de praktijk niet altijd gemakkelijk. Maar het is de moeite waard om het te proberen. Als je uitzoomt, dan kun je zien dat de dingen die we als problemen ervaren en waar pijn bij komt kijken, te maken hebben met bewegingen die voortkomen uit verlangens.
En hoe moeilijk dat soms ook is te bevatten, die verlangens ontstaan altijd, écht altijd, in de kern vanuit liefde. Kun je het voelen?
In licht en liefde,
Pim Smit